Κώστας Τσαούσης

Και οι αγορές και οι παίκτες τους δεν γνωρίζουν και δεν αναγνωρίζουν καμία «πολιτική διαπραγμάτευση»… Πολύ περισσότερο, αγνοούν επιδεικτικά τα έτσι και αλλιώς  αμφιβόλου ποιότητας και τεκμηρίωσης επιχειρήματα για τις γεωπολιτικές στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή μας αλλά και τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» που έχουν αναλάβει να διαδραματίσουν κυβερνητικοί αξιωματούχοι και άλλο παράγοντες της Αυλής του Μαξίμου.

Οι αγορές είναι νέτα σκέτα αγορές! Έχουν την δική τους γλώσσα, δέχονται και αξιολογούν (διαρκώς) τα δικά μας μηνύματα – τα μηνύματα των επιλογών και των αποφάσεων της κυβέρνησης, των κρατικών υπηρεσιών, του Υπερταμείου και του ΤΑΙΠΕΔ. Ακόμη και τα τιτιβίσματα των «τζάμπα μάγκες» κυβερνητικών. Όλα γίνονται γνωστά, όλα μετρούνται και αποτιμώνται. Στα επιτόκια και τις αποδόσεις, στο κόστος της εξόδου στις αγορές.
 
Με άλλα λόγια, οι αγορές και οι παίκτες τους δεν είναι τα «παιδιά» στην πρώτη ανάγκη. Δεν είναι το κλασσικό ελληνικό κάνουμε τις επιθυμίες μας πραγματικότητα. Στο δύσκολο και απαιτητικό κόσμο των αγορών και της παγκόσμιας διασυνδεδεμένης οικονομίας η σχέση μιας χώρας με τις αγορές απαιτεί χρόνο προκειμένου να διαμορφωθεί μια πλατφόρμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Η δική μας δουλειά έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο με αποτελέσματα. Και τα αποτελέσματα για να έρθουν χρειάζεται βούληση και απόφαση για να περπατήσουν πολιτικές που να φέρνουν επενδύσεις  και να τροφοδοτούν την ανάπτυξη.

Το τι χρειάζεται έχει ειπωθεί και γραφεί κατά κόρον. Τομέας Μακροοικονομικής Ανάλυσης και Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΕΒ που επιμελείται το Εβδομαδιαίο Δελτίο για την Ελληνική οικονομία - Οικονομία & Επιχειρήσεις έχουν συγκεντρώσει σε 10 σημεία ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που κοιτάζει εμπρός.

Τον 10λογο της ανάπτυξης τον δανείζομαι για φιλοξενία στη σημερινή ανάρτηση στο blog  μου.


Έχουμε και λέμε :

1.Η χώρα βγαίνει από τα Μνημόνια χωρίς να διαθέτει την παραγωγική βάση και την εξωστρέφεια που απαιτείται για να απογειωθεί η οικονομία της. Χρειάζεται λοιπόν, συνέχιση και εμβάθυνση των μεταρρυθμίσεων, ώστε να αυξηθούν τα μερίδια των επενδύσεων έναντι της κατανάλωσης και των εξαγωγών έναντι των εισαγωγών στο ΑΕΠ.

2.Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για να επανέλθει η Ελλάδα σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, χωρίς να γίνουν μαζικά επενδύσεις που αυξάνουν την παραγωγικότητα. Οι εμβληματικές ξένες κι εγχώριες επενδύσεις πρέπει να προχωρήσουν άμεσα, χωρίς άλλα προβλήματα, ώστε να αλλάξει η διεθνής αντιμετώπιση και η εμπιστοσύνη επενδυτών και αγορών προς τη χώρα.

