Γιάννης Μακρυγιάννης

Υπό αυτή την έννοια, εάν όποιος έχει προβάδισμα και καταφέρει να το διατηρήσει ακριβώς ίδιο μετά από μία τέτοια δοκιμασία, τότε αυτός είναι ο νικητής. Διότι απλά, αυτός που υστερεί χάνει μία ακόμα κομβικής σημασίας ευκαιρία να τον πλησιάσει.

Άρα είναι εξ ορισμού άτοπο να μιλά κανείς για ισοπαλία. Τα υπόλοιπα που τέθηκαν από τον ευρωβουλευτή Κούλογλου στη δημόσια, αλλά και εσωκομματική συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον δεν είναι για σοβαρή προσέγγιση. Διότι από το να προτρέπεις τον αρχηγό σου να βγάλει μόνος του τα μάτια του (να συζητά δηλαδή από τώρα και χωρίς να τον αναγκάζει κανείς, για πρωθυπουργό εκ προσωπικοτήτων σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ), είναι καλύτερα να του πεις (ότι η γνώση του είναι) να μην κατέβει καν στις εκλογές.

Πάμε στο κεντρικό ερώτημα πάλι: εάν κέρδισε ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας. Ή αλλιώς, τι κέρδη και τι ζημιές είχαν οι Μητσοτάκης και Τσίπρας από τη ΔΕΘ και εάν μετά από αυτή την ιδιότυπη αναμέτρηση, βγαίνει κάποιος περισσότερο ενισχυμένος.

Σημείο ένα λοιπόν: Ο Μητσοτάκης είχε χάσει σε δύο σοβαρά μέτωπα, μεγάλο μέρος από την υπεροχή του ως το καλοκαίρι: Οι πυρκαγιές του Αυγούστου έκαναν σχεδόν στάχτη το μύθο της διαχειριστικής ικανότητας του επιτελικού κράτους και τη δήθεν αποτελεσματικότητα των «αρίστων».

Για τον ανασχηματισμό δεν χρειάζεται να πούμε κάτι περισσότερο απ’ αυτά που καταγράφουν τα γκάλοπ. Στη Θεσσαλονίκη επιχείρησε να ανακόψει τη φθορά της κυβέρνησής του. Τα κατάφερε κάπως και μόνο υπό την έννοια ότι δεν (του) τρίτωσε το κακό. Αλλά δεν έπεισε. Αρκεί να δει κανείς τα πρώτα γκάλοπ μετά την παρουσία του στη ΔΕΘ για να καταλάβει ότι τα μέτρα που εξήγγειλε δεν έπεισαν. Γι’ αυτό και στην ενδιάμεσα εβδομάδα, ως την εμφάνιση Τσίπρα, η κυβέρνηση συνέχιζε να ανακοινώνει μέτρα. Θα φανεί στην πορεία εάν θα πετύχει κάτι περισσότερο. Φαίνεται να διατηρεί πάντως πολύ μεγάλο μέρος του δημοσκοπικού προβαδίσματος, που είχε μέχρι τη ΔΕΘ.

Σημείο δεύτερο: Ο Τσίπρας πήγε στη Θεσσαλονίκη με το άγχος της δημοσκοπικής υστέρησης και έπρεπε να παρουσιάσει ένα κάποιο αφήγημα επιτέλους και μία εναλλακτική κυβερνητική πολιτική. Τα κατάφερε; Πολύ νωρίς να το αποτιμήσει κανείς. Πάντως δεν είχε την αμηχανία ή την παγωμάρα των δύο προηγούμενων εμφανίσεών του στη ΔΕΘ. Το παράκανε με τα πασοκικά και τους ήλιους, αλλά έτσι έφτασε από το 24% των ευρωεκλογών σχεδόν στο 32% των εθνικών εκλογών του ‘19. Και για πρώτη φορά στα γκάλοπ φαίνεται να μειώνει τη διαφορά – όχι ιδιαιτέρως ικανοποιητικά, ούτε με ρυθμό που να πείθει ότι θα προλάβει μέχρι τις εκλογές, αλλά σαφώς κάτι κινείται πλέον στις τεκτονικές πλάκες του πολιτικού σκηνικού των δύο τελευταίων ετών.

Σημείο τρίτο: και οι δύο εμφανίστηκαν στη Θεσσαλονίκη έχοντας επίγνωση της κύριας αδυναμίας του ο καθένας: Ο Μητσοτάκης γνωρίζει ότι η αχίλλειος πτέρνα του είναι η νεολαία. Οι ηλικίες κυρίως 17-25, αλλά και εκείνες έως τα 35 περίπου.

Ο Τσίπρας ξέρει ότι η μεσαία τάξη δεν του έχει δώσει άφεση αμαρτιών για την άγρια φορολόγηση που της επέβαλε. Ο Μητσοτάκης έκανε add στους νέους με… δόλωμα δωρεάν data και κατοστάρικα – δεν πρέπει να είχε ούτε ένα accept μάλλον. Ο Τσίπρας απέφυγε να ζητήσει συγνώμη και υποσχέθηκε ότι την επόμενη φορά θα προσέξει καλύτερα τη μεσαία τάξη – δεν είναι βέβαιο ότι έπεισε πολλούς, πέραν εκείνων που όντως κατάλαβαν ότι η αύξηση του αφορολόγητου ορίου για τις γονικές παροχές στα 800 χιλιάρικα, μόνο μεσαίους δεν αφορά.

Ο Μητσοτάκης δεν ξέρω αν έχασε πολλά, πάντως δεν κέρδισε. Κι ο Τσίπρας δεν ξέρω εάν κέρδισε πολλά, πάντως δεν έχασε. Και σίγουρα για πρώτη φορά την τελευταία διετία ο Τσίπρας κατέβηκε στο γήπεδο με αξιώσεις και έδειξε ότι παραμένει υπολογίσιμος αντίπαλος.

Ειδικά μέσα στις συνθήκες που διαμορφώνουν και τα δύο εκλογικά συστήματα που θα εφαρμοστούν στην επόμενη διπλή εκλογική αναμέτρηση. Δεν ξέρω αν αυτό είναι ισοπαλία. Ίσως να γίνει όμως εάν βάλει κανείς στη ζυγαριά (στο γαλάζιο δίσκο) τον Κούλογλου…