Βασίλης Στεφανακίδης

Η προσέγγιση της έκθεσής του γίνεται βέβαια με οικονομικούς όρους και όχι με εθνικούς, αφού, όπως προειδοποιεί, το πρόβλημα μεσομακροπρόθεσμα θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην ανάπτυξη, στα φορολογικά έσοδα, στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος και την απασχόληση.

Και αφού κρίνει ως θετικά τα μέτρα ενίσχυσης των νέων οικογενειών που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση στη ΔΕΘ, θεωρεί πως αυτά δεν επαρκούν και χρειάζονται πρόσθετα συνδυαστικά μέτρα για να ενισχυθούν οι γεννήσεις.

Ανάμεσα σε αυτά διαβάζουμε την ανάγκη δημιουργίας περισσότερων βρεφονηπιακών σταθμών που θα είναι οικονομικά προσιτοί, ευέλικτο ωράριο απασχόλησης για τους νέους γονείς, στήριξη της στέγασης των νέων οικογενειών, ενίσχυση των υγειονομικών υπηρεσιών, αλλά και επιδόματα για σπουδές των παιδιών.
Το πρόβλημα είναι εντοπισμένο εδώ και πολύ καιρό. Κινδυνεύουμε να σβήσουμε ως έθνος σε μερικές δεκαετίες αν δεν ενισχυθούν δραστικά οι γεννήσεις, την ίδια ώρα που οι γείτονές μας αυξάνονται με αριθμητική πρόοδο παρότι το βιοτικό τους επίπεδο υπολείπεται του δικού μας.

Κι αυτό αποτελεί ένα αντεπιχείρημα ότι η υπογεννητικότητά μας οφείλεται αποκλειστικά σε οικονομικούς λόγους. Αλλωστε, το ίδιο πρόβλημα είναι εμφανές σε όλη την Ευρώπη και σε χώρες που είναι οικονομικά πολύ ισχυρότερες από εμάς, και το βιοτικό τους επίπεδο κατά πολύ υψηλότερο από το δικό μας.

Επομένως, η λύση δεν είναι τόσο απλή και μονοσήμαντη. Με φορολογικές μειώσεις, επιδόματα και παιδικούς σταθμούς προφανώς δεν λύνεται το ακανθώδες αυτό ζήτημα.

Χρειάζονται και άλλου είδους προσεγγίσεις για να καταλάβουμε γιατί τα νέα ζευγάρια δεν τεκνοποιούν ή γιατί αρκούνται σε ένα παιδί, που και πάλι δεν εξασφαλίζει κάποια ισορροπία ανάμεσα στις γεννήσεις και τους θανάτους.

Να γίνουν επιστημονικές μελέτες και να διερευνηθεί γιατί τα νέα ζευγάρια φοβούνται τα παιδιά, γιατί δεν αισθάνονται πως μπορούν να τα αναθρέψουν με τα ίδια εφόδια που τους παρείχαν οι δικοί τους γονείς, να εξετάσουν γιατί οι νέες γυναίκες θέτουν ως προτεραιότητα την επαγγελματική τους καριέρα κι αν τελικά κάποια στιγμή αποφασίσουν να κάνουν και κάποιο παιδί είναι πλέον αργά...

Να εξεταστεί και η παράμετρος που πλέον είναι διαδεδομένη στους νέους για τον φόβο σε τι κόσμο θα φέρουν ένα παιδί και πώς αυτό τους περιορίζει να ζήσουν τη δική τους ζωή, με τα δικά τους θέλω και τις δικές τους ανάγκες (πραγματικές ή επίπλαστες από την καταναλωτική ευημερία).

Να ερευνηθούν οι εργασιακές ανασφάλειες που πανικοβάλλουν τους νέους και αποτελούν άλλοθι για τη μη ανάληψη πρόσθετων ευθυνών.

Αυτού του είδους προσεγγίσεις ίσως γεννήσουν και ιδέες για την αντιμετώπισή τους από την οργανωμένη πολιτεία.

Μια πολιτεία όμως που, κακά τα ψέματα, μετά τις περιπέτειες της χρεοκοπίας, τα απόνερα της οποίας είναι ακόμα παρόντα, έχει περιορίσει δραματικά το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος» και τις κοινωνικές παροχές, με αποτέλεσμα ακόμα και ο «τακτοποιημένος» οικονομικά πολίτης να αισθάνεται εντελώς μόνος και ανυπεράσπιστος στο απρόσμενο και τη «στραβή» που μπορεί να έρθει ξαφνικά στη ζωή του καθενός.

Είναι σημαντικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, να υπάρχει ασφάλεια στη νέα οικογένεια: αν, για παράδειγμα, κάποιος γονιός χάσει τη δουλειά του, να μην του παρέχεται μόνο το επίδομα ανεργίας, αλλά να καλύπτονται και οι ανάγκες των παιδιών ώστε να μην αναγκαστούν να αλλάξουν τρόπο ζωής - και δεν εννοώ μόνο να υπάρχει ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι. Να αναλαμβάνει, για παράδειγμα, η ΔΥΠΑ να πληρώνει τα δίδακτρα του παιδικού σταθμού ή του σχολείου, αλλά και τα καθημερινά έξοδα των παιδιών του ανέργου, μέχρι αυτός/ή να βρει δουλειά και να τα αναλάβει ξανά ο/η ίδιος/α.

Φαντάζομαι οι ειδικοί θα έχουν πολλές ακόμα ιδέες που μπορούν να καταθέσουν στο τραπέζι και η κυβέρνηση να αναλάβει να τις υλοποιήσει. Αλλά και πάλι δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως μπορούμε άμεσα να αντιστρέψουμε το ισοζύγιο γεννήσεων-θανάτων γιατί τα όποια προγράμματα πρέπει να είναι μακροπρόθεσμα και σε βάθος.

ΥΓ.: Αντιπαρέρχομαι βέβαια την καινούρια θεωρία συνωμοσίας που διατύπωσε την περασμένη εβδομάδα ο γνωστός σκηνοθέτης Εμίρ Κουστουρίτσα πως η WOKE ατζέντα επινοήθηκε από τη CIA προκειμένου να περιοριστεί ο πληθυσμός της Γης. Και αυτό για τον απλό λόγο ότι προβλήματα από τον υπερπληθυσμό υπάρχουν στις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη (Αφρική, Ασία, Νότια Αμερική), όπου η WOKE ατζέντα είναι άγνωστη έννοια και οι γεννήσεις διαρκώς πολλαπλασιάζονται, με αποτέλεσμα να απειλούν με αδιάκοπα μεταναστευτικά ρεύματα τη θεωρούμενη εύπορη αλλά ταχέως γηράσκουσα Δύση.