Γιώργος Τράπαλης

Ο πανούργος Σιράκ αποφασίζει μια κίνηση υψηλού ρίσκου. Βλέποντας την άνοδο του Ζαν Μαρί Λεπέν, αναπτύσσει μια κεντρώα στρατηγική η οποία «πριμοδότησε» εμμέσως τον ακροδεξιό πολιτικό ελπίζοντας πως οι απώλειές του προς τα δεξιά δεν θα του στερήσουν τον 2ο γύρο. Η μπλόφα έπιασε, Ο Ζοσπέν βρίσκεται οριακά εκτός και ο Λεπέν αποτελεί τον ιδανικό αντίπαλο. Το ημερολόγιο έδειχνε 21 Απριλίου του 2002, όταν ο Σιράκ, έγινε για 2η συνεχόμενη φορά πρόεδρος συσπειρώνοντας το όλον του δημοκρατικού τόξου.

Το 2010 μια εξαιρετική γαλλική κομεντί το «Le nom des gens» αποτυπώνει τον τρόπο κατά τον οποίο οι Γάλλοι αριστεροί πολίτες έζησαν εκείνη την εκλογική μάχη. Η νεαρή Μπάγια, εξωστρεφής και αριστερή η οποία σαγηνεύει τους πολικούς της αντιπάλους ώστε να τους προσηλυτίσει όπως και σοσιαλδημοκράτης Αρθούρ, αναγκάζονται να στηρίξουν τον κεντροδεξιό ηγέτη. Γίνονται ζευγάρι, ένας συμπονεί τον άλλο και με βαριά καρδιά ψηφίζουν τον Σιράκ. Αν σήμερα είχαμε το sequel της κομεντί που σατίριζε το γαλλικό πολίτικο σκηνικό, πολλά θα ήταν διαφορετικά.

Η Μπαγία σήμερα θα ήταν περίπου 40 και ο Άρθουρ λίγο πάνω από τα 50. Θα αποτελούσαν μέρος της περίφημης παραγωγικής ηλικίας η οποία πλέον στηρίζει την Λεπέν. Στον παρακάτω πίνακα παρατηρούμε την τριχοτόμηση της Γαλλικής κοινωνίας ανά ηλικιακή ομάδα. Ο Μελανσόν κυριαρχεί στις ηλικίες 18-34, η Λεπέν στο 35-64 και ο Μακρόν στους 64+. Ο νυν πρόεδρος εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι οι μεγαλύτερες ηλικίες πάνε πιο εύκολα στην κάλπη (ποσοστό συμμετοχής 82% ενώ στις ηλικίες 18-34 το αντίστοιχο είναι μόλις 55%), κόβει πρώτος το νήμα και αφήνει πίσω του τους αντιπάλους του. Σε αντίθεση με τις εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου για το Brexit, όπου οι μεγαλύτεροι στήριξαν την έξοδο και κέρδισαν το δημοψήφισμα, εδώ οι νεαροί Γάλλοι αποδεικνύονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ευρωσκεπτικιστές.

Η Λεπέν βλέποντας από νωρίς αυτά τα ευρήματα, αποφάσισε να αλλάξει ρότα κατά την προεκλογική περίοδο και να «επενδύσει» πάνω στο εργασιακό κομμάτι. Αρχικά κυριάρχησε στον ακροδεξιό χώρο, εκμηδενίζοντας τις όποιες πιθανότητές του Ζεμούρ να περάσει στον 2ο γύρο. Η αλλαγή στάσης της φαίνεται και από τα θέματα που ανάδειξε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συγκεκριμένα στο Twitter. Ξεπερνώντας τον σκόπελο του «εσωτερικού» της αντιπάλου κατά τους χειμερινούς μήνες, μίλησε σχεδόν αποκλειστικά με γνώμονα την τσέπη του μέσου Γάλλου. Μεταμορφώθηκε σε μία κλασσική υποψήφια της Λαϊκής Δεξιάς, αφήνοντας στον σύμμαχο της ενόψει 2ου γύρου, την βρώμικη δουλειά και αγχώνοντας τον νυν πρόεδρο, οποίος επένδυσε στην εικόνα της Γαλλίας στο εξωτερικό. Η έγκαιρη δήλωση καταψήφισης από τον Μελανσόν αλλά και η ξεκάθαρη δήλωση στήριξης του τ. προέδρου Σαρκοζί στον Μακρόν, ύψωσαν ένα δημοκρατικό φράχτη παρόμοιο με του 2002. Ο Μελανσόν ανέκοψε το ευρωσκεπτικστικό ρεύμα των υποστηρικτών του υπέρ της Λεπέν, το οποίο φαινόταν πλειοψηφικό μέχρι και πριν 15 μέρες. Ο δε Σαρκοζί ουσιαστικά έκλεισε περαιτέρω διείσδυση της γαλλίδας υποψηφίου στην ευρύτερη Δεξία. Όλα αυτά μαζί με ένα σκάνδαλο το οποίο αφορά την θητεία της ως ευρωβουλευτής σύμφωνα με το οποίο η ίδια καταχράστηκε 137000, την καθιστούν μια υποψηφιότητα αδύναμη.

Φτάνουν όλα αυτά για να πούμε πως ο Μακρόν θα είναι ο βέβαιος νικητής; Τα νούμερα μας δείχνουν ότι οι πιθανότητες νίκης της αντιπάλου του είναι κατά τι μειωμένες σε σχέση με το κλείσιμο της κάλπης της 10ης Απριλίου, αλλά με τίποτε δεν θα δούμε το αποτέλεσμα του 2017 ή του 2002. Η Γαλλίδα υποψήφια θα ξεπεράσει σίγουρα το 40% και δεν είναι απίθανο η διαφορά της από τον πρόεδρο, να είναι μονοψήφια. Αν μάλιστα κρίνουμε την μάχη αυστηρώς μαθηματικά, θα δούμε πως στο φάσμα των πιθανοτήτων, υπάρχει και η νίκη της Λεπέν. Πως; Αν συμβούν μια σειρά από ακραία γεγονότα. Κατακόρυφη αύξηση της συμμετοχής των νέων σε σχέση με τον πρώτο γύρο; Μια τυχαία καταστροφική δήλωση του Μακρόν; Τα μοντέλα που ακολουθούμε εδώ και χρόνια μας δείχνουν ότι η Λεπέν έχει πιθανότητες νίκης οι οποίες δε ξεπερνούν το 12%, ποσοστό χαοτικα μικρότερο από αυτό του Μακρόν οποίος αγγίζει το 90%. Σιγουρα όμως μεγαλύτερες από το σχεδόν 0% της ίδιας το 2017…

ΥΓ Αν μπορούσαμε να βγάλουμε ένα μελλοντικό συμπέρασμα, θα λέγαμε πως ο επόμενος υποψήφιος του κέντρου θα έχει τεράστιο πρόβλημα εκλογής. Όπως είχε φανεί η διάλυση των παραδοσιακών κομμάτων, έτσι και τώρα ένα σκηνικό τρόμου φαίνεται να πλανάται στο εγγυς γαλλικό μέλλον. Επειδή όμως το 2027 είναι μακριά, ας μην προτρέχουμε ακραία…