Δημήτρης Δανίκας

Ενα λοιπόν. Καταρρίπτεται η βεβαιότητα που λέει ότι οι αποφάσεις, οι κρίσιμες αποφάσεις, λαμβάνονται, τηρούνται και εφαρμόζονται, αποκλειστικά, από τους από πάνω. Από το ρετιρέ. Από πρωθυπουργούς, προέδρους και κυβερνήσεις. Και φυσικά από την οικονομική ελίτ κάθε συστήματος. Καθόλου έτσι.

Οπως έλεγε και το παλιό σύνθημα «λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος». Τώρα ο Μανόλης Μακρόν είχε δύο επιλογές μπροστά του. Η πρώτη να κατεβάσει στρατό και τεθωρακισμένα. Και φυσικά να καταλύσει έτσι τη Δημοκρατία. Η δεύτερη επιλογή να υποχωρήσει καθότι «φωνή λαού, οργή θεού». Και υποχώρησε. Ατάκτως. Φυσικά προσωρινώς. Ομως υποχώρησε.

Δύο λοιπόν. Καταρρίπτεται, μεγαλειωδώς, η εκτίμηση ότι το εξεγερμένο πλήθος αποτελείται, κυρίως, από μπαχαλάκηδες, αναρχοαυτόνομους και εν γένει από διάφορους τύπους που τα σπάνε και τα καίνε έτσι για την πλάκα τους. Πλάνη. Αυτό μόνο εν Αθήναις και εν Ελλάδι. Διότι τα περισσότερα που συμβαίνουν εδώ καταλήγουν και καταπίπτουν στο επίπεδο της οπερέτας και του Καραγκιόζη. Εκεί είναι Γαλλία. Η τέταρτη μεγαλύτερη δύναμη της οικουμένης. Τα «Κίτρινα Γιλέκα» δεν επιδίδονται στο γνωστό νεοελληνικό σπορ του χαβαλέ. Εκεί έτσι και ξεσηκωθούν τα πλήθη άσ’ τα να πάνε.

Τρία λοιπόν. Καταρρίπτεται επίσης η πασίγνωστη νεοελληνική πεποίθηση ότι το μπάχαλο προκύπτει αποκλειστικά από περιθωριακούς τύπους. Μεγάλη, βολική πλάνη. Εκεί στο Παρίσι εξεγέρθηκαν και εξεγείρονται οι νοικοκυραίοι. Οι μικρομεσαίοι. Ανεξαρτήτως πολιτικών, ιδεολογικών και κομματικών προτιμήσεων. Σαν να λέμε ότι πρόκειται να εξεγερθούν και να βαρέσουν αντάρτικο των πόλεων οι νεοέλληνες αγρότες, μικρομεσαίοι και καταστηματάρχες. Τουτέστιν, οι ιδιοκτήτες. Η ραχοκοκαλιά του συστήματος.

Τέσσερα λοιπόν. Καταρρίπτεται επίσης η γενικευμένη εντύπωση ότι μόνο εν Ελλάδι, χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μόνο εδώ τα σπάνε, τα κάνουν γυαλιά καρφιά και όλα γίνονται γης μαδιάμ. Πριτς!

Οι μικρομεσαίοι αντάρτες με τα κίτρινα γιλέκα εφόρμησαν επί όλων των βιτρινών, όλων των μεγάλων εταιρειών και όλων των λουσάτων καταστημάτων. Και μάλιστα μέσα στο πιο πολυτελές κέντρο των Παρισίων. Σαν να λέμε από Βουκουρεστίου μέχρι Πατριάρχου Ιωακείμ στο Κολωνάκι. Οχι στα Εξάρχεια της γαλλικής πρωτεύουσας, αλλά στον πυρήνα της κοσμοπολίτικης ελίτ. Εκεί να δεις χαμός επί σειρά ημερών και ασταμάτητα!

Πέντε λοιπόν. Καταρρίπτεται και η άλλη πεποίθηση που λέει ότι τέτοιες εξεγέρσεις συμβαίνουν κυρίως σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Διότι η Γαλλία δεν βρίσκεται ακριβώς σε περίοδο κρίσης. Διότι δεν υφίσταται μνημόνιο. Διότι δεν υφίσταται τρόικα. Διότι δεν υφίσταται ετήσιο πλεόνασμα της τάξης του +3%. Ετσι και πειράξεις το επίπεδο ζωής του Γάλλου θα ορμήσει και μπορεί να σε στείλει στην γκιλοτίνα. Με συνοπτικές διαδικασίες. Εγινε το 1789 μπορεί να συμβεί και το 2019.

Αν η γαλλική κυβέρνηση επιχειρούσε να εφαρμόσει στη γαλλική κοινωνία τα μισά απ’ όσα έχουν γίνει στην Ελλάδα, θα είχε οργανωθεί και συντελεστεί αντάρτικο πόλεων επιπέδου Βαστίλης του 1789. Περί αυτού να μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία.

Και τέλος, για να τα λέμε όλα, επειδή η Γαλλία είναι η δεύτερη οικονομική δύναμη της Ευρωζώνης. Και επειδή χωρίς αυτήν Ευρωπαϊκή Ενωση γιοκ, γι’ αυτούς τους λόγους να είστε βέβαιοι για ένα πράγμα. Το Βερολίνο θα τα κάνει όλα γαργάρα. Και τις υποχωρήσεις του Μακρόν και τα ελλείμματα. Αλλά και τις φιλολαϊκές διεκδικήσεις. Αγαπητοί μου, όλα μα όλα είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων. Και είναι ζήτημα ιστορικού παρελθόντος. Η Ελλάδα είναι Σωρρακώσταινα. Η Γαλλία είναι του Διαφωτισμού, του πολιτισμού, της βιομηχανίας, της παραγωγής και της δύναμης.

Που για όλους εμάς τους έρμους και έσχατους σημαίνει το εξής: Εκεί, εκεί, στη Β’ Εθνική!