Γρ. Νικολόπουλος

Ακόμη απέχουμε πολύ από τις κάλπες, αλλά αν δεν υπάρξει κάποια ανατροπή λόγω έκτακτων γεγονότων ή εξελίξεων, τα δημοσκοπικά ευρήματα μπορεί να επιβεβαιωθούν. Σήμερα, ο φόβος της φθοράς και ενδεχομένως η κόπωση ή ο εφησυχασμός των κυβερνητικών στελεχών, έχουν φρενάρει τη μεταρρυθμιστική διάθεση της κυβέρνησης. Όμως αν επαληθευτούν τα ποσοστά αυτά, θα πρέπει ο Πρωθυπουργός να φτιάξει ένα φρέσκο και ικανότερο κυβερνητικό σχήμα για να προχωρήσει μέχρι το τέλος της τετραετίας.

Ένα τόσο υψηλό ποσοστό στις Ευρωεκλογές για την κυβέρνηση, αποκαλύπτει πολλά σε σχέση με τις επιθυμίες των ψηφοφόρων. Καταρχήν ότι εμπιστεύονται την κυβέρνηση και θεωρούν ότι διοικεί σωστά τη χώρα. Ότι επιθυμούν την διατήρηση της ίδιας πορείας και ότι ελπίζουν πως θα υπάρξει αντιμετώπιση των πολύ σοβαρών προβλημάτων της καθημερινότητας που είναι κυρίως η ακρίβεια και η δημόσια ασφάλεια. Δεδομένης της πολύ μεγάλης γεωπολιτικής αστάθειας, ένα τόσο υψηλό ποσοστό ψήφων μπορεί να μεταφραστεί σε ψήφο εμπιστοσύνης και για τα θέματα εθνικής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής.

Η μεγάλη διαφορά ψήφων της ΝΔ από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δείχνει επίσης την αδυναμία των δυο κομμάτων της αντιπολίτευσης να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Η δική τους αδυναμία είναι αυτή που δίνει τέτοια υπεροχή στην κυβέρνηση. Κανένα από τα δυο κόμματα δεν έχει καταφέρει να αξιοποιήσει τις αστοχίες της κυβέρνησης - που δεν είναι λίγες - ούτε τις δύσκολες συνθήκες που έχει φέρει η ακρίβεια και ο πληθωρισμός, για να ανέβει δημοσκοπικά. Κανένα από τα δυο κόμματα δεν έχει διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση πολιτικής απέναντι στο κυβερνητική πολιτική.

Κανένα από τα δυο κόμματα δεν έχει προτείνει λύσεις για να αντιμετωπίσει την ακρίβεια και την ανασφάλεια της καθημερινότητας. Κανένα από τα δυο κόμματα δεν έχει προβάλει μια ομάδα ικανών στελεχών που θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Έχουν επιλέξει να αντιπολιτεύονται σε θέματα που δεν βρίσκονται στις πρώτες θέσεις του ενδιαφέροντος των ψηφοφόρων, θέματα που είναι ίσως σημαντικά στον μικρόκοσμο των κομματικών στελεχών, αλλά που μοιάζουν να έρχονται από τις αρχές της μεταπολίτευσης και δεν απασχολούν το ευρύ κοινό.

Το Πασοκ έχει μεν έναν σοβαρό αντιπολιτευτικό λόγο αλλά δεν έχει προτάσεις για τα φλέγοντα ζητήματα, ούτε προβάλει μια ηγετική ομάδα ικανή μελλοντικά να κυβερνήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μόνο ως θίασος του πρωταγωνιστή Κασελάκη, δεν έχει πολιτική πρόταση, δεν έχει ιδεολογία μετά την αποχώρηση της αριστερής πτέρυγας, δεν διαθέτει στελέχη. Ο ίδιος ο Κασελάκης δε χάνει ευκαιρία να εμφανιστεί στις τηλεοράσεις ακόμη και όταν τακτοποιεί τη βαλίτσα του για το εικοσαήμερο της στρατιωτικής του θητείας, είναι σαν πρωταγωνιστής τηλεπαιχνιδιού, ή σαν ήρωας του τικ τοκ, είναι “μόδα”. Παρ’ όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ως κόμμα διαμαρτυρίας ισχυρότερος από το ΠΑΣΟΚ που προσπαθεί να παρουσιαστεί ως κόμμα εξουσίας και το οποίο βρίσκεται χαμηλά, δυο μόλις μονάδες πάνω από το άλλο κόμμα διαμαρτυρίας, του Βελόπουλου.

Η αδυναμία των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, η ύπαρξη ενός πολύ μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων που αντιμετωπίζουν την πολιτική ως παιχνίδι τηλεοπτικής δημοσιότητας (γεγονός που απεικονίζεται και στις επιλογές των υποψηφίων - οι τηλεοπτικοί σαρώνουν ) και η συστηματική δουλειά της κυβέρνησης, ακόμη κι αν κάνει λάθη, δεν προοιωνίζονται κάποια πολιτική αλλαγή στο ορατό μέλλον.

Και αυτό είναι που δίνει τη δυνατότητα, αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί και την υποχρέωση στον Μητσοτάκη και την κυβέρνηση του, αν επαληθευτούν αυτά τα ποσοστά στις εκλογές, να προσπαθήσει να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν σε πολλούς τομείς και να διορθώσει τα κακώς κείμενα δεκαετιών. Θα έχει δηλαδή και την ευκαιρία αλλά και την υποχρέωση, μένει να δούμε αν θα έχει τη διάθεση και τη δυνατότητα.