Μάκης Πολλάτος

Ο πόλεμος στην Ευρώπη δεν είναι πλέον αδιανόητος. Ενας πόλεμος που μαίνεται σε απόσταση μικρότερη των 1.000 χιλιομέτρων -σε ευθεία- από την ελληνική επικράτεια, για να καταλάβετε πόσο κοντά είμαστε στα πολεμικά παίγνια του Πούτιν.

Πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση στην Ουκρανία;

Το αδιέξοδο είναι δεδομένο.

Ο στρατός του Πούτιν μοιάζει με ασκέρι περισσότερο, παρά με καλά οργανωμένο στρατό. Η Μόσχα κατέφυγε σε εφεδρείες για να αναπληρώσει τις απώλειες στο πεδίο της μάχης και οι έφεδροι προφανώς δεν είναι ετοιμοπόλεμοι. Ο τρόπος λειτουργίας του ρωσικού στρατού, οι συνεχείς αλλαγές αρχιστρατήγων στις δυνάμεις του Πούτιν στην Ουκρανία και η πρόσφατη χρήση ιρανικών drones-καμικάζι εναντίον αμάχων δείχνουν ότι η Μόσχα αναδιαμορφώνει τον τρόπο των πολεμικών επιχειρήσεων.

Ο Πούτιν θέλει να σταθεροποιήσει την κατάσταση, δεν δείχνει διάθεση ή (και) δεν έχει τη δυνατότητα για μαζικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και ελίσσεται. Χτυπάει αδιακρίτως κατοικημένες περιοχές, παίζει το χαρτί του ψύχους για να τρομοκρατήσει τους Ουκρανούς με σκοπό να εγκαταλείψουν την αντίσταση λόγω της έλλειψης θέρμανσης, τζογάρει με τον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια και τον κίνδυνο ατυχήματος που μπορεί να προκαλέσει όλεθρο σε ολόκληρη την Ευρώπη και απειλεί να χρησιμοποιήσει πυρηνικά.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι για να επικρατήσει στο μέτωπο της Ουκρανίας χρειάζεται ένα μαζικό θανατηφόρο χτύπημα που θα προκαλέσει αμέτρητες απώλειες. Θα πράξει ο Πούτιν το αδιανόητο διατάσσοντας την χρήση πυρηνικών όπλων; Εκτιμώ και ελπίζω ότι δεν θα το κάνει σε καμία περίπτωση.

Οι Ουκρανοί αμύνονται σθεναρά. Μοιάζει να ισχυροποιούνται ημέρα με την ημέρα, αξιοποιώντας την κολοσσιαία στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση που συνοδεύεται από τεράστια οικονομική βοήθεια. Προσπαθούν να καταφέρουν καίρια πλήγματα που θα πλήξουν την ψυχολογία των Ρώσων και το γόητρο του Πούτιν, όπως κατάφεραν με την έκρηξη στη γέφυρα του Κέρτς στην Κριμαία.

Πώς θα αρθεί το αδιέξοδο που διαφαίνεται σήμερα; Πόσο θα συνεχιστεί ο πόλεμος; Θα διαρκέσει πολύ πέραν του χειμώνα; Ποια είναι η παγκόσμια δύναμη που θα μπορούσε να ξαναφέρει Ρώσους και Ουκρανούς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την επίτευξη συμφωνίας τερματισμού του πολέμου και με ποιους όρους;

Θα παραμείνει η Κριμαία υπό ρωσικό έλεγχο; Τι θα γίνει με τις υπόλοιπες ουκρανικές περιφέρειες που ο Πούτιν ανακοίνωσε ότι ενσωματώνονται στην ρωσική επικράτεια; Μπορεί το Κίεβο να δεχθεί κάποιου είδους αυτονομία των περιοχών -επί της ουσίας απόσχιση από την ουκρανική επικράτεια- του Ντονέτσκ, του Λουχάνσκ, της Ζαπορίζια και της Χερσώνας; Πώς θα καθησυχαστεί η ανησυχία της Ρωσίας ότι η Ουκρανία μπορεί να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, με ποιες εγγυήσεις και τι ανταλλάγματα;

Το πλέγμα της συγκυρίας που ζούμε είναι ανησυχητικό. Στην εξίσωση πρέπει να προστεθεί η άτυπη πρόσδεση κι άλλων αυταρχικών ηγετών από χώρες όπως η Σαουδική Αραβία ή και η Τουρκία -που θεωρούνταν προσδεδεμένες με τις ΗΠΑ- στο άρμα του Βλαντίμιρ Πούτιν. Είναι ξεκάθαρο ότι αυταρχικά καθεστώτα που θεωρούν ότι πιέζονται από τη Δύση λειτουργούν πολύ καλύτερα σε συνεννόηση με τον Πούτιν, θεωρώντας ότι υπάρχει αμοιβαία κατανόηση.

Ποιος θα μπορούσε να παρέμβει για να πιεστεί πραγματικά ο Πούτιν να τερματίσει τον πόλεμο; Η οικονομία ολόκληρη της Ρωσίας κινείται γύρω απ' τις πρώτες ύλες και τις λεγόμενες πλουτοπαραγωγικές πηγές, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα. Κατά συνέπεια μόνο αν οι μεγάλοι παίκτες που έχουν επιρροή στο Κρεμλίνο και στηρίζουν την Μόσχα με εισαγωγές ρωσικών πρώτων υλών σταματήσουν τα πάρε δώσε με το Κρεμλίνο θα πειστεί ο Πούτιν ότι πρέπει να δώσει τέλος στην παράνοια του πολέμου. Σε διαφορετική περίπτωση η ομίχλη του πολέμου μπορεί να απλωθεί πιο πέρα από τα σύνορα της Ουκρανίας.