“Νοικοκυραίοι” και “ρεμάλια”
Δημήτρης Παγαδάκης
“Νοικοκυραίοι” και “ρεμάλια”
Καθαρές κουβέντες. Η απαράδεκτη, βάρβαρη και αυθαίρετη αυτοδικία είναι χαρακτηριστική των υπανάπτυκτων κοινωνιών. Και ως πράξη είναι καταδικαστέα και κολάσιμη. Δυστυχώς, οι εκδηλώσεις εχθροπάθειας, μίσους και ακροβατικού συμψηφισμού της βίας είναι συμπτώματα μιας εξίσου πρωτόγονης και βάναυσης κοινωνίας.
Ο υποκριτικός “διάλογος” που ακολούθησε το θανάσιμο ξυλοδαρμό, αν όχι το λιντσάρισμα, ενός επίδοξου ληστή στην Ομόνοια ανεμίζει εμφατικά το τρύπιο φλάμπουρο της διανοητικής κατάπτωσης και ιδεολογικής αποσύνθεσης που δυναστεύει τη χώρα. Μιας χρεοκοπημένης , ανασφαλούς και ξεχαρβαλώμενης χώρας που δίχως πολιτική και πνευματική πυξίδα, ανοίγει μέσα της απίθανα μέτωπα αντιπαλότητας και διευρύνει τις στρατιές των υποτιθέμενων θανάσιμων εχθρών της.
Όσα ακούστηκαν, γράφτηκαν και εκστομίστηκαν τις τελευταίες ήμερες μόνο αφελείς θα τα “διάβαζαν” ως πλούσια έκφραση μιας πολύχρωμης ρητορείας. Στη θλιβερή πραγματικότητα αντικατοπτρίζουν τη ψυχική διαίρεση της κοινωνίας. Και, ακόμη χειρότερα, αποκαλύπτουν την όλο και βαθύτερη σύγχυση των πολιτών που παραμένουν εγκλωβισμένοι σε σκουριασμένα σχήματα πρόσληψης και ερμηνείας.
Το τα θέλετε; Περιχαρακωμένη, μνησίκακη και εμμονική μια, κομμένη στα δυο, σημαντική μερίδα του δημόσιου σώματος δεν συμπεριφέρεται απλώς στενόμυαλα αλλά σχεδόν φονταμενταλιστικά.
Επιχειρεί “τσουβαλιάσματα”, ανακαλύπτει "κουσούρια", γνωμοδοτεί με “φετβάδες”, εκτοξεύει αδιακρίτως “απειλές”, ενώ αποθηριωμένη σαν από τυφλή οργή, τσαλαπατά κάθε έννοια μέτρου, ορθολογισμού, ανεκτικότητας.
Εσωστρεφής και καχύποπτη αγνοεί, από τη μια, τον κάθε πνιγμένο στα χρέη, ακρωτηριασμένο από φόρους και τρομοκρατημένο από την διευρυμένη παραβατικότητα, μικροϊδιοκτήτη και του φορτώνει παραληρηματικά τη ρετσινιά του “θρασύδειλου νοικοκυραίου” και του “φασιστικού καθάρματος”. Μπουκωμένη κλισέ και αυτάρεσκους αφορισμούς, από την άλλη, αδιαφορεί για τον κάθε περιθωριοποιημένο, ασθενή και καταφρονεμένου λόγω «διαφορετικότητας», και του κολλάει μοχθηρά την ετικέτα του “τοξικομανούς αποβράσματατος” και του “λούμπεν ρεμαλιού”.
Στο ενδιάμεσο αυτών των δυο ασύμπτωτων τροχιών, ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας στέκεται μετέωρο και απαθές σαν ζόμπι. Όπως οι συγκεντρωμένοι στο σημείο του τραγικού περιστατικού που έμειναν αδρανείς, σχεδόν σαγηνευμένοι από το αποτρόπαια αιματηρό θέαμα ωμής βίας που στοίχισε τη ζωή ενός νέου ανθρώπου.
