Κλεοπάτρα Κοντονίκα

Η νέα επιτροπή σοφών για το καταδικασμένο ασφαλιστικό μας σύστημα, αφού έστυψε τα πολύτιμα μυαλά της, απεφάνθη μεταξύ άλλων ότι για να «επιβιώσει» το ασφαλιστικό, θα πρέπει περίπου να εξοντωθούν οι ασφαλισμένοι.

Όλοι οι ασφαλισμένοι. Αδιακρίτως. Αν λοιπόν εκλείψουν οι δικαιούχοι, θα συρρικνωθούν οι δαπάνες, άρα το ασφαλιστικό μας θα καταφέρει να επιζήσει. Ιδού λοιπόν γιατί έπρεπε να συνεδριάσουν οι σοφοί. Διότι μια τόσο ρηξικέλευθη, προχωρημένη, πρόταση δεν μπορεί να την επεξεργασθεί ένα κοινό, μικρό μυαλό.

Και ω του θαύματος, γι' αυτό υπάρχουν οι σοφοί, έψαξαν και βρήκαν και συνέκριναν, τι κάνουν οι άλλες προηγμένες κοινωνίες. Ανακάλυψαν τη λύση στη μακρινή μας Αυστραλία. Μακρινή μεν, γνώριμη δε, από προηγούμενες γενιές χιλιάδων Ελλήνων που αναζήτησαν τη γη της επαγγελίας και της επιβίωσης δια της μεταναστευτικής οδού στα πέρατα του κόσμου. Κι έτσι τώρα από τα πέρατα του κόσμου αντλούμε τις ιδέες και τις λύσεις.

Η σύνταξη θα αποτελεί περίπου ένα φιλοδώρημα, που γενναιόδωρα το κράτος μέσω των ασφαλιστικών ταμείων θα παρέχει στους συνταξιούχους μετά το πέρας του εργασιακού τους βίου, υπό μορφή ανταμοιβής (;) δώρου (;) ελεημοσύνης (;), παραμένει άγνωστο. Παρέχει δε αυτό το (ας το ονομάσουμε) δώρο, με κριτήρια. Διότι το κράτος είναι σοβαρό. Δεν είναι ξέφραγο αμπέλι να εισπράττει ο πάσα ένας, μια σύνταξη, στα 67α γενέθλιά του. Αν αυτός έχει σπίτι δικό του, αν κατάγεται κι από χωριό κι έχει και ένα πατρικό, αν ευτύχησε να αποκτήσει κι ένα αυτοκίνητο, αν μάλιστα έχει και καμιά κατάθεση, μαύρο φίδι που τον έφαγε ! Α, όλα κι όλα, το κράτος είναι εδώ άγρυπνος φρουρός να προστατεύσει την καταλήστευση των ταμείων του από τους επίδοξους καταχραστές – συνταξιούχους. Διότι, δεν γίνεται κύριε μου να έχεις σπίτι δικό σου, να μάζεψες και μερικά χιλιάρικα στην τράπεζα και να θέλεις από πάνω να πάρεις και σύνταξη. Θα πάρεις τα 360 ευρώ που σου δίνει απλόχερα το κράτος και θα πεις κι ευχαριστώ πολύ. Και για να σου διδάξει και την αξία της εγκράτειας θα σου δίνει τα 210 σε μετρητά να ευφραίνεσαι που θα τα ακούς να κουδουνίζουν στην τσέπη και τα 150 θα τα χρησιμοποιείς για να πληρώνεις με την κάρτα.

Γκρινιάζεις κι από πάνω αχάριστο ανθρωπάκι; Κοτζάμ σοφοί ασχολήθηκαν και κουράστηκαν για την επιβίωση του ασφαλιστικού συστήματος κι εσύ μεμψιμοιρείς;

Όμως για να ευθυμήσουμε και λίγο, ας πούμε και κάτι ευχάριστο. Ο συνταξιούχος αυτός –που θα πάρει από το γενναιόδωρο κράτος- τα 360 ευρώ, ας υποθέσουμε ότι ήταν μισθωτός με ένα αξιοπρεπή μισθό στις καλές εποχές, εργάσθηκε για 30 ή 35 ή 40 χρόνια. Αυτά τα 40 χρόνια π.χ. πλήρωσε δια της παρακρατήσεως, ασφαλιστικές εισφορές στο ταμείο του. Ας υποθέσουμε ότι κατά μέσο όρο (μπακάλικος υπολογισμός) κατέβαλε κάθε μήνα 200 ευρώ συνταξιοδοτικές εισφορές. 200 ευρώ επί 14 μισθούς, μας κάνει 2.800 ευρώ το χρόνο, επί 40 χρόνια μας κάνει 112.000 ευρώ. Ας τα στρογγυλέψουμε στα 100.000 ευρώ. Ας κάνουμε κι ένα σκόντο κι ας δεχθούμε ότι δεν πλήρωσε 100 αλλά 70.000 ευρώ.

Αυτά λοιπόν τα 50 ή 70 ή 100 χιλιάρικα πήγαν στο ασφαλιστικό σύστημα που υποτίθεται ότι έχει έναν ανταποδοτικό χαρακτήρα και παρέχει συντάξεις ανάλογα με το ύψος των εισφορών, των χρόνων εργασίας, κλπ κλπ κλπ. Ελα όμως που το ασφαλιστικό δεν είναι βιώσιμο (κάτι ωραίες και ευγενείς λέξεις όμως που έχει η ελληνική γλώσσα...)

Μεμψίμοιρε συνταξιούχε, πλήρωσες, δεν πλήρωσες, ένα και το αυτό. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Ο μη έχων είναι το ασφαλιστικό σύστημα που εσύ τροφοδοτούσες επί 30 ή 35 ή 40 χρόνια, αλλά κάπου σ' αυτή τη διαδρομή τα λεφτά αυτά χάθηκαν. Τα κατάπιε το σύστημα, τα βούτηξαν κάποιοι επιτήδιοι, τα θυσιάσαμε στο PSI (για να γίνει βιώσιμο-που δεν έγινε) το χρέος μας. Με λίγα λόγια, όλο και κάπου πήγαν αυτά τα λεφτά για να μην επιστρέψουν με τη μορφή της σύνταξης σε σένα που τα πλήρωνες.

Και αφελώς ρωτάμε τους σοφούς: Ποιό σοβαρό δικαστήριο μπορεί να ΜΗ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ αυτόν τον μεμψίμοιρο ανθρωπάκο, αν υποθέσουμε ότι έχει το θράσος να διεκδικήσει, αν μη τι άλλο, τις εισφορές που έχει καταβάλει; Υπάρχει τέτοιο δικαστήριο;