Γιώργος Καραγιάννης

Έχοντας καταγωγή από τη Θεσσαλία, έχοντας (και εγώ) εκεί ανθρώπους δικούς μου, τόπους που έχω συνδέσει με μνήμες, δε μπορώ να κρατήσω την καρδιά μου από το να πονάει. Και πονάει ακόμα περισσότερο, γνωρίζοντας ότι όταν φύγουν τα νερά και σβήσουν τα φώτα, ο πόνος θα είναι μεγαλύτερος.

Για έναν αγρότη ή έναν κτηνοτρόφο , η λέξη “καταστροφή”, είναι λίγη. Όπως και λίγη είναι η αποτύπωση της φρίκης που ζουν και θα ζουν οι ντόπιοι και όχι μόνο. Και ξέρουμε ότι αν δεν γίνει κάτι άμεσα, ο κάμπος θα ερημώσει από νέους. Θα μπορούσε κανείς να επιχειρήσει να αποτυπώσει το τι έγινε λάθος και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα με ψυχραιμία, όμως η πικρή αλήθεια είναι πως και να θέλει κανείς, δεν τον αφήνουν να… αγιάσει.

Υπάρχει, λένε οι ειδικοί, κίνδυνος εξάπλωσης ασθενειών στη Θεσσαλία. Είναι μόνο στη Θεσσαλία και τη Μαγνησία, όμως, ο κίνδυνος; Σκεφτείτε το. Σκεφτείτε την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών. Και μετά αναρωτηθείτε: Είναι πραγματικά υγιής αυτή η κοινωνία; Ή μήπως είναι βαθιά άρρωστη μια κοινωνία που επιτρέπει μπουρδολογίες και σόου επάνω στον πόνο ανθρώπων;

Πείτε με υπερβολικό. Παρόλα αυτά, ίσως καθ’ υπερβολή εγώ να βλέπω εθελοντές που παράτησαν τα πάντα και έτρεξαν στη Θεσσαλία για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, να στοχοποιούνται από “ψεκ” με βίντεο που τάχα “αποδεικνύουν” ότι πήγαν εκεί για να μη… βοηθήσουν. Και δεκάδες σχόλια κάτω από αυτά τα βίντεο που να παραινούν σε βία κατά των εθελοντών.

Ίσως καθ’ υπερβολή εγώ να βλέπω πολλούς να διψάνε για αίμα. Να αμφισβητούν την κεντρική κυβέρνηση, τις τοπικές αυτοδιοικήσεις, τα ΜΜΕ, αλλά και τους ίδιους τους ντόπιους και να διαδίδουν αηδίες περί “εκατοντάδων” και “χιλιάδων” νεκρών. Λες και αν υπήρχαν, θα τους κρύβαμε όλοι μαζί. Και ότι θα θέλαμε και θα μπορούσαμε.

Μπορεί καθ’ υπερβολή και μόνο εγώ να είδα σχόλια του τύπου “καλά να πάθουν” για τους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα, από ανθρώπους (ή, καλύτερα, “ανθρώπους”) λόγω των πολιτικών τους επιλογών.

Ή μπορεί μόνο εγώ να είδα προσπάθειες από “ανθρώπους” να εκμεταλλευτούν την τραγωδία για να βγάλουν λεφτά, με ανατιμήσεις επάνω στον πόνο του άλλου. Φαινόμενο που, φυσικά, θα συνεχιστεί (εδώ είμαστε και θα το δούμε) με την τέλεια αφορμή: Τον πόνο του άλλου.

Ίσως μόνο εγώ να είδα στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να βλέπουν την καταστροφή να έρχεται και να αδιαφορούν, με την ελπίδα ότι “θα πνιγούν οι άλλοι”, ή ότι “κάτι θα γίνει”.

Και τώρα, ίσως μόνο εγώ να βλέπω ότι το ενδιαφέρον που υπάρχει, είναι όψιμο και αφορά μόνο το να “περάσει” ότι η κρατική μηχανή είναι ανύπαρκτη και... θέλει το κακό μας. Ότι δεν υπάρχει κανείς που να ενδιαφέρεται πραγματικά. Ότι όλοι είναι κακοί.

Μοιάζει να έχει χαθεί η κοινή λογική, γενικότερα.

Ξέρετε, αυτό που είναι μεταδοτικό, δεν είναι η υγεία. Είναι η αρρώστια. Και αυτή η ισοπέδωση με την απώλεια της κοινής λογικής, μεταδίδεται σε όλα τα επίπεδα στην κοινωνία μας. Και την ξεχαρβαλώνει συθέμελα. Δεν θα το δείτε μόνο στη σκιά της τραγωδίας στη Θεσσαλία, όπου ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων ξοδεύει την ενέργειά του σε αναθέματα, αντί να την κατευθύνει στο πώς θα μπορέσει να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Θα το δείτε στον καταπέλτη του καραβιού που κάποιος θα σπρώξει τον αδύναμο, επειδή ακριβώς είναι αδύναμος. Θα το δείτε στις κατάρες και τις απειλές δι ασήμαντον αφορμή στα κοινωνικά δίκτυα. Θα το δείτε στο δρόμο, όπου κανείς δεν υπολογίζει κανέναν -άλλωστε ο πιο δυνατός θα επιβληθεί. Και θα το δείτε στα σχολεία, με τα παιδιά να μιμούνται τους γονείς και τον περίγυρό τους και να βιαιοπραγούν στους πιο αδύναμους συμμαθητές τους.

Αυτή είναι η πραγματικά απειλητική αρρώστια που απλώνεται, όπως απλώθηκε το νερό στον κάμπο, σε όλη την κοινωνία μας, σε ολόκληρη τη χώρα.

“Και τι μπορεί να γίνει;”, θα αναρωτηθεί κανείς. Μέχρι να καταλάβουν όσοι δείχνουν το τέρας, ότι το δάχτυλό τους είναι στον καθρέφτη, να παλέψουμε μόνοι μας για να κάνουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε, λίγο καλύτερο. Να βοηθήσουμε τον διπλανό μας. Να γίνουμε κοινωνία πολλών και όχι ο καθένας μόνος του. Να μιλήσουμε και να σκεφτούμε με λογική. Να προσπαθήσουμε να αφήσουμε κάτι καλό πίσω μας. Ο κάμπος, κάποια στιγμή να ξανανθίσει…