Γρ. Νικολόπουλος

Σε αυτό το επεισόδιο η αγωνία των πολιτών - θεατών - ψηφοφόρων κορυφώνεται, καθώς ο εθνικολαϊκιστής εταίρος Πάνος Καμμένος απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση του ριζοσπάστη - αριστερού - νεοφιλελεύθερου Αλέξη Τσίπρα επειδή ο Τσίπρας ετοιμάζεται να ξεπουλήσει το όνομα «Μακεδονία», όπως απαιτεί η διεθνής κοινότητα των ιμπεριαλιστών και των καπιταλιστών που μας ζηλεύουν και θέλουν να μας καταστρέψουν. Σε αυτό το επεισόδιο συμμετέχει πλήθος κομπάρσων με αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, μια Χρυσοβελώνη, ένας Παπαχριστόπουλος, ένας Κουίκ και άλλοι τους οποίους ο εθνικολαϊκιστής ηγέτης Καμμένος έβγαλε από την απόλυτη αφάνεια και τώρα αυτοί οι αχάριστοι τον προδίδουν για να μη χάσουν τα οφίτσια που τους υπόσχεται ο ριζοσπάστης κ.λπ. Τσίπρας.

Ολα αυτά συνοδεύονται από εξαιρετικά ευρηματικές ατάκες που σπάνε τον δραματικό ρυθμό του ψευτοθρίλερ, όπως η δήλωση του Τσίπρα ότι «η οικονομία είναι το ατού μου» και προκαλούν θυμηδία στους θεατές οι οποίοι βιώνουν τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.  Αλλοι κομπάρσοι του ίδιου σίριαλ παρεμβαίνουν με σουρεαλιστικές δράσεις χωρίς νόημα ή κάνουν πρωτότυπες δηλώσεις, όπως ο γνωστός-άγνωστος Ρουβίκωνας ο οποίος καλεί την Αστυνομία να μη συλλαμβάνει άσχετους αθώους για τις δικές του δράσεις (αν τολμάει, ας συλλάβει τα μέλη του), χαλώντας το κρυφό παιχνίδι που παίζουν χρόνια μεταξύ τους. Η κυβέρνηση, στο μεταξύ, αναδεικνύει συχνά πυκνά νέους κομπάρσους σε ρόλο πρωταγωνιστικό, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι άεργοι καφενόβιοι που όμως έχουν όχι μόνο άποψη και γνώση για όλα, αλλά και τη δυνατότητα λόγω κυβερνητικής θέσεως να υλοποιήσουν τα πιο τρελά τους όνειρα, από την ελληνική κατάκτηση του Διαστήματος μέχρι την ανάπτυξη της οικονομίας με μοναδικό εργαλείο την παραγωγή κάνναβης.

Το σκηνικό σε αυτό το επιπέδου b movie σίριαλ είναι μια χώρα μισοδιαλυμένη, με τις δημόσιες υπηρεσίες να υπολειτουργούν, με τους εχθρικούς γείτονες να κραυγάζουν ότι θα ρίξουν τους Ελληνες στη θάλασσα (από πού; Από τις ακατοίκητες βραχονησίδες;), με τους Ευρωπαίους δανειστές να μας χειροκροτούν που προσπαθούμε να βγούμε για δανεικά στις αγορές χωρίς να τα καταφέρνουμε μόνο και μόνο γιατί δεν θέλουν να μας δανείσουν άλλα οι ίδιοι και με τον πρωθυπουργό, που το ατού του είναι η οικονομία, να αναζητεί ματαίως ξένους επενδυτές οι οποίοι όλο ξεκινάνε να έρθουν και όλο χάνονται στη διπλανή γωνία.
 
