Δημήτρης Παγαδάκης

Εφόσον, όμως, η ίδια χρησιμοποίησε εκείνο το «μάλλον», εισάγοντας ένα βαθμό αβεβαιότητας στην απόφανση της, στο σώμα δημιουργήθηκε στιγμιαία σύγχυση. Ποιος είναι ο ισχυρός, αναμφισβήτητος, ρωμαλέος τιμονιέρης του κόμματος της, ονόματι Νικόλας; Μην είναι ο Σαρκοζί, θες ο Μαδούρο; Μήπως ο Γκέιτζ , άραγε ο Τέσλα, ο μακαρίτης ο Αλέφαντος ή ίσως ο Ανελκά;

Εκ των πραγμάτων πιστοποιήθηκε ανακουφιστικά πως πρόκειται για το Νίκο Ανδρουλάκη. Ο οποίος δεν προσομοιάζει στην Ομηρική «Ωραία Ελένη»- χαρακτηρισμό που του απέδωσε ο βαθύς γνώστης της ελληνικής αγωγής, υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης. Προφανώς γιατί δεν αποτελεί την εξιδανικευμένη φιγούρα ενός έπους ,ούτε δείχνει να εγκλωβίζεται σε προεξοφλημένες ετικέτες. Αισθητικές ή πολιτικές, αδιάφορο.

Ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ εμφανίζει, μέχρι στιγμής, τη προσιτή, στέρεα και συμπαθή εικόνα ενός προσγειωμένου ανθρώπου. Γεγονός που αποτυπώνεται θετικά στις δημοσκοπήσεις για τον εκ λεβεντογέννας Κρήτης ορμώμενο, ευρωβουλευτή. Αναγκαστικά, όσο ο ίδιος αντιλαμβάνεται πως η επιτυχία είναι μια σκάλα που κανείς δεν μπορεί να την ανεβεί με τα χέρια στις τσέπες, τόσο λιγότερο θα τον ονειρεύεται κάθε ψηφοφόρος όπως τον επιθυμεί.

Αρκεί, βέβαια, τον ίδιο αναρριχητικό ρυθμό του να ακολουθήσει στο αντιπολιτευτικό του ρεπερτόριο το κόμμα στο οποίο ηγείται. Σαφώς και είναι περιττές οι υποδείξεις για το ποια πρέπει να είναι η στάση του κατά την αυτοτελή παραγωγή της πολιτικής του. Ήδη ασκεί σκληρή κριτική στην κυβέρνηση και τηρεί αποστάσεις από τους πρώην συγκυβερνήτες του Πάνου Καμμένου, την τρέχουσα αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή

Ωστόσο, οι αντιδράσεις στα πολυποίκιλα ερεθίσματα του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα- που δεν έκανε πρεμιέρα μόλις μετά τις προ διμήνου εσωκομματικές εκλογές του- εκδηλώνονται ενίοτε αργά. Με αισθητή χρονοκαθυστέρηση από την ώρα που η πολιτική χύτρα βράζει.

Κάτι αμήχανες σιωπές, κάτι «ναιμεναλλάδικα» μοιράσματα με το ζύγι και διάφορα αμφοτερόπλευρες αποστάσεις με τη μεζούρα δεν συνιστούν έκφραση μετριοπάθειας. Στη καλύτερη, φέρνουν σε μπαγιάτικη κορεκτίλα. Στη χειρότερη, σε βολικό «ξέπλυμα» αλλότριων ανομιών.

Δεν ήταν δα και νανούρισμα οι τοξικοί βρυχηθμοί πλασαρίσματος μιας πραμάτειας αποριγμάτων από το Παύλο Πολάκη στη Βουλή ώστε να πέσει ολόκληρο κόμμα σε ενύπνια βουβαμάρα, αν όχι σε κώμα. Πόσο μάλλον η περιχαράκωση του σε ακατάληπτη σιωπή απέναντι στη θεσμική εκτροπή που επιχείρησε το ρασπουτινικό τσούρμο με τη σκευωρία Novartis. Στο εφαρμοσμένο πεδίο της δημοκρατικής αντιπροσωπευτικότητας επέλεξε να είναι ωσεί παρόν. Και μετά έτρεχε ασθμαίνοντας να μπαλώσει με κλισέ τη ζημιά της αόρατης παράστασης του.

Κακά τα ψέματα. Αν η νέα ηγεσία του Κινήματος Αλλαγής θέλει να μεταδώσει υπεύθυνα ισχυρό, σοβαρό και μεταρρυθμιστικό σήμα οφείλει πρώτα απ’ όλα να περιφρουρήσει έμπρακτα το σεβασμό των θεσμών και να προφυλάξει από υφιστάμενες ή πιθανές απειλές τους κανόνες του Συντάγματος. Χωρίς να παριστάνει την υπεράνω στις βάναυσες προσβολές της Βουλής, να κάνει την πάπια στο κρεσέντο της δικομματικής πόλωσης και να απειλεί υπουργούς ως νεοαγανακτισμένη.

Καμιά μεγαλοπρέπεια, αξιακή υπεροχή, αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση περιέχει το αδιάφορο σφύριγμα της τη στιγμή που θίγονται απροκάλυπτα αξιόμαχα στελέχη της δημοκρατικής παράταξης. Με τέτοια αστόχαστη στάση ίσως προσεχώς ζητήσει να της βαράνε και νταούλια για να χορέψει μαζί με τους μηχανορράφους σαμποτέρ της πολιτικής υπονόμευσής τους.

Χώρια που ανασύρει με ζέση τις πράγματι ασυλλόγιστες μοιρασιές «τριχίλαρων» από τη κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή στους πυρόπληκτους των φονικών πυρκαγιών της Ηλείας το 2007. Ανεξάρτητα αν ο ετεροχρονισμός συνιστά πολιτικό επιχείρημα , είναι μάλλον παράδοξο που ένα κόμμα το οποίο άλλαξε τρεις φορές επωνυμία, να επικρίνει τη σημερινή κυβέρνηση για «αναλλοίωτες» πελατειακές νοοτροπίες μικροκομματικής εκμετάλλευσης.

Λησμονεί, ωστόσο, μετά από 14 χρόνια, να αναφέρει ότι το συγκεκριμένο «ευνοημένο» από τις χρηματοδοτήσεις νομό, τον κέρδισε στις τότε εθνικές εκλογές το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, ενώ στην επικράτεια ηττήθηκε από τη ΝΔ με διαφορά 270.000 ψήφων. Αυτό και μόνο προς αποκατάσταση της πρόσφατης ιστορικής αλήθειας, η οποία δεν σφαλίστηκε στο χρονοντούλαπο της συλλογικής κομματικής μνήμης.

Πιθανότατα μια απελευθέρωση από τα στεγανά μιας χρόνιας και φορές στείρας ιδεολογικοπολιτικής αντιπαλότητας να άνοιγε ορίζοντες περεταίρω αισιοδοξίας για τη σημερινή ηγεσία του ΚΙΝΑΛ. Αν όμως εγκρατής, αυτάρκης και ολιγαρκής νοιάζεται και ικανοποιείται αποκλειστικά με τα τρέχοντα δημοσκοπικά ευρήματα που ενισχύουν τα κομματικά ποσοστά, τότε θα κλωθογυρίζει στη στάση αναμονής. Και αναπόφευκτα, τίποτε το μεμπτό, θα απλώνει αυτάρεσκη δίχτυα προσδοκιών δεξιά και αριστερά.

Δίχως όμως ανανοηματοδοτήσεις αρχών και ιδεών, επιχειρήσεις τομών, ρήξεων, επανασυνδέσεων και υπερβάσεων καραδοκεί καθηλωτικός ο κίνδυνος. Με ενδεχόμενη συνέπεια να γίνει άθελα της ουρά ή, τέλος πάντων, αβανταδόρος του τυχοδιωκτικού λαϊκισμού.

Το πλέον επιζήμιο είναι πως με αυτό τον τρόπο θα θολώνει βαθμιαία και το προφίλ του νέου αρχηγού. Εξάλλου, όπως σημείωνε και ο συνονόματος του, Νικολό Μακιαβέλι «η πρώτη εντύπωση που δημιουργεί ένας ηγέτης είναι αυτή που δίνουν οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν». Από αυτούς πληροφορήθηκε η κοινωνία ότι οι ίδιοι τον βάφτισαν με ζήλο «κραταιό».

Μόνο που τα προσωνύμια δεν αποδίδονται. Κερδίζονται. Υπό αυτή την ανάγνωση ο Νικόλας ο αποκαλούμενος και κραταιός προσεγγίζει για την ώρα το, πολυτραγουδισμένο στα τρεχαντήρια όλα, Νικόλα το Ψαρά. Που δεν φάνηκε ακόμα. Στη Βουλή. Κι από ότι φαίνεται θα αργήσει να «δέσει» εκεί. Για να δει επιτέλους η χώρα τις επί των υδάτων της αλιευτικές του δεξιότητες.