Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά

Τι συμβαίνει όμως και η σύγχρονη κοινωνία αναπαράγει εγκληματίες; Γιατί η ανθρώπινη ζωή χάνει συνεχώς την αξία της και τα όρια της ανοχής μας στα στυγερά εγκλήματα φαίνεται να διευρύνονται επικίνδυνα;
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει να δούμε πως λειτουργεί ο σύγχρονος άνθρωπος και τι προσλαμβάνουσες έχει από το οικογενειακό και ευρύ κοινωνικό περιβάλλον που ζει. Οι νέοι άνθρωποι ψάχνουν απεγνωσμένα πρότυπα να ταυτιστούν για να ‘δυναμώσουν’ ψυχικά.

Σε μια κοινωνία που οι αξίες καταρρέουν και οι πραγματικοί ήρωες έχουν απαξιωθεί ή ξεχαστεί, οι νέοι μας ταυτίζονται εύκολα με τον ‘κακό’ αλλά ταυτόχρονα παντοδύναμο ήρωα του σινεμά. Η βία αποκτά θετικό πρόσημο και γίνεται κοινωνικά αποδεκτή προκειμένου να ικανοποιήσει κάποιος τις επιθυμίες του. Τα πάντα επιτυγχάνονται με φοβερές χρονικές ταχύτητες και η υπομονή ελαχιστοποιείται. Η ανθρώπινη αξία εκμηδενίζεται εάν δεν φτάσει ο σύγχρονος άνθρωπος γρήγορα και αβίαστα στο στόχο του. Ο στόχος του μπορεί να είναι και η κατάκτηση ενός άλλου ανθρώπου.

Οι ενορμήσεις κυριαρχούν της λογικής και ζητούν άμεση ικανοποίηση με όποιο κόστος. Το θύμα πρέπει να δεχτεί τη μοίρα που του προκαθορίζει ο θύτης. Η γυναίκα γίνεται ο εύκολος στόχος. Αδύναμη, ψυχικά ή σωματικά, συναισθηματικά ευάλωτη ή δυναμική αποτελεί συχνά πόλο έλξης κάθε ψυχικά διαταραγμένου ατόμου που αναζητά να ικανοποιήσει τις κατακτητικές και πρωτόγονες ενορμήσεις του επάνω της. Σε μια κοινωνία όπου η ποινή είναι δυσανάλογη του εγκλήματος, τέτοιες συμπεριφορές συνεχώς κλιμακώνονται. Η γυναίκα βιάζεται, κατακρεουργείται ψυχικά και σωματικά και πεθαίνει στα χέρια του θύτη με απαξιωτικό, επώδυνο και απαράμιλλο σε κτηνωδία τρόπο. Η κάθαρση στην αρρωστημένη ψυχή του εγκληματία έρχεται μόνο όταν το θύμα πονέσει, ατιμωθεί και τιμωρηθεί βάναυσα για όλα αυτά που πόνεσε και δεν άντεξε ο θύτης στη ζωή του.

Στη περίπτωση της άτυχης βιολόγου, ο βιασμός και το έγκλημα αποκτούν άλλη δυναμική μέσα από την αφήγηση της πράξης από τον ίδιο το θύτη. ‘Ήθελα να βρω μια γυναίκα να κάνω σεξ’ αναφέρει ο θύτης. Ο τρόπος του βιασμού αποκαλύπτει την ανάγκη πρόσληψης ηδονής μέσα από το μαρτυρικό τρόπο του ψυχικού και σωματικού θανάτου της γυναίκας. Η άτυχη γυναίκα έτυχε απλά να είναι εκεί την ώρα που ο θύτης ήθελε να βρει μια γυναίκα να την κάνει να πονέσει, να ατιμωθεί και να πεθάνει εκλιπαρώντας το έλεος του.

Σοκάρουν επίσης για άλλη μια φορά δηλώσεις του τύπου ‘Ήταν ένα καλό παιδί που δεν είχε δώσει δικαιώματα’. Η ψυχική νόσος είναι πάντα εμφανής και δίνει πολλά δείγματα πριν κορυφωθεί και κατακερματίσει εντελώς ψυχικά ένα άνθρωπο οδηγώντας τον σε αυτοκαταστροφικές ή δολοφονικές συμπεριφορές. Η οικογένεια του θύτη θα πρέπει να αναζητήσει τους λόγους για τους οποίους ήταν σε άρνηση να δει και να αντιμετωπίσει την ψυχική ασθένεια του ατόμου. Η τοπική κοινωνία επίσης θα πρέπει να αλλάξει θέση στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις πληγές της. Αντί να τις τσιμεντώνει μέχρι να εκραγούν θα πρέπει να λαμβάνει μέτρα πρόληψης και στήριξης των ανθρώπων που νοσούν.

Η ανάγκη παντοδυναμίας και ελέγχου των πάντων, ακόμα και της αρρώστιας έχουν καταντήσει τους νέους της να επιλέγουν το θάνατο και το έγκλημα από την ‘ταπεινωτική’ για αυτούς αντιμετώπιση που εμπεριέχει την αναζήτηση στήριξης από ειδικούς και ίσως και φαρμακευτική βοήθεια. Ακατέργαστες πρωτογονικές ενορμήσεις, νοσηρά συναισθήματα παντοδυναμίας, έλλειψη εμπεριεκτικών σχέσεων με τους γονείς και κοινωνική δυσανεξία στην ευαλωτότητα είναι τα κύρια συστατικά της δημιουργίας απάνθρωπων τεράτων που καταβροχθίζουν άτυχα σώματα και ψυχές.

Αναρωτιέμαι ποιος πρέπει να ζητήσει συγγνώμη, εάν το θύμα είναι μόνο ένα και πόσα δεινά θα πρέπει να βιώσει ο άνθρωπος για να καταλάβει ότι η λύση στη βία είναι η επανάκτηση της ανθρωπιάς του, η σμίλευση του παντοδύναμου εαυτού του και η υγιής ταπείνωση που επιτρέπει στο άτομο να δει και να καταλάβει τις ανάγκες του άλλου προκειμένου να τον αγαπήσει ως εαυτόν.