Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Πλην όμως σε μια εξ ορισμού παρωχημένη επικοινωνιακή οπτική  των πραγμάτων, η κεντρική πολιτική σκηνή, κυνηγάει την ουρά της. Ουρά στην προκειμένη περίπτωση είναι ο ΕΝΦΙΑ, η μετεξέλιξη του περίφημου «χαρατσιού» που εμπνεύστηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και συνέχισαν οι επόμενοι ελλείψει χρημάτων και κυρίως πηγών για τα έσοδα. Διότι ούτε λόγος, για μείωση των δαπανών. Οι δαπάνες, έστω και κουτσουρεμένες εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους, στο όνομα της ψηφοθηρίας. 

Ο κ. Σαμαράς πλήρωσε τον ΕΝΦΙΑ με μια εκλογική ήττα από τον κ. Τσίπρα που υποσχέθηκε την κατάργησή του. Όμως η υπόσχεση ήταν προεκλογική.  Εκ των υστέρων, ανακαλύπτουμε όλοι ότι οι προεκλογικές υποσχέσεις είναι λόγια του αέρα που ακούγονται ωραία αλλά σπανίως τηρούνται. Αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται πάντα προσχεδιασμένα. Δηλαδή ο πολιτικός υπόσχεται κάτι που ξέρει πολύ καλά πως δεν θα τηρήσει. Με άλλα λόγια, λέει συνειδητά ψέματα για να αλιεύσει ψήφους. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις της πλάνης. ‘Άλλωστε το δήλωσε ο πρωθυπουργός, ότι η κυβέρνησή του πλανήθηκε σε κάποια θέματα. 

Εάν δούμε την υπόθεση του ΕΝΦΙΑ του Σύριζα, καλοπροαίρετα, θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η κυβέρνηση, πριν γίνει κυβέρνηση, δεν σκέφτηκε πως για να κόψεις ένα φόρο, πρέπει να βρεις τρόπο να καλύψεις την τρύπα που θα δημιουργηθεί.  

Στα απλά μαθήματα οικιακής οικονομίας, μια μέση οικογένεια υπολογίζει τις ανελαστικές της δαπάνες διαβίωσης, το εισόδημά της και μετά πιάνει μολύβι και χαρτί και υπολογίζει τι θα ξοδέψει και τι θα κόψει. Έτσι θα μπορούσε να κάνει και κάθε κυβέρνηση. Τι έξοδα έχω; Τι υποχρεώσεις έχω; Πόσα έσοδα πρέπει να έχω; Κι αν κοπούν τα έσοδα πρέπει ανάλογα να περιοριστούν και τα έξοδα. 

Για να μην κοροϊδευόμαστε λοιπόν και για να μην παραμυθιαζόμαστε όσο μεγάλη ανάγκη κι αν έχουμε από παραμύθια, τουλάχιστον εμείς οι πολίτες, ας αναλογιστούμε αν μπορεί να μειωθεί ή να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ. Μπορεί; Μάλλον όχι. Θα μπορούσε, εφόσον υπήρχε μια άλλη εναλλακτική πηγή να προσφέρει το έσοδο που αποδίδει ο ΕΝΦΙΑ στο δημόσια ταμείο. Και επειδή οι πηγές είναι συγκεκριμένες και περιορισμένες, κι επειδή η ανάπτυξη δεν μας επισκέφθηκε ακόμα, ο ΕΝΦΙΑ ούτε να καταργηθεί μπορεί, ούτε και να μειωθεί, όπως και ο κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε. 

 Η απάντηση «θα μειωθούν οι δαπάνες», στο ερώτημα, «πώς θα καλυφθεί η τρύπα;» δυστυχώς είναι μη απάντηση. Ποιες δαπάνες; Οι δαπάνες του δημοσίου είναι συγκεκριμένες επίσης. Μισθοί δημοσίων υπαλλήλων, συντάξεις, δαπάνες για την Παιδεία και την Υγεία, για τις υποδομές (όπου και εάν γίνονται). Ποιες δαπάνες θα μειωθούν λοιπόν; Και από πού; Γιατί έτσι όπως είναι η κατάσταση, οι δαπάνες π.χ. για την Παιδεία και την Υγεία όχι μείωση δεν παίρνουν, αλλά χρειάζονται επιτακτικά αύξηση. Και στην εκπαίδευση λείπουν δάσκαλοι και καθηγητές και στην υγεία γιατροί και νοσηλευτές και γάζες και βαμβάκι και σεντόνια και οινόπνευμα. 

Ποιες δαπάνες θα μειωθούν; Θα μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων; Θα μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις;  Θα κλείσουν (πότε επιτέλους;) δημόσιοι οργανισμοί των 3 υπαλλήλων και του ανύπαρκτου αντικειμένου, θα μειωθούν τα επιδόματα των ανέργων; Τι στο καλό θα γίνει και θα μειωθούν οι δαπάνες, τόσο ώστε να μπορέσει να μειωθεί ο ΕΝΦΙΑ; 

Στους πολιτικούς μας, μπορεί να αρέσει να μας λένε παραμύθια. Μπορεί τα επικοινωνιακά τους επιτελεία να τους πείθουν ότι τα παραμύθια πάντα πουλάνε και θα πουλάνε κι ότι ο κόσμος ξεχνάει, ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει κάτι θετικό, ο κόσμος θα ψηφίσει και μετά ας σιχτιρίσει… 

Εμείς όμως, «ο κόσμος» που επιστρατεύουμε την απλή αριθμητική μας πριν περάσουμε την πόρτα του super market, για πόσο ακόμα θα παραμυθιαζόμαστε, επειδή ο καθένας μας τάζει αυτό που μας αρέσει να ακούμε; 

Ασφαλώς υπάρχουν δαπάνες που θα μπορούσαν να περικοπούν, όπως π.χ.το κλείσιμο της εταιρείας για την αποξήρανση της Κάρλας. Δεν αναρωτιόμαστε όμως γιατί μέχρι τώρα δεν κόπηκαν τέτοιες δαπάνες, αλλά κόπηκαν συντάξεις και μισθοί; 

Η αριστερά παραδοσιακά είναι υπέρ της αύξησης της φορολογίας, θεωρώντας ότι πρέπει να πληρώνουν οι «πλούσιοι». Η αριστερά στην Ελλάδα της κρίσης βάφτισε πλούσιους όσους βγάζουν 2000 ευρώ το μήνα μικτά.  Όμως τον ΕΝΦΙΑ δεν τον έκοψε κι ας τον έλεγε άδικο ο κ. Τσίπρας. Τον κράτησε τον άδικο ΕΝΦΙΑ, όπως θα τον κρατήσουν κι οι επόμενοι, μαζί με τους υπόλοιπους φόρους. 

Όποιος κι αν κυβερνά, ότι κι αν πιστεύει, ούτε τους φόρους μπορεί να κόψει, ούτε από τις δαπάνες μπορεί να απαλλαγεί, εάν δεν αποφασίσει να βάλει τάξη στο χάος αφενός και να δημιουργήσει περιβάλλον για να ανοίξουν δουλειές. Κι επειδή κανείς δεν το έκανε μέχρι τώρα, βολοδέρνουμε στην κρίση επτά καταραμένα χρόνια. Η κατάρα δεν κυνηγάει τη χώρα. Η κατάρα είμαστε όλοι εμείς που ενώ ξέρουμε ότι μας παραμυθιάζουν, χειροκροτούμε τους παραμυθάδες. Μετά θα τους οικτίρουμε και μετά θα ψάξουμε για τον επόμενο.  

Καλά τα παραμύθια αλλά τελικά μας έφαγε ο δράκος.