Βασίλης Στεφανακίδης

Μια Κολομβία της Ευρώπης, με συμμορίες που λυμαίνονται το κρατικό χρήμα και ελέγχουν τη διακίνηση χρήματος και αγαθών σε συμπαιγνία με την κυβέρνηση. Μια χώρα που δεν έχει κανένα μέλλον, καθώς δεν υπάρχουν νόμοι, αρχές, αξίες, ηθική, θεσμοί και το μόνο που ισχύει είναι η δύναμη των ισχυρών. Μια χώρα που παράγει συνεχώς σκάνδαλα που στο κέντρο τους βρίσκεται πάντα η κυβέρνηση. Μια χώρα στην οποία οι πολίτες έχουν αφεθεί στη μιζέρια και την ανημπόρια όμοια με χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Είναι όμως έτσι ή αυτά τα φαινόμενα και τα υπαρκτά σκάνδαλα αφορούν μια ελάχιστη μειονότητα απατεώνων που δεν μπορούν να επηρεάσουν τη μεγάλη εικόνα που αφορά τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων που μοχθούν καθημερινά και χτίζουν μια άλλη Ελλάδα;

Αρκετά πια με το συνεχές αυτομαστίγωμα και τη μοιρολατρία. Υπάρχουν και οι Ελληνες της δημιουργίας και της προκοπής. Οι άνθρωποι της εργασίας, οι επιστήμονες του υψηλού κύρους διεθνώς, οι επιχειρηματίες του διεθνισμού και της εξάπλωσης, οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι της παραγωγής και του εκσυγχρονισμού, οι ακάματοι εργάτες της τέχνης και των γραμμάτων, οι ευσυνείδητοι επαγγελματίες. Υπάρχουν οι νέοι μας, που όσο και να τους κριτικάρουμε αυστηρά, δίνουν συνεχώς τον αγώνα τους για απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων για να γίνουν ανταγωνιστικοί και περιζήτητοι στις νέες συνθήκες της αγοράς εργασίας και των επαγγελμάτων του μέλλοντος. Ε, λοιπόν, είναι πέρα για πέρα άδικο να μπαίνουμε όλοι σε ένα άκριτο τσουβάλιασμα με απαξιωτικές γενικεύσεις. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν περιμένουμε όλοι τα επιδόματα, ούτε κάνουμε όλοι κομπίνες για να πάρουμε άκοπα λεφτά από τα ευρωπαϊκά και κρατικά ταμεία. Και θλιβόμαστε να βλέπουμε κάποιους στο πολιτικό σύστημα της χώρας να συνεχίζουν να λειτουργούν με όρους «Γκρούεζα» εν έτει 2025, σαν να μην άλλαξε τίποτα στα χρόνια που πέρασαν.

Αλήθεια, επειδή δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου, ας σκεφτούμε πώς ήταν η χώρα όχι στα χρόνια του «Γκρούεζα», αλλά μόλις πριν 15 χρόνια. Τότε που μπαίναμε στα μνημόνια και βιώσαμε όλοι τα πέτρινα χρόνια. Τότε που όχι μόνο έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μας, αλλά πληρώσαμε με βαρύτατο τόκο όλα όσα προλάβαμε να γευτούμε τα προηγούμενα χρόνια που κάποιοι πίστεψαν πως είμαστε ο περιούσιος λαός και όλοι οι άλλοι όφειλαν να μας προσφέρουν για να ζούμε στον ιδανικό μικρόκοσμό μας.
Τότε που η ανεργία είχε φθάσει στο 25%, τότε που χιλιάδες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο, τότε που δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας έχασαν τα σπίτια τους, τότε που 500.000 χιλιάδες νέοι μας, οι περισσότεροι με αξιολογότατες σπουδές, αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς. Τότε που κόπηκαν οι μισθοί από 30%-50% και χιλιάδες έτρεχαν στα συσσίτια. Τότε που δεν μπορούσαμε καν να ονειρευτούμε, έχοντας μοναδική έγνοια την επιβίωση.

Τα ξεχάσαμε άραγε όλα εκείνα τα δεινά;

Κι αν κάνουμε μια ορθολογική σύγκριση του τότε με το σήμερα και πετώντας τα πάσης φύσεως κομματικά γυαλιά, τότε δεν είναι καθόλου δύσκολο να διαπιστώσουμε πως σήμερα ζούμε σε μια εντελώς διαφορετική χώρα σε όλα τα επίπεδα. Οχι πως λύθηκαν όλα μας τα προβλήματα και τα πάντα λειτουργούν ρολόι. Ούτε γίναμε Ελβετία ούτε ακόμα προσεγγίσαμε τον μέσο όρο της Ε.Ε. Υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν και δεν γίνονται με τους απαιτούμενους ρυθμούς. Καλό είναι όμως να μην ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε.

Αρκετά λοιπόν με την αυτολύπηση και το αυτομαστίγωμα. Αυτοί που μοχθούμε για τη δημιουργία και την προκοπή, τόσο την ατομική όσο και τη συλλογική, είμαστε η συντριπτική πλειονότητα και δεν θα αφήσουμε τους λίγους σάπιους να μας μολύνουν. Γι’ αυτούς υπάρχουν οι θεσμοί , οι Αρχές, οι νόμοι, η Δικαιοσύνη - κι ας πληρώσουν επιτέλους το τίμημα των επιλογών τους. Οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε τον δρόμο της τίμιας εργασίας και της προκοπής και της μεταλαμπάδευσης των αρχών και των αξιών μας και στα παιδιά μας και δεν θα επιτρέψουμε να αμαυρώνεται ξανά η εικόνα της χώρας, που μόλις έπαψε να αποτελεί το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης και να μιλούν όλοι για το success story της και το δυναμικό της comeback στον πυρήνα της Ευρωζώνης.