Απορροφημένοι λοιπόν οι πολίτες - θεατές - ψηφοφόροι από τις εξελίξεις στο σίριαλ, δεν μπορούν να ακούσουν τις εκτός χώρας κριτικές που χτυπάνε δαιμονισμένα τα καμπανάκια της καταστροφής. Προχθές, ας πούμε, ο οργανισμός Economist Intelligence Unit δημοσίευσε τη λίστα κατάταξης όλων των χωρών με βάση το επίπεδο της δημοκρατίας τους. Η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, με την Τουρκία στην τελευταία και την παρατήρηση ότι η Τουρκία δεν είναι κανονική, αλλά υβριδική δημοκρατία, δηλαδή ένα αυταρχικό καθεστώς που όμως διεξάγει εκλογές. 

Για να λέμε την αλήθεια, και η δική μας δημοκρατία στα όρια βρίσκεται, αφού εκτός των εκλογών, δεν λειτουργούν σωστά και ανεξάρτητα οι θεσμοί που διασφαλίζουν το δημοκρατικό πολίτευμα. Η Δικαιοσύνη, για παράδειγμα, προσπαθεί να είναι ανεξάρτητη, αλλά ορισμένοι πολιτικοί παρεμβαίνουν με λύσσα στο έργο της, όπως συνέβη στην υπόθεση Novartis με τις παρεμβάσεις Πολάκη. Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς προσπαθεί να είναι ανεξάρτητη, αλλά δεν παίρνει χαμπάρι σκανδαλώδεις υποθέσεις μεγέθους Folli Follie. Η Αστυνομία υποστηρίζει επισήμως διά του εκπροσώπου της ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση να καθαρίσουν τα Εξάρχεια ή να σταματήσουν τα επεισόδια, τα μέσα ενημέρωσης διαλύονται από τις κυβερνητικές διώξεις, τα ανώτατα δικαστήρια ακυρώνουν κυβερνητικές αποφάσεις που είχαν ληφθεί επιπόλαια και είναι αντίθετες με το Σύνταγμα, η παράκαμψη της δημοκρατίας από την κυβέρνηση επιχειρείται συστηματικά, με κορυφαία την διενέργεια του δημοψηφίσματος του 2015 στο οποίο οι πολίτες κλήθηκαν να απαντήσουν αν συμφωνούν με ένα κείμενο μιας συμφωνίας γραμμένο στα αγγλικά, το οποίο ελάχιστοι μπορούσαν να διαβάσουν και ακόμη λιγότεροι να αξιολογήσουν. Και ενώ στηριζόμενοι στο θυμικό οι πολίτες το απέρριψαν, υποχρεώθηκαν στη συνέχεια να αποδεχθούν πολύ χειρότερες δεσμεύσεις από αυτές που το απορριφθέν κείμενο επέβαλε. 

Στη λίστα κατάταξης των δημοκρατιών, λοιπόν, η Ελλάδα κατέχει την προτελευταία θέση στην Ευρώπη έχοντας μάλιστα μια ντροπιαστική βαθμολόγηση στο κριτήριο λειτουργίας της κυβέρνησης και του κράτους. 
Η κατάταξη της Ελληνικής Δημοκρατίας στην τελευταία ουσιαστικά θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι τίποτε άλλο από μια ακόμη κακή επίδοση όπως τόσες άλλες που μας χαρακτηρίζουν. Στις τελευταίες θέσεις είμαστε -και όχι μόνο μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών- στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, στην αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης, στο επιχειρείν, στο επίπεδο της Παιδείας μας, στην έρευνα και στην τεχνολογία, σε κάθε κριτήριο που χρησιμοποιεί η διεθνής κοινότητα για να αξιολογεί όλες τις χώρες. 

Ωστόσο, ο λόγος που η χώρα μας βρίσκεται σε αυτό το χάλι δεν είναι τυχαίος. Είναι το αποτέλεσμα των χαμηλού επιπέδου πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων και των αδιάφορων και αδύναμων να απεγκλωβιστούν από τις πελατειακές σχέσεις πολιτών. 

Και τελικά, αγνοώντας τα καμπανάκια των διεθνών οργανισμών, εμείς οι πολίτες - θεατές - ψηφοφόροι προτιμάμε να παρακολουθούμε το β’ διαλογής σίριαλ, συμμετέχοντας ουσιαστικά σε αυτό με την ανοχή και την απερίσκεπτη ψήφο μας.