Μάκης Πολλάτος

Θα ήταν λογικό να περίμενε κάποιος εκπλήξεις, θετικές προφανώς, με την συμπερίληψη ονομάτων υποψηφίων που θα σηματοδοτήσουν κάτι διαφορετικό. Δεν μιλάμε για κοσμογονικές αλλαγές που θα ανατρέψουν τα πάντα. Εστω για μικρές εκπλήξεις με ονόματα ανθρώπων πετυχημένων -αρίστων θέλεις;- που θα έχουν κέφι και όρεξη για δουλειά, διάθεση για αλλαγές ριζοσπαστικές που θα συμβάλλουν στο να αλλάξουν λίγο-λίγο τα πράγματα και η ζωή μας προς το καλύτερο. Θα περιμέναμε ονόματα ανθρώπων που έχουν συνδέσει το όνομά τους και τη διαδρομή τους με επιτυχίες, νέες ιδέες, καινοτομίες...

Αλλά πού!

Αντ' αυτού, για άλλη μια φορά διαβάσαμε ονόματα υποψηφίων του κομματικού σωλήνα, ως επί το πλείστον, φανατισμένους υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος, που σχεδόν όλη η επιχειρηματολογία τους αρχίζει και τελειώνει στην προσπάθεια γελοιοποίησης και απαξίωσης του αντιπάλου, του ξένου, του κακού, συνήθως με κραυγές, ξύλινα συνθήματα και φανφάρες.

Κάποιες μετεγγραφές από κόμμα σε κόμμα που θυμίζουν ότι η πολιτική δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες αλλά μάλλον με επαγγελματική αποκατάσταση, κάποιοι υποψήφιοι που μοιάζουν σαν τα ανταλλακτικά... μαϊμού που κοστίζουν φθηνότερα από τα γνήσια και πολλοί, μα πάρα πολλοί μεγαλωμένοι στον κομματικό σωλήνα, γαλουχημένοι με βασικό ιδανικό την απέχθεια για τον αντίπαλο.

Ο καβγάς στον ΣΥΡΙΖΑ για έναν υποψήφιο στα Χανιά που ο Παύλος Πολάκης τον χαιρέτισε ως φίλο και σύντροφο αλλά δεν κατάφερε να πείσει τους άλλους στο κόμμα του για την αρτιότητά του κι έτσι δεν μπήκε στη λίστα εξοργίζοντας τον... αψύ Κρητικό απλώς έκανε τα πράγματα χειρότερα. Επειδή έδειξε ότι ακόμη και τα μαγειρέματα που γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες πολλές φορές δεν πετυχαίνουν κι έτσι χαλάνε οι φιέστες και τα πανηγύρια αφού πίσω από κλειστές πόρτες ο ένας σύντροφος μαχαιρώνει τον άλλο γιατί τελικά ιστορία στην Ελλάδα γράφουν οι παρέες.

Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία για το πώς κρατάει ο ένας τον άλλο, μετά τις βαρύγδουπες απειλές ήρθε μια μεγαλοπρεπής κωλοτούμπα με ρητορική εναντίον του Μητσοτάκη και της ΝΔ. Σαν το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός ένα πράγμα που όταν η οπαδική εφημερίδα του ενός χτυπά τα μέλη της ομάδας του άλλου μάλλον τα ισχυροποιεί στο εσωτερικό του άλλου κλαμπ.

Θα ρωτήσει κάποιος, και η υποτιθέμενη διεύρυνση των κομμάτων με νέα πρόσωπα από την κοινωνία; Το άνοιγμα σε καινούριες θάλασσες; Δύσκολες εξισώσεις είναι αυτές, που θα παραμένουν άλυτες όσο οι περισσότεροι βουλευτές θεωρούν εαυτούς ισόβιους κι όσο ουδείς συζητά να μπει όριο στις θητείες τους ώστε να υπάρχει υποχρεωτική εναλλαγή προσώπων που θα δημιουργήσει συνθήκες πραγματικής ανανέωσης.

Τελικά αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική και τα κοινά έχοντας στο μυαλό του αυτό που θα πίστευε κάποιος ονειροπόλος, να θέλει δηλαδή να βάλει το λιθαράκι, τις ιδέες και τη δημιουργικότητά του για να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο μάλλον δεν έχει και πολλή τυχή. Για να... σταδιοδρομήσει κάποιος στην πολιτική φαίνεται ότι για τα κομματικά επιτελεία οι υποψήφιοι δεν πρέπει να έρχονται από αλλού και να μην είναι αυτόφωτοι. Αρκεί η ανάδειξη και το μεγάλωμα στον κομματικό σωλήνα, ακόμη κι αν πρόκειται για ανταλλακτικά... μαϊμού.