Γιώργος Τράπαλης

Κάπως έτσι είχαμε κλείσει το κείμενο των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας πριν από δύο περίπου μήνες. Τελικά το 2027 ήρθε λίγο νωρίτερα για τον Μακρόν μιας και οι προβλέψεις από την επόμενη μέρα των εκλογών δεν ήταν ευοίωνες για τον ίδιο. Δε χρειαζόταν καμία μαντική ικανότητα, ούτε οι θεϊκές ιδιότητες της Κασσάνδρας, για να προβλεφθεί πως ο στόχος της απόλυτης πλειοψηφίας για το κόμμα του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας, αποτελούσε όνειρο θερινής νύχτας.

Τι συνέβη λοιπόν και μόλις δύο μήνες μετά την επανεκλογή Μακρόν, τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά για τον ίδιο;

Αρχικά άλλαξε η ατζέντα. Η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία, έδωσε στον πρόεδρο την δυνατότητα να μεταφέρει την συζήτηση στα εθνικά ζητήματα, στα οποία κυριαρχεί απέναντι σε κάθε αντίπαλο του. Τόνωσε τον γαλλικό σωβινισμό και την Κυριακή των προεδρικών εκλογών, ο περήφανος Γάλλος πολίτης αισθάνθηκε πως είναι ο Ευρωπαίος κυρίαρχος. Να σημειωθεί ότι από την στιγμή της κήρυξης του πολέμου μέχρι και λίγο πριν τις εκλογές, η προεδρική αποδοχή βρέθηκε στο υψηλότερο ποσοστό της κατά την τελευταία τριετία.

Σήμερα τα ζητήματα που κυριάρχησαν ήταν πέρα από το πάγιο πρόβλημα της ανεργίας και του ασφαλιστικού, η κακή λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών αλλά και η αύξηση της εγκληματικότητας. Ειδικά το τελευταίο ζήτημα τέθηκε επισταμένα μετά την ντροπιαστική εικόνα του Παρισίου κατά τον τελικό του Champions League όταν και η διεθνής εικόνα της χώρας επλήγη, με τους ίδιους τους βουλευτές του Μακρόν να δηλώνουν πως η χώρα δεν θα είναι έτοιμη να διοργανώσει τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες! Γίνεται κατανοητό πως ο «Ευρωπαίος κυρίαρχος» έδωσε την θέση του στον προβληματισμένο και πολλές φορές αγανακτισμένο Γάλλο πολίτη.

Ο Μακρόν με 245 και άλλους 5 κεντρώους βουλευτές χρειάζεται συμμάχους ώστε να φτάσει είτε σταθερά είτε ανά περίπτωση στο μαγικό 289. Είναι όμως εύκολο αυτό;

Οι Σοσιαλιστές και οι Οικολόγοι θα μπορούσαν να ήταν μια πρώτη λύση, μιας και δύσκολα θα παραμείνουν στον ανομοιογενή συνασπισμό του Μελανσόν, αφού και ο δικός του κυβερνητικός στόχος επίσης δεν επετεύχθη. Κάτι τέτοιο δεν είναι απλό αφού οι Οικολόγοι, οι οποίοι πλέον έχουν διπλάσια δύναμη από το παλαι ποτέ πανίσχυρο PS, θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα συνοχής λόγω της ισχυρής αντι Μακρονικής τάσης εντός του κόμματος.

Οι Ρεπουμπλικανοι θα ήταν μια λογική συγκυβερνητική λύση, αλλά η πλειοψηφία των 67 βουλευτών φαίνεται να ακολουθεί την γραμμή του πανίσχυρου, πια, Σιοτί, ο οποίος και επιθυμεί την στροφή του κόμματος προς τα δεξιά. Ο ίδιος αποτελεί πολιτικό φίλο του ακροδεξιού Ζεμούρ και δεν στήριξε τον Μακρόν στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.

Η Λεπέν από την μεριά της, αποφάσισε από καιρό να αλλάξει προφίλ και να «επενδύσει» πάνω στο εργασιακό κομμάτι, μιλώντας με γνώμονα την τσέπη του μέσου Γαλλου. Δάνεισε τον ακροδεξιό χώρο κατά τις προεδρικές εκλογές στον Ζεμουρ, καθιστώντας την ίδια επικεφαλής της λαϊκής δεξιάς. Τώρα, παρόλη την άνοδο του Γκωλικού κόμματος, κατόρθωσε να διατηρηθεί στο 19% στον πρώτο γύρο. Μάλιστα λόγω της προαναφερόμενης αλλά και σωστά μελετημένης αλλαγής στάσης της προεκλογικά, κατάφερε να φανεί αρεστή στα μάτια του μέσου συντηρητικού Γάλλου, κάτι που την εκτόξευσε στις 89 έδρες από τις μόλις 7 που κατείχε στην προηγούμενη Βουλή. Πράγμα που, πρακτικά, την καθιστά αξιωματική αντιπολίτευση αφού όπως είπαμε το κόμμα της ανυπότακτης Γαλλίας έχει μόλις 72 από τις συνολικά 133 έδρες του αριστερού συνασπισμού και η συνοχή του τίθεται από νωρίς εν αμφιβόλω.

Υπάρχει μια γαλλική έκφραση, που μάλλον χαρακτηρίζει την σημερινή κατάσταση του Μακρόν. Το περίφημο Dégagisme, ο δρόμος χωρίς επιστροφή, ξεκίνησε νωρίτερα για τον ίδιο και πιθανά για τον χώρο που εκπροσωπεί. Αλλά την ίδια στιγμή ουδείς μπορεί να πει πως οι υπάρχοντες αντίπαλοί του μπορούν να γίνουν πρόεδροι το 2027, όταν ο ίδιος θα αποχωρεί από τα μέγαρο των Ηλυσίων. Τα δύο παλιά κόμματα ψάχνονται, ο Μελανσον έχασε το momentum και η Λεπέν παραμένει η … Λεπέν. Το συμπέρασμα πως ο χώρος της λαϊκής δεξιάς φαίνεται να διεκδικεί το μερίδιο εξουσίας που δεν μπόρεσε να διεκδικήσει η ριζοσπαστική Αριστερά από το χώρο του κέντρου, είναι μάλλον το πρώτο που πήραμε από αυτές τις διπλές εκλογές.

* Ο Γιώργος Τράπαλης είναι Data Analyst