Δημήτρης Δανίκας

Το “παραμύθι” συντηρεί και εκτρέφει το φαντασιακό. Και το φαντασιακό είναι το πανίσχυρο, των Λαών, υπνωτικό. Σιγά η Τουρκία κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Για να παραφράσω τον Νιόνιο Σαββόπουλο

Ανάμεσα σ αυτά τα ατελείωτα χασμουρητά και ροχαλητά και το τελευταίο με τους οκτώ Τούρκους που ορέγεται και ακονίζει τα σαγόνια του να αρπάξει και να “καταβροχθίσει” ο Ταγίπ Ερντογάν. Εμείς δηλαδή πιστεύουμε στην ασυλία και τις δικαστικές διαδικασίες, Εκείνος όμως, ο ψευτοσουλτάνος,τα έχει όλα γραμμένα στα παλιά του παπούτσια

Και τα έχει γραμμένα επειδή πουλάει παραμύθια και φύκια για μεταξωτές κορδέλες στα στίφη των υπηκόων του. Ιδιαιτέρως των πολλών εκατομμυρίων στο βαθύ και απροσπέλαστο, από πολιτισμό, ανατολικό τμήμα της ψευτοσουλτανίας του

Επειδή η αξία της ζωής κάθε Τούρκου είναι τόσο χαμηλή και τόσο ευτελής όσο ενός Αφρικανού. Ισως και ακόμα πιο χαμηλά. Φανταστείτε ότι παρά τις τόσες δεκάδες νεκρών Τούρκων φαντάρων που επιστρέφουν «σφραγισμένοι» στις κάσες, ουδεμία λαική ταραχή, ουδέν συλλαλητήριο και ουδεμία πενθούσα μαυροφορεμένη μητέρα εμφανίστηκε σε κάποιο τηλεοπτικό δελτίο η τέλος πάντων σε κάποια φωτογραφία. Ούτε μισό δάκρυ

Επειδή, ακόμα όχι μόνο «ηρωικός» αλλά και «τιμητικός» θεωρείται ο θάνατος στα πολεμικά πεδία των μαχών της Συρίας. Και οπουδήποτε αλλού καλέσει και τους χρειαστεί η μεγάλη πατρίδα του Αλλάχ, του Μωάμεθ και του προφήτη αυτών Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν

Και είναι γι αυτούς «τιμητικός» επειδή έτσι εξασφαλίζουν το μέγιστο προνόμιο συνάντησης με τον ύψιστο Αλλάχ και τα συνακόλουθα μ αυτόν. Αφθονο ρύζι και άφθονο χαρέμι παρθένων λαχταριστών

Επειδή λοιπόν ο «θάνατος» είναι ευλογημένος καθαγιασμένος και σχεδόν προνόμιο των τυχερών

Και επειδή λόγω όλων αυτών, ο ψευτοσουλτάνος οργανώνει έτσι τα σχέδιά του, τις προκλήσεις του, τις πολεμικές κραυγές του, ακόμα και τον θάνατό του

Αυτη η μουσουλμανική και βαθιά φανατική παραμυθία είναι που αναγορεύει τον Ερντογάν ως τον απόλυτο κουστουμαρισμένο πολιτικό αρχηγό και εκφραστή των Ταλιμπάν. Ενας μεγαλοταλιμπάν στα πλαίσια της συμμαχίας Ευρώπης και ΝΑΤΟ

Μόνο έτσι μπορούμε να σταθμίσουμε, να αντιληφθούμε, να επεξεργαστούμε και να κρίνουμε τον «παραλογισμό» του και το «απρόβλεπτο» του χαρακτήρα του

Επομένως και πάντα σχετικά με τους οκτώ Τούρκους, τους «διαφυγόντες» από τα μπουντρούμια του και τολμηρούς που σήκωσαν το ανάστημά τους το δίλημμα είναι απλό

Οσο εμείς τους προστατεύουμε κάτω από την ομπρέλα της ασυλίας, δηλαδή όπως επιτάσσει στοιχειώδης Δυτικός πολιτισμός, τόσο εκείνος θα προκαλεί και άλλο τόσο τους δικούς μας βαθμοφόρους έγκλειστους θα τους «διατηρεί»

Και όσο το κλίμα και η ατμόσφαιρα βαραίνουν, οξύνονται, αγριεύουν, τόσο συντομεύεται η απόσταση που μας χωρίζει απ αυτή την σημερινή και συνηθισμένη ηρεμία με την ανάφλεξη από μια «τυχαία» πολεμική σπίθα. Η τόση αρνητική ενέργεια που συσσωρεύεται καθημερινά φοβάμαι ότι κάποια στιγμή, κάπου θα ξεσπάσει για τα καλά

Οπως έλεγε ο Καρλ Φίλιπ Γκότφριντ φον Κλαούζεβιτς «Πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Που σημαίνει ότι η στρατιωτική βία πρέπει να είναι ο «σιδηρούς βραχίων» της διπλωματίας ενός κράτους, όταν τα μέτρα της πειθούς καθίστανται αναποτελεσματικά

"Ον οὐ τύπτει λόγος οὐδὲ ῥάβδος". Οπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Και το ερώτημα απλό: από λόγους εμείς οι Ελληνες έχουμε πολλούς. Από “ράβδο” τι γίνεται παιδιά;