3.Οι επενδύσεις δεν έρχονται απλώς και μόνο επειδή βγαίνουμε από τα Μνημόνια. Προϋποθέτει να ισχύσει στην Ελλάδα το σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας μιας ελεύθερης και διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας της αγοράς, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

4.Η χώρα γερνάει γρήγορα και αυτό δημιουργεί αδιέξοδα, καθώς οι απαιτούμενες αυξήσεις στις δαπάνες συντάξεων, υγείας και κοινωνικής προστασίας δεν θα μπορούν να χρηματοδοτηθούν από τη νόμιμη ιδιωτική οικονομία, όπου η υπερφορολόγηση έχει ήδη χτυπήσει κόκκινο, με τις επιχειρήσεις σε αδυναμία να κάνουν τις επενδύσεις που απαιτούνται προκειμένου να αυξηθούν η απασχόληση, τα εισοδήματα, και, έτσι, τα φορολογικά έσοδα.

5.Το ασφαλιστικό σύστημα δεν συνδέει τις εισφορές των εργαζομένων με τις συντάξεις που θα πάρουν στο μέλλον. Οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να δουλεύουν στα τυφλά. Με τις εισφορές μάλιστα να μπαίνουν στα γενικά φορολογικά έσοδα χωρίς να επενδύονται για να πολλαπλασιασθούν, δεν προωθείται ούτε η εργασία ούτε η αποταμίευση. Επιπλέον οι υψηλές εισφορές, δυσκολεύουν τις επιχειρήσεις να κάνουν προσλήψεις αλλά και να δώσουν αυξήσεις στο προσωπικό τους.

6.Χρειάζεται ένα φορολογικό σύστημα που να επιβραβεύει και όχι να τιμωρεί όσους δουλεύουν περισσότερο και κερδίζουν περισσότερα χρήματα, και όχι να ωθεί τα καλύτερα στελέχη μας στο εξωτερικό, και τις επιχειρήσεις σε αδυναμία στελέχωσης με άτομα που διαθέτουν υψηλές δεξιότητες.

7.Οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, που οδηγούν τις μικρές ιδίως επιχειρήσεις σε παράνομες πρακτικές φοροδιαφυγής, αδήλωτης εργασίας, κ.λ.π., πρέπει να μειωθούν, διότι δεν αφήνουν τις επιχειρήσεις να μεγαλώσουν, να προσλάβουν κόσμο και να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους.

8.Το κράτος πρέπει να εκσυγχρονισθεί και να νοικοκυρέψει τα έξοδά του. Δεν  αρκούν οι καλές προθέσεις. Απαιτούνται ιδιωτικοποιήσεις πολλών Δημοσίων Επιχειρήσεων, στοχευμένα δημόσια έργα με τη μορφή των ΣΔΙΤ και των παραχωρήσεων στον ιδιωτικό τομέα, που θα φέρνουν συγκεκριμένο και λειτουργικό αποτέλεσμα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το κράτος επιβάλλεται να γίνει μέρος της λύσης και όχι να είναι μέρος του προβλήματος, βάζοντας εμπόδια στη λειτουργία των επιχειρήσεων.

9.Για να λειτουργήσει ομαλά η οικονομία, οι τράπεζες πρέπει να είναι σε θέση να χρηματοδοτούν επαρκώς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Χρειάζεται ένα αποτελεσματικό θεσμικό πλαίσιο αναδιάρθρωσης των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων και μείωσης των κόκκινων δανείων. Χρειάζονται γρηγορότερες κινήσεις. Διαφορετικά, η ανάπτυξη που θα έλυνε το πρόβλημα – και των τραπεζών- , δεν θα έρθει ποτέ.

10.Η ανάπτυξη, πέρα από επενδύσεις που αυξάνουν την παραγωγικότητα, απαιτεί και αύξηση του ποσοστού συμμετοχής του πληθυσμού στην αγορά εργασίας, για να αυξηθεί το εργατικό δυναμικό, και ιδίως στις γυναίκες και τους νέους. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει χωρίς μαζική επέκταση της βρεφονηπιακής φροντίδας και της υιοθέτησης μέτρων στήριξης της οικογένειας, καθώς και των ευκαιριών απόκτησης σύγχρονων δεξιοτήτων μέσω νέων προγραμμάτων σπουδών και προγραμμάτων πρακτικής άσκησης και μαθητείας.