Δημήτρης Δανίκας

Δύο πράγματα στη συσκευασία του ενός. Το πρώτο ο ευτελισμός. Το πρώτο έχει να κάνει με την ευκολία καθόδου μερικών νοματαίων, στον γνωστό άξονα Πανεπιστημίου-Σταδίου-Σύνταγμα. Η ευκολία που μερικές δεκάδες διαμαρτυρόμενων φρακάρουν τα πάντα. Και με την βοήθεια της Αστυνομίας και της Τροχαίας που με την «απουσία» τους μετατρέπουν την ταλαιπωρία σε βασανιστήρια. Ετσι κάθε απλός, καθημερινός πολίτης του μόχθου γίνεται όμηρος κάποιων συμπολιτών του που διαμαρτύρονται για το οτιδήποτε

Αυτή η ευκολία. Αυτή η συχνότητα. Αυτή η καταχρηστική άσκηση του υπέρτατος δικαιώματος των εργαζομένων, καταλήγει να λειτουργεί εναντίον του θεσμού της διαδήλωσης και της απεργίας. Καταλήγει δεκανίκι των πιο συντηρητικών απόψεων. Καταλήγει φίλος, στενός συνεργάτης των πιο κυνικών «αφεντικών»

Δηλαδή όπως ο Νίκος Παππάς με τις παρασκηνιακές του επαφές με Σάμπυ Μιωνή και Χρήστο Καλογρίτσα, μετατράπηκε σε μέγα ευεργέτη του Κυριάκου και το καλύτερο επιχείρημα της Νέας Δημοκρατίας, έτσι και η πολύ-χρησιμοποίηση του δικαιώματος διαδηλώσεων και πορειών, μετατρέπονται σε υποστηρικτές και ευεργέτες των πιο αντεργατικών σκοπών

Αποτέλεσμα; Ελάχιστοι οι διαδηλωτές εναντίον του νομοσχεδίου. Πλήθος πολιτών προσπερνούσαν αυτούς τους ελάχιστους διαδηλωτές. Ανακούφιση για το νομοσχέδιο από τους μικρομεσαίους αλλά και από τους εργαζόμενους αυτών των μικρομεσαίων επιχειρήσεων

Αποτέλεσμα; Αντί για μαζική εκτίναξη και μαζική αντίδραση εναντίον του «αντεργατικού» νομοσχεδίου, προέκυψε ανακούφιση, αδιαφορία, περιφρόνηση. Αν είναι δυνατόν. Κι όμως είναι. Ας πρόσεχαν. Μόνοι τους φρόντισαν να βγάλουν τα μάτια τους. Απίστευτο

Η δεύτερη όψη του ίδιου προβλήματος πάει κάπως έτσι. Και υπάρχει ουσία. Γιατί το ερώτημα είναι απλό: ποιος ο εχθρός; Ποιος ταλαιπωρεί ποιον; Εκείνος ο διαδηλωτής που παρέα με μερικούς άλλους φρακάρουν το κέντρο για ψύλλου πήδημα; Η μήπως ο ταχαριστερός Παππάς και όλοι οι διαπλεκόμενοι που παρασκηνιακώς κάνουν τις δουλειές τους και συνάπτουν εξωθεσμικές συναλλαγές;

Να το πω διαφορετικά. Οι μεν διαδηλωτές, αυτοί οι ελάχιστοι που κατεβαίνουν στο κέντρο όποτε τους καπνίσει, είναι ένοχοι για την ταλαιπωρία χιλιάδων συμπολιτών τους. Για κάποιες ώρες. Και για ελάχιστες ζημιές. Οποτε και αν αυτές προκύψουν

Όμως οι παρασκηνιακές και αόρατες από το πλήθος, συναλλαγές μπορεί να μην μας ταλαιπωρούν. Μπορεί να μην εμποδίζουν την μεταφορά της μητέρας μας η του πατέρα μας στον «Ευαγγελισμό». Όμως και το δημόσιο χρήμα το ροκανίζουν. Και τους θεσμούς τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Και την προσωπική τους περιουσία μεγεθύνουν. Και εξευτελίζουν κάθε έννοια πολιτικής, πολιτικών και κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Από που νομίζετε εμπνεύστηκε το οργισμένο πλήθος το σύνθημα «να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή»; Από τους διαδηλωτές;

Το ψάρι από το κεφάλι βρομάει. Οποιος εκ των ανωτέρων επιθυμεί σεβασμό των θεσμών, πρέπει πρώτος εκείνος να τους σέβεται, να τους υπηρετεί και να τους προσκυνάει. Αλλιώτικα πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα