Δημήτρης Δανίκας

Ενα, λοιπόν. Το ερώτημα κρίσιμο και αναπάντητο. Γιατί όλοι αυτοί οι κατεστραμμένοι, οι ανήμποροι και απροστάτευτοι μουσουλμάνοι δεν καταφεύγουν σε μουσουλμανικές χώρες όπως, φέρ’› ειπείν, η Σαουδική Αραβία; Οπως τα Αραβικά Εμιράτα; Οπως το Ιράν; Και πάει λέγοντας...

Δύο, λοιπόν. Το λέω αυτό χωρίς ίχνος ειρωνικό και ρατσιστικό για δύο λόγους. Ο πρώτος, επειδή η οικονομία αυτών των αραβικών περιοχών, λόγω υδρογονανθράκων, είναι ανθηρή και πλουτοπαραγωγική. Και ο δεύτερος, επειδή σε αυτές τις χώρες η ζήτηση εργατικών χεριών είναι μεγάλη και διαχρονική!

Τρία, λοιπόν. Α, ρε καψερέ, Μαχμούτ, τι έχεις πάθει! Ακόμα και οι ζάπλουτοι, οι πλούσιοι, οι ευκατάστατοι ομόθρησκοί σου ούτε που θέλουν να σε δουν από κοντά και να απλώσουν χείρα βοηθείας και αλληλεγγύης σε εσένα τον αδελφό.

Τέσσερα, λοιπόν. Ωραία, εγώ να σε σεβαστώ. Ετσι λέει το Κοράνιο, έτσι κι εγώ. Με τον γείτονα τον μουσουλμάνο να συμβιώσω και να πορευτώ. Ομως γιατί σε φονταμενταλιστικές αραβικές περιοχές να απαγορεύεται σε μένα τον ορθόδοξο χριστιανό η κατανάλωση χοιρινού με τη συνοδεία αλκοόλ; Επομένως, σε αυτές τις σκληροπυρηνικές περιοχές μερικές βασικές δημοκρατικές αξίες έχουν καταλήξει στα σκουπίδια όλων των μουφτήδων που διακηρύσσουν τον λόγο του Μωάμεθ, του Αλλάχ και του Αγιατολάχ.

Πέντε, λοιπόν. Αφού κάθε κατεστραμμένος μουσουλμάνος θεωρείται από τους αδελφούς του persona non grata. Και αφού κάθε εξόριστος κατεστραμμένος μουσουλμάνος βρίσκει άσυλο στην Ελλάδα της χριστιανικής ορθοδοξίας και της δυτικής δημοκρατίας. Δεν είναι αυτονόητο εγώ ο Ελληνας ο φτωχός που εξ ανάγκης τούς φιλοξενώ να ζητήσω το στοιχειώδες απ’ αυτούς; Δηλαδή σεβασμό και ανεκτικότητα, κοινωνική και θρησκευτική; Ωραία, εσύ τα αποφεύγεις. Ελα όμως που σ’ εμένα αρέσουν το χοιρινό και το αλκοόλ; Τι να κάνουμε δηλαδή; Να αλλαξοπιστήσω, να ασπαστώ το Κοράνιο και τον Μωάμεθ να προσκυνήσω;

Εξι, λοιπόν. Ομως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο. Επειδή έρπει, δηλητηριάζει και θεριεύει η παροιμιώδης υποκρισία η νεοελληνική. Ο παράς κάνει τη διαφορά. Καθόλου η μόλυνση των ορθόδοξων χριστιανικών ηθών από κάθε «μίασμα» μουσουλμανικό!
Επτά, λοιπόν. Γιατί, αγαπητέ κουμπουροφόρε κάθε ελληνικής γωνιάς, αν αυτά τα «μιάσματα», όλοι αυτοί οι υποψήφιοι -τάχα μου- βιαστές της κόρης και της γυναίκας σου, σου ακουμπούσαν μερικές εκατοντάδες χιλιάρικα ζεστά, είμαι σίγουρος πως αμέσως τρία πράγματα θα έκανες χωρίς να το σκεφτείς.

Οκτώ, λοιπόν. Σ’ αυτούς τους υποψήφιους βιαστές. Ακόμα και σε τζιχαντιστές. Ευχαρίστως θα μοσχοπουλούσες τα κτήματά σου τα ελληνικά. Μαζί με τα καλύβια, τα αμνοερίφια και τα εξοχικά. Στη συνέχεια θα τους ασπαζόσουν τρεις φορές αλά αραβικά. Και στο τέλος θα τους έκανες τεμενάδες με υποκλίσεις, ευχές και όνειρα γαργαλιστικά!

Εννέα, λοιπόν. Ασε που στη σκέψη ενός γάμου με πλούσιο Αραβα γαμπρό δεν θα εξέφραζες την παραμικρή αντίρρηση να του παραδώσεις, στο χαρέμι του, την ανύπαντρη κόρη σου, που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να ελπίζει σε στεφάνι με γιδοβοσκό.

Δέκα, λοιπόν. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή η κόκκινη γραμμή. Αυτή η τεράστια, η απροσμέτρητη υποκρισία η νεοελληνική. Πανέτομοι με τα κουμπούρια να πάρουμε φαλάγγι όλα αυτά τα ανθρώπινα, τα αδέκαρα, τα απελπισμένα ερείπια. Και την ίδια στιγμή, πανέτοιμοι να τα πουλήσουμε όλα σε κάθε ξένο, Κινέζο, Πακιστανό, Αφγανό, Ιρακινό. Σε κάθε «μίασμα» μουσουλμανικό.

Εχεις φράγκα; Είσαι δικός μας. Κι ας είσαι ένα από τα εγγόνια του Μπιν Λάντεν. Δεν έχεις; Φύγε απ’ εδώ! Θα σ’ την ανάψω και στον τάφο θα σε χώσω, μα τον Θεό! Ου να μου χαθείτε, λοιπόν! Είσαι μαϊμού και φαίνεσαι και από το ιδιοτελές συμφέρον σου κρέμεσαι!