Δημήτρης Δανίκας

Απ’ όλη αυτή τη διαδρομή, που κι εγώ την ακολουθώ και την απολαμβάνω, διαφεύγουν μερικά πράγματα. Οπως ο σεβασμός προς την πίστη του άλλου. Εγώ, ως αγνωστικιστής και άθεος, σέβομαι τη θρησκευτική πίστη του άλλου.

Αν χλευάζεις, τότε και ο άλλος θα σε χλευάσει. Και αν ο ένας χλευάζει τον άλλον, τότε αντί αγάπης, κατανόησης και συμφιλίωσης καταλήγουμε στο μίσος, στην αντιπαλότητα, στη διαίρεση και την εχθρότητα. Οι Εβραίοι είναι «κακοί». Οι Γερμανοί του Χίτλερ «καλοί». Επομένως Αουσβιτς και Νταχάου.

Αν πράγματι πιστεύεις στο θείο δράμα, αν είσαι χριστιανός και πιστεύεις στην ύπαρξη μιας ανώτερης θεότητας, τότε δεν γίνεται όλο το είναι σου να είναι κατειλημμένο από μίσος και ρατσισμό προς κάθε πλάσμα διαφορετικό. Αν ναι, τότε κάποιον λάκκο έχει η φάβα.

Σ’ αυτή την περίπτωση η πίστη σου είναι επιφανειακή. Είναι καρτ βιζίτ. Προς τους γείτονές σου και την επαγγελματική σου βιτρίνα. Για το θεαθήναι. Για την ενσωμάτωσή σου στο κοινωνικό σώμα. Για να μην ξεχωρίζεις. Να μην προκαλείς δυσάρεστα σχόλια. Να αναγνωρίζεσαι από τους άλλους ως ένας σεβάσμιος και χριστιανός πολίτης. Να κρατάς την πισινή. Λες να υπάρχει Θεός; Ποιος ξέρει. Γι’ αυτό κάνε τον σταυρό σου, πήγαινε από καιρού εις καιρόν στην εκκλησία της γειτονιάς σου. Ετσι μπορεί να συγχωρεθεί η αμαρτωλή ψυχή σου.

Αλλωστε, τι είναι το Θείο Δράμα; Ο Γολγοθάς, η Σταύρωση και η Ανάσταση; Μα φυσικά μια σπουδαία αλληγορία της ανθρώπινης ύπαρξης. Τον Ιησού τον σταύρωσαν οι Ρωμαίοι κατακτητές. Ο Ιησούς αντιστάθηκε για τον λαό του. Η πολιτική πορεία του Ιησού είναι αλληλένδετη με τη θρησκευτική πίστη και το Θείο Δράμα.

Ηταν μια πράξη επαναστατική. Μια κορυφαία απόδειξη ότι οι Ρωμαίοι κατακτητές δεν ανέχονταν τη διαφορετικότητα του άλλου. Ο Ιησούς όχι μόνο την ανέχτηκε αλλά την επιδίωξε κι από πάνω. Οπως, για παράδειγμα, με την περίπτωση της Μαρίας Μαγδαληνής. Οπως με την περίπτωση του άπιστου Θωμά. Οπως με όλες τις περιπτώσεις, όλων των μαθητών του.
Ο Ιησούς γνώριζε την προδοτική κατάληξη του Ιούδα. Κι όμως, τον είχε κοντά του. Ο Ιούδας είναι βασικός πρωταγωνιστής του Θείου Δράματος. Χωρίς αυτόν δεν υπάρχουν Σταύρωση και Ανάσταση. Η ανεκτικότητα προς τον Ιούδα είναι κορυφαία πράξη αγάπης, συμφιλίωσης, συναίνεσης και συμπόρευσης.

Ο Ιησούς θα μπορούσε, με τη θεϊκή του ανωτερότητα, να τον εκτρέψει, να τον συνετίσει, να τον κάνει να μην τον προδώσει. Ομως το απέφυγε. Για έναν λόγο. Κάθε άνθρωπος με την προσωπική του βούληση. Με τον δικό του χαρακτήρα και με τις δικές του επιθυμίες. Ο Ιησούς έδωσε στον Ιούδα μια μεγάλη ευκαιρία. Ομως εκείνος την πέταξε και Τον πρόδωσε.

Τον πρόδωσε ένας από τους μαθητές Του. Ενας από τους Αποστόλους Του. Ο Ιούδας είναι και θα είναι το αιώνιο σύμβολο δολιότητας, υποκρισίας, απληστίας, δειλίας, συνωμοσίας, ραδιουργίας, προδοσίας. Εξω κούκλα, μέσα πανούκλα.

Συμβαίνει και σήμερα και θα συμβαίνει πάντα. Οσο υπάρχει άνθρωπος. Αντιθέτως, ένας εκ των δύο ληστών, ο ονομαζόμενος Δυσμάς, πλησίον του Ιησού. Αντιθέτως οι ιερόδουλες πλησίον του Θεού. Αντιθέτως, κάθε πλάσμα με τίμια και καθαρά χαρακτηριστικά, ανεξάρτητα από την πίστη του, πλησίον του Ιησού. Αντιθέτως, μακριά απ’ Αυτόν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Οι υποκριτές. Οι χυδαίοι υλιστές.

Μα όλα αυτά είναι τόσο επίκαιρα και τόσο σημερινά. Οπως φυσικά και η μεγάλη, η ανεπανάληπτη ρήση του Ιησού, που συνοδεύει κάθε φτωχούλη του λαού: οι πρώτοι έσονται έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι. Θα γίνει και θα ’ναι ντάλα μεσημέρι!