Δημήτρης Δανίκας

Με τα πρωτοβρόχια του Οκτωβρίου η μισή επικράτεια βυθισμένη σε «ωκεανούς» ασυγκράτητων χειμάρρων. Ποιος ο φταίχτης; Ο ένας «έδειχνε» και πλαγίως τα έριχνε στον άλλο. Όχι εγώ αλλά εκείνος. Ποιος είναι «εκείνος»; Ο Δήμαρχος, ο νομάρχης, ο περιφερειάρχης, η πυροσβεστική, το κράτος, η πολιτεία, οι πολιτικοί, η κυβέρνηση, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, οι πράκτορες, οι Τούρκοι, οι κομμουνιστές και πάει λέγοντας

Γνωστή η βασική αιτία και είναι ιστορική. Φυσικά οι «οραματισμοί» του «εθνάρχη» Καρά Αμάν Αλή. Που επί της πρώτης θητείας του το Λεκανοπέδιο της Αττικής μεταβλήθηκε σε μια ατελείωτη, γιγαντιαία, ανεξέλεγκτη «μάντρα» πανωσηκωμάτων και αυθαιρέτων. Οι εργολάβοι έστησαν πάρτι. Μηχανικοί, αρχιτέκτονες και πλείστοι άλλοι έβγαλαν ένα σκασμό λεφτά και η Αθήνα του ενός εκατομμυρίου κατέληξε «παράγκα» που στεγάζει τον μισό πληθυσμό της Σωρρακώσταινας

Το ίδιο σκηνικό με ατελείωτα σίκουελ βαρετών , κακοσκηνοθετημένων παραστάσεων επί όλων των κυβερνήσεων, όλων των εποχών. Τα ποτάμια μπαζώθηκαν, τα ρέματα «εξαφανίστηκαν», τα σπίτια «φύτρωσαν», τα νερά εξοργίστηκαν και όλα και όλοι κολύμπησαν. Και κολυμπάνε κάθε Οκτώβριο κανονικώς

Θα μου πείτε ότι τώρα η ποσότητα και ο όγκος των νερών ξεπερνούσαν κάθε προηγούμενο των τελευταίων πενήντα ετών. Συμφωνώ. Όμως γνωστές οι περιοχές που κινδυνεύουν. Γνωστές οι καταστροφές. Γνωστά τα πάντα. Αν δηλαδή οι αρμόδιοι είχαν φροντίσει να κατασκευάσουν σύγχρονες υποδομές αντιπλημμυρικών έργων, με σημερινές προδιαγραφές που απαιτούνται για τη θωράκιση της χώρας απέναντι σε φαινόμενα κλιματικής αλλαγής και κλιματικής κρίσης, τότε τα προβλήματα λιγότερα και οι τριτοκοσμικές εικόνες ελάχιστες

Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Τουτέστιν από τη μια η ρητορική περί κλιματικής κρίσης και από την άλλη «τι έχεις Γιάννη τι είχα πάντα». Που πάει να πει τη μια «στιγμή» ξηρασία, φωτιές, στάχτες και μπούρμπερι. Την άλλη «στιγμή» κατακλυσμιαίες, βιβλικές νεροποντές. Και την τρίτη «στιγμή» χιονοπτώσεις επιπέδου Ελβετίας. Οι Ελληνες να πηγαινοέρχονται και να κοπανιούνται άλλοτε στην πύρινη κόλαση, άλλοτε σε «ποτάμια» και άλλοτε στις «Αλπεις»

Ποιος φταίει; Ποιος ο αρμόδιος; Ο ένας το ρίχνει στον άλλο. Ο μεν περιφερειάρχης, αγουροξυπνημένος με σπασμένη βραχνή φωνή να εξηγεί τα ανεξήγητα. Πατούλη θέλατε καλά να πάθετε. Ο δε δήμαρχος της Αθήνας να οραματίζεται πλατάνια στην οδό Πανεπιστημίου

Και γιατί δεν έγιναν τα έργα; Επειδή, λέει, γραφειοκρατία. Εντάξει του λες. Αφού όμως γνωρίζεις τι πρόκειται να συμβεί τι έπρεπε να κάνεις; Εγώ στη θέση σου θα προχωρούσα και αν κάποιοι θεσμοί και κάποιοι αρμόδιοι με σταματούσαν τότε θα οργάνωνα καμπάνια και θα εξηγούσα στους πολίτες της Αθήνας πως ο Δήμαρχος και η δημοτική αρχή θέλουν και μπορούν αλλά ο τάδε και ο δείνα βάζουν εμπόδια και μας πολεμούν. Μερικές φορές το αντάρτικο κάνει καλό. Τόσο απλό

Επιτέλους ποιος σ αυτόν τον τόπο θα ενδιαφερθεί και θα φτιάξει σύγχρονες υποδομές; Ποιος; Αφήστε τα πλατάνια και τους μικρομέγαλους περιπάτους και πιάστε τις υποδομές

Όπως το ανέκδοτο το γνωστό. Με την δασκάλα και τη σαίτα «ποιο παιδάκι το κανε αυτό; Εσύ Γιωργάκη;» «Όχι εγώ κυρία ο πισινός μου το έκανε». Από πισινό σε πισινό η δασκάλα στο τέλος πέφτει πάνω σε τοίχο και στο κενό. Αμάν πια, τόσο μα τόσο αιχμάλωτοι της βιτρίνας πια;