Κώστας Μπουρούσης

Πάλι εκπλαγήκαμε. Και πάλι επιβεβαίωσαμε τους όρους του παιχνιδιού. Της τηλεοπτικής δημοκρατίας (μας).  Η κυρία Δούρου και η κυρία Κανέλλη δεν είναι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο θύματα βίας από συνανθρώπους και συμπολίτες που γαλουχούνται με βία ή επιλέγουν τη βία ή καταφεύγουν στη βία ή υφίστανται τη βία. Κάθε μέρα.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για αυτή τη βία.
Για τη βία που ασκείται στα σχολεία. Και υποθάλπεται. Έλα μωρέ, παιδιά είναι…
Για τη βία στους δρόμους της Αθήνας από ημεδαπούς και αλλοδαπούς νταβατζήδες απέναντι σε ανήμπορες πόρνες. Πουτάνες είναι, εσένα τι σε νοιάζει;
Για τη βία του εξευτελισμού οροθετικών, εξαρτημένων ιερόδουλων. Αλλά όχι των ευηπόληπτων αστών που μεταφέρουν τον ιό HIV στο καθωσπρέπει μικροσύμπαν τους.
Για τη βία απέναντι στον ομοφυλόφιλο, στον πούστη, στην αδελφή, στη λεσβία, στην τρανς. Σε οποιονδήποτε άλλο. Για σκέψου, αύριο έχουμε το Gay Pride. Πάλι οι αδελφές θα κλείσουν τους δρόμους.
Για τη βία της απαξίας στον επέτη, τον μετανάστη που βαφτίσαμε την ύπαρξή του λαθραία, στον άστεγο. Σε αυτούς που προτιμάς να δίνεις οίκτο αφειδώς. Ποτέ όμως ένα ευθυγραμμισμένο βλέμμα.
Για τη βία του κουτσουρεμένου μισθού, του επιδόματος ανεργίας, της ατομικής σύμβασης.
Για τη βία της ανέλπιδης ζωής.
Για τη βία της λουμπίνας και της λαμογιάς. Εκείνης που δεκαετίες τώρα ξεσκίζει τους φόρους που πληρώνεις, ευσυνείδητε συμπολίτη.
Για τη βία της παραβίασης ενός κόκκινου φωτεινού σηματοδότη, ενός στοπ, ενός μονόδρομου. Ωχ, αδελφέ! Τι λέει τούτος;
Για τη βία της μούντζας στη Βουλή. Στο ναό της δημοκρατίας σου, συμπολίτη. Εσένα που πέρσι τέτοιες μέρες δίδασκες στο παιδί σου αλα καρτ αγάνακτηση και προκατ Εκκλησίες του Δήμου.

Για τη βία του να πετάς αδιακρίτως τα σκουπίδια σου στον κάδο ανακύκλωσης. Εγώ ρε θα σώσω τον πλανήτη;
Για τη βία απέναντι στον πολιτισμό που ακούω να τον λένε τα ίδια τα κόμματα πια πολυτέλεια προορισμένη για τις εύπορες κυρίες του Κολωνακίου.
Για τη βία εκείνων που θεωρούν πως είμαστε ο περιούσιος λαός απέναντι σ’εκείνους πως λένε πως δεν είμαστε δα και οι σπουδαίοτεροι του κόσμου. Ένας λαός σαν όλους τους άλλους είναι OK.
Για τη βία της αυτοδικίας, που όλο και θεριεύει. Ως εμβόλιμο αρχαίας τραγωδίας στις «απερίφραστες καταδίκες»  για το αυγό του φιδιού, τον Κασσιδιάρη και τους ομόσταυλούς του. Για σκέψου τι θα συνέβαινε αν όλοι οπλοφορούσαν χθες το πρωί στο στούντιο του ΑΝΤ-1.
Για τη βία της καθήλωσης και του βολέματος. Μεταρρυθμίσεις κάνουν οι Κουτόφραγκοι. Εμάς μας έχουν ανάγκη.
Για τη βία της σώνει και ντε χαράς του 2004. Της ευημερίας της βιτρίνας. Εκείνης που είχε από Σαββόπουλο και Βίσση μέχρι ντάτσουν και αγνοούμενους ντόπιους σούπερ σταρ αθλητές. Είχαμε χαρές στον τόπο τότε. Τίγκα στην κάπνα από τα πούρα.
Για τη βία των μαθητών που πετροβολούσαν αστυνομικά τμήματα το Δεκέμβρη του 2008. Πέτρες ήταν, δεν ήταν δα και καλάζνικοφ!
Για τη βία της όψιμης ανακάλυψης εκείνων που ένας καθημερινός άνθρωπος γνωρίζει χρόνια τώρα. Δεν έχουμε γιατρούς, δεν έχουμε φάρμακα, δεν έχουμε νοσοκομεία. Μα καλά, τόσα χρόνια στο Μεμόριαλ πήγαιναν όσοι τώρα εξεπλάγησαν με τη δημόσια υγεία;
Για τη βία κόντρα στην κοινή λογική που οι πολιτικοί μας άνδρες συνεχίζουν  με μαεστρία να εξασκούν από τηλεοράσεως σαν κοριτσόπουλα που παίζουν με τις κούκλες τους.
Για τη βία της βίας που μόνο με σαπουνοπερικούς όρους δύναται κατά πως φαίνεται να μας αφυπνίσει. Μόνο που στις σαπουνόπερες έχει ζάπινγκ. Στη βία όχι.