Νίκος Αλιάγας

Οταν έχεις κλείσει ραντεβού με τη Lady Gaga δεν ξέρεις ποτέ πώς θα ξεπροβάλει. Κατέχει τόσο καλά την τέχνη της μεταμφίεσης που πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά μήπως και δεν την αναγνωρίσεις. Την περιμένω σε μια σουίτα ξενοδοχείου στις Κάννες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου, έρχεται με μία ώρα καθυστέρηση, ψύχραιμη, κουρασμένη, αλλά εξαιρετικά συγκεντρωμένη. Η αλήθεια είναι ότι το πρωί χάλασε το ιδιωτικό της αεροπλάνο στο Παρίσι και
κατέβηκε στις Κάννες με λεωφορείο.

Η Gaga βρίσκεται πάντα στην κόψη του ξυραφιού. Στο σύνορο του αποδεκτού και της φαντασίωσης. Η Lady G προβοκάρει, ρετουσάρει, γκαζάρει και όταν στο τέλος ποζάρει για μια φωτογραφία, δεν ξέρεις ακόμα ποιος κρύβεται πίσω από το τερατώδες μακιγιάζ της. Η ίδια αποκαλεί τούς θαυμαστές της «τερατάκια». Προβάλλεται ως η μούσα των ξεχασμένων, αυτών που αισθάνονταν χρόνια στο περιθώριο, των διαφορετικών, όπως λέει η ίδια. Οι γκέι, οι happy και οι unhappy την έχουν σαν θεά τους. Οσοι δεν χωράνε σε κανένα κοστούμι, όσοι δεν αποδέχονται κανένα καλούπι, όσοι δεν ελπίζουν σε τίποτα εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό, ασπάζονται την Gaga.

Η τραγουδίστρια στην ουσία κατάφερε να σπάσει τα πολιτισμικά ταμπού της παγκοσμιοποίησης, χρησιμοποιώντας τα όπλα της. Με ένα κλικ στο Facebook ή ακόμα στο Twitter, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο μπορεί να απευθυνθεί σε δέκα εκατομμύρια άτομα, να περάσει όποιο μήνυμα γουστάρει και να αναθεωρήσει τα μέχρι στιγμής σύνορα του καθωσπρεπισμού. Η ίδια δεν διστάζει να γίνει καρικατούρα, μασκότ, να σταυρωθεί, να
αποθεωθεί, να εκπροσωπήσει τους ταλαιπωρημένους των πέντε ηπείρων, να μαζέψει χρήματα για την καταπολέμηση του AIDS, αλλά και για τα θύματα της Αϊτής και της Ιαπωνίας.

Η Lady Gaga δεν πουλάει όλο το πακέτο μόνο ως βασίλισσα της pop, γιατί δεν είναι pop art, αλλά fan art. Ελέγχει απόλυτα το παιχνίδι του μάρκετινγκ, χωρίς ωστόσο να το περιορίζει μόνο στο χρήμα. Καταπολεμά τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τα συντηρητικά κεκτημένα, προωθεί, την ελευθερία και τη διαφορετικότητα και στις  συνεντεύξεις της, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, δεν είναι ποτέ εξαντρίκ. Σε όλες τις συζητήσεις που έχουμε κάνει δεν αρέσκεται σε πλακίτσες που πουλάνε, ρισκάρει και τεκμηριώνει τον λόγο της, έχοντας άποψη για τον Ζαν Πολ Γκοτιέ, το steak tartare, την αναγνωσιμότητα, αλλά και τον Μπιν Λάντεν. Την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 ήταν 17 ετών και έτρεχε μέσα στα συντρίμμια του Μανχάταν κλαίγοντας γιατί δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τη μητέρα της στο τηλέφωνο. Πώς κατάφερε μια πιτσιρίκα μέσα σε τρία χρόνια να γίνει μια παγκόσμια προσωπικότητα, σίγουρα με ταλέντο -κάποτε έπαιζε μπροστά σε δέκα άτομα στα χειρότερα καμπαρέ της Νέας Υόρκης-, κάνοντας μεγάλες θυσίες και τρελή δουλειά.

Δεν φτάνουν ωστόσο μόνο αυτά τα συστατικά. Η Lady Gaga, όπως και στις συναυλίες της, δίνεται εξ ολοκλήρου στη μάζα. Βουτάει μέσα στην αρένα και γίνεται ένα με το «τέρας» που λέγεται κοινό. Αυτό που μπορεί να σε αποθεώσει, αλλά και να σε κατασπαράξει. Απελευθερώνει τις συνειδήσεις, εξευτελίζει τα μέχρι στιγμής γνωστά δεδομένα και ενσαρκώνει εν τέλει αυτή τη γενιά που δεν περιμένει τίποτα από την προηγούμενη. Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, πριν από δύο χρόνια, ήταν για ένα τηλεοπτικό σποτάκι όπου θα διαφήμιζε ένα σόου που θα παρουσίαζα. Ηταν ακόμα στις αρχές της επιτυχίας της.

Τη θυμάμαι να εμφανίζεται στις επτά και μισή το πρωί βαμμένη, ντυμένη με όλη τη σοφιστικέ πανοπλία που γνωρίζουμε, προετοιμασμένη, σοβαρή, διαθέσιμη, σχεδόν ντροπαλή και σίγουρα όχι ντίβα. Ολη η ιστορία ήταν ένα χαστούκι που έπρεπε να μου δώσει με χιουμοριστικό τρόπο. Το προβάραμε δύο ώρες, μεχαστούκισε εκατό φορές, πάντοτε με προσοχή έως ότου υπάρξει απόλυτος συντονισμός κίνησης, ήχου και εικόνας. Η Lady Gaga δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Ισως επειδή ξέρει καλά ότι την τύχη δεν τη συναντάς… τυχαία, αλλά την
προκαλείς με όλο σου το είναι. Δεν ξυπνάς ένα πρωί επαγγελματίας, αλλά γεννιέσαι.