Ποιος, λοιπόν, συλλογικός βίος, ποιο πλαίσιο ειρηνικής συμβίωσης, ποια αλληλεγγύη στο πάσχοντα συνάνθρωπο; Μόνο φαρισαϊσμός που μετατρέπει σε πολτό θύματα και θύτες. Το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι μέσα σε ένα ολοένα διογκούμενο κλίμα διχασμού, ανάμεσα στους δογματικούς ξεροκέφαλους εμπεδώνεται εφιαλτικά η εμφυλιοπολεμική λογική του «ή εμείς ή αυτοί». Γεγονός που δοκιμάζει βάναυσα τη δημοκρατία και τροφοδοτείται από εκείνους που θεωρούν τη πολιτική ως αναπαράσταση πολεμικής σύγκρουσης.
Όσα ακούστηκαν, γράφτηκαν και εκστομίστηκαν τις τελευταίες ήμερες μόνο αφελείς θα τα “διάβαζαν” ως πλούσια έκφραση μιας πολύχρωμης ρητορείας. Στη θλιβερή πραγματικότητα αντικατοπτρίζουν τη ψυχική διαίρεση της κοινωνίας. Και, ακόμη χειρότερα, αποκαλύπτουν την όλο και βαθύτερη σύγχυση των πολιτών που παραμένουν εγκλωβισμένοι σε σκουριασμένα σχήματα πρόσληψης και ερμηνείας.
Το τα θέλετε; Περιχαρακωμένη, μνησίκακη και εμμονική μια, κομμένη στα δυο, σημαντική μερίδα του δημόσιου σώματος δεν συμπεριφέρεται απλώς στενόμυαλα αλλά σχεδόν φονταμενταλιστικά.
Επιχειρεί “τσουβαλιάσματα”, ανακαλύπτει "κουσούρια", γνωμοδοτεί με “φετβάδες”, εκτοξεύει αδιακρίτως “απειλές”, ενώ αποθηριωμένη σαν από τυφλή οργή, τσαλαπατά κάθε έννοια μέτρου, ορθολογισμού, ανεκτικότητας.
Εσωστρεφής και καχύποπτη αγνοεί, από τη μια, τον κάθε πνιγμένο στα χρέη, ακρωτηριασμένο από φόρους και τρομοκρατημένο από την διευρυμένη παραβατικότητα, μικροϊδιοκτήτη και του φορτώνει παραληρηματικά τη ρετσινιά του “θρασύδειλου νοικοκυραίου” και του “φασιστικού καθάρματος”. Μπουκωμένη κλισέ και αυτάρεσκους αφορισμούς, από την άλλη, αδιαφορεί για τον κάθε περιθωριοποιημένο, ασθενή και καταφρονεμένου λόγω «διαφορετικότητας», και του κολλάει μοχθηρά την ετικέτα του “τοξικομανούς αποβράσματατος” και του “λούμπεν ρεμαλιού”.
Στο ενδιάμεσο αυτών των δυο ασύμπτωτων τροχιών, ένα άλλο κομμάτι της κοινωνίας στέκεται μετέωρο και απαθές σαν ζόμπι. Όπως οι συγκεντρωμένοι στο σημείο του τραγικού περιστατικού που έμειναν αδρανείς, σχεδόν σαγηνευμένοι από το αποτρόπαια αιματηρό θέαμα ωμής βίας που στοίχισε τη ζωή ενός νέου ανθρώπου.
Ποιος, λοιπόν, συλλογικός βίος, ποιο πλαίσιο ειρηνικής συμβίωσης, ποια αλληλεγγύη στο πάσχοντα συνάνθρωπο; Μόνο φαρισαϊσμός που μετατρέπει σε πολτό θύματα και θύτες. Το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι μέσα σε ένα ολοένα διογκούμενο κλίμα διχασμού, ανάμεσα στους δογματικούς ξεροκέφαλους εμπεδώνεται εφιαλτικά η εμφυλιοπολεμική λογική του «ή εμείς ή αυτοί». Γεγονός που δοκιμάζει βάναυσα τη δημοκρατία και τροφοδοτείται από εκείνους που θεωρούν τη πολιτική ως αναπαράσταση πολεμικής σύγκρουσης.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα
