Γιάννης Μακρυγιάννης

Η δε φιλοσοφία και οπτική της ότι οι πρόσφυγες και μετανάστες είναι μίασμα που πρέπει να αποφύγουν όλες οι περιοχές της υπόλοιπης, κυρίως ηπειρωτικής, χώρας είναι η χειρότερη δυνατή προσέγγιση, η οποία διαπαιδαγωγεί την ελληνική κοινωνία στην ολική άρνηση και την κατηγορηματική απόρριψη. Παρότι σε πολλά σημεία της χώρας, τα τελευταία χρόνια διαβιούν τέτοιοι πληθυσμοί, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα με τις τοπικές κοινωνίες.

Η κυβέρνηση εγκατέλειψε το σχέδιο για ισομερή κατανομή σε όλη τη χώρα, στη βάση του 1%. Είναι έρμαιο καθυστερήσεων στις διαδικασίες στελέχωσης και αποτελεσματικότητας της υπηρεσίας ασύλου. Και επιπλέον μόλις τώρα καταλαβαίνει ότι οι τακτικές αποτροπής έχουν όρια και φυσικά δεν γίνεται να υιοθετηθεί η λογική κάποιων «ας βουλιάξουμε μερικές βάρκες για να μάθουν να μην έρχονται».

Η διαχείριση που κάνει είναι μάλλον αδιέξοδη: τα λεγόμενα κλειστά κέντρα που θέλει να κατασκευάσει, για παράδειγμα σε Λέσβο και Χίο, ακόμα κι αν συμφωνήσει κανείς με τον όρο «κλειστά», δεν λύνουν το πρόβλημα. Στη Λέσβο μόνο οι πρόσφυγες/μετανάστες είναι 25000 αυτή την ώρα. Μέχρι να γίνει το κέντρο – αν γίνει – ίσως να έχουν ξεπεράσει τους 30.000, διότι το πρόγραμμα επαναπροωθήσεων είναι εκ των πραγμάτων δύσκολο να βοηθήσει επαρκώς και σε γρήγορο χρόνο. Ακόμη δηλαδή και ο φετινός στόχος της κυβέρνησης για 10.000 επαναπροωθήσεις να επιτευχθεί πάλι οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Ειδικά εάν οι ροές προς τη χώρα μας συνεχιστούν απλά μετριοπαθώς – στην πραγματικότητα το σχέδιό της εξαρτάται ακριβώς από τις ροές αυτές. Όμως τα νησιά χρειάζονται αποσυμφόρηση το συντομότερο και αν αυτή δεν υπάρξει οι καταστάσεις θα είναι μονίμως οριακές – και επικίνδυνες υπό μία έννοια, να ξεφύγει εντελώς το πράγμα.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, στα ίδια και χειρότερα θα είμαστε. Απλώς η κυβέρνηση (θέλει να) πιστεύει ότι περιορίζοντας το πρόβλημα στα νησιά θα ξεμπερδέψει. Αντί να κάνει στροφή και να αντιληφθεί ότι χρειάζεται άλλη πολιτική. Να δει πόσους, πού, γιατί και με ποιο τρόπο μπορεί να εντάξει στην ελληνική κοινωνία. Ψύχραιμα και μελετημένα. Και να πείσει τις τοπικές κοινωνίες ότι αυτοί δεν αποτελούν απειλή για μία χώρα, που γερνάει, που χρειάζεται εργατικά χέρια και δεν γίνεται να αποφύγει την πρόκληση.

Φυσικά και να επιταχύνει τις διαδικασίες ασύλου, στελεχώνοντας τις υπηρεσίες. Και τις επαναπροωθήσεις όταν έτσι πρέπει.

Αλλά να κρύβει το πρόβλημα κάτω από το (νησιώτικο) χαλί και μάλιστα με ακραίες μεθόδους επιβολής και να βάζει το κεφάλι της στην άμμο, δεν βοηθάει κανέναν…