Θάνος Δημάδης: «Δεν είχα ποτέ ανάγκη να κάνω επανάσταση»

O Θάνος ανήκει στη γενιά των early 30s παιδιών indigo, που είναι γραμμένο στο DNA τους να αλλάξουν ή, έστω, να προσπαθήσουν να αλλάξουν τον κόσμο. Ο νεότερος προϊστάμενος πολιτικού ρεπορτάζ της ελληνικής τηλεόρασης, πτυχιούχος ενός από τα καλύτερα αμερικανικά πανεπιστήμια και με τέσσερα μεταπτυχιακά στα χέρια του από την Αθήνα, το Λονδίνο και τις ΗΠΑ, άφησε την καρέκλα και τους μεγαλεπήβολους τίτλους και πήγε στην Αμερική ως ανταποκριτής για να κυνηγήσει το δικό του όνειρο.

Γεννήθηκε στη Βέροια και μεγάλωσε ως μαθητής στις Βρυξέλλες. H μητέρα του, Μαρού Κωτσίδου (ψυχολόγος – παιδαγωγός στο επάγγελμα), δεν υπήρξε –ευτυχώς για αυτόν– η κλασική παραδοσιακή μαμά. Είναι η μαμά-μάνατζερ.

Ο Θάνος μεγάλωσε σίγουρα έξω από κάθε τετραγωνισμένο συμβατικό πλαίσιο. «Πάντα σιχαινόμουν όλα τα πακέτα που δίνουν το στίγμα της ομοιότητας στη ζωή ενός παιδιού» λέει η μητέρα του στο People. «Μου ήταν αδύνατον να κάνω γενέθλια σε παιδότοπο ή στο σπίτι με κλόουν, χάρτινα καπέλα και πιάτα με κεφτεδάκια, τυροπιτάκια κ.λπ. Έτσι, είχαμε συμφωνήσει να κάνει γενέθλια όπου και όποια εποχή ήθελε, ανάλογα με τα κέφια του. Ο Θάνος λοιπόν, αν και είναι γεννημένος τον Οκτώβριο, έχει φωτογραφίες με γενέθλια τις Αποκριές, δίπλα στη θάλασσα, σε πισίνα, τα Χριστούγεννα ή μια άσχετη καθημερινή που είχαμε κέφι για ένα πάρτι. Νομίζω ότι όσα παιδιά μεγαλώνουν έξω από τις μικροαστικές νόρμες δεν έχουν την ανάγκη να αποδείξουν τίποτα στην κοινωνία και την οικογένεια, γιατί έχουν μάθει να σκέφτονται και να λειτουργούν δίχως νόρμες καταπίεσης του καθωσπρεπισμού. Το μόνο στοιχείο περιορισμού που έμαθε ο Θάνος ήταν η ηθική προς τους συνανθρώπους του, όποιοι κι αν είναι αυτοί».

Αυτό το πρότυπο ζωής βρήκε γόνιμο έδαφος και δημιούργησε μια τηλεοπτική προσωπικότητα της ειδησεογραφίας που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει πολλούς άσους στο μανίκι του σε μια ηλικία που πολλοί θα ζήλευαν. Ο Θάνος από το 2010 καλύπτει την ελληνική κρίση χρέους από τα κέντρα λήψης αποφάσεων σε Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες, έχοντας εξασφαλίσει μέχρι σήμερα σειρά αποκλειστικών τηλεοπτικών συνεντεύξεων από το εξωτερικό, όπως των Ζόζεφ Στίγκλιτς, Τζέφρι Σακς, Νόαμ Τσόμσκι, Ίρβιν Γιάλομ, Ζ. Μανουέλ Μπαρόζο, Πολ Τόμσεν, ΓέρουνΝτάισλεμπλουμ και Μάρτιν Σουλτς.

Ήσουν ο πιο νέος προϊστάμενος πολιτικού ρεπορτάζ στον Alpha, όταν αποφάσισες να μετακινηθείς από τη θέση αυτή και να επιστρέψεις στην Αμερική ως ανταποκριτής του σταθμού. Πως πήρες αυτή την απόφαση;

Δεν ανήκω στη γενιά των τυχερών συναδέλφων περασμένων ετών, που τις δεκαετίες του ’90 και του ’00 από μία μόνο δουλειά στην τηλεόραση“καθάριζαν” έξι και εφτά χιλιάδες δολάρια για να είναι ανταποκριτές των καναλιών τους στην Αμερική. Οι εποχές εκείνες έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Έτσι, το να πάρω την απόφαση να μαζέψω τα πράγματά μου ξανά, μετά από δύο χρόνια αφότου είχα εγκατασταθεί στην Αθήνα, δεν ήταν εύκολη. Πίστευα, όμως, ότι το να φύγω το Νοέμβριο του 2014 και να επιστρέψω στην Αμερική καλύπτοντας για τον Alpha Ελλάδας και Κύπρου το ίδιο ρεπορτάζ που είχα καλύψει στο παρελθόν ως ανταποκριτής του ΣΚΑΪ, ήταν μία κίνηση που έπρεπε να γίνει. Tόσο για τον Alpha, που είχε ανάγκη από μια συστηματική και ουσιαστική δημοσιογραφική εκπροσώπηση στα κέντρα εξελίξεων στην Αμερική, όσο και για εμένα τον ίδιο, ως δημοσιογράφο που έβλεπα ότι στην κατάσταση εγκλωβισμού που είχε περιέλθει η χώρα από τα μνημόνια, οι πραγματικές ειδήσεις που αφορούσαν την Ελλάδα δεν παράγονταν μέσα στη χώρα αλλά έξω από αυτήν.

Τι σημαίνει να είναι κάποιος τόσο νέος και να υπηρετεί σε τόσο καίριες θέσεις;
Για αγορές εργασίας και για οικονομίες του εξωτερικού δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό να βλέπεις νέους, 20άρηδες και 30άρηδες, να αναλαμβάνουν σημαίνουσες θέσεις στους τομείς που εργάζονται. Για την Ελλάδα και δη την ελληνική δημοσιογραφία, όπου η επετηρίδα, όπως στο δημόσιο έτσι και στον ιδιωτικό τομέα, εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό βαθιά ριζωμένη ως αντίληψη –καθώς πολλές άλλες συντηρητικές αντιλήψεις που μας ταλαιπωρούν ως κοινωνία– σημαίνει πολλά. Γενικά, δεν παρεξηγώ την καχυποψία που μπορεί να υπάρχει απέναντι στις ικανότητες κάποιου νεότερου που υπηρετεί σε μία καίρια θέση. Αυτό όμως που δεν μπορώ να δεχτώ –και συχνά με εξοργίζει– είναι το να θεωρούν κάποιοι ότι, επειδή είσαι νεότερος, θα πρέπει να συμβιβάζεσαι με λιγότερα, ακόμα κι αν παράγεις καλύτερη και περισσότερη δουλειά.

Σου αρέσει ο τρόπος που γίνεται το πολιτικό ρεπορτάζ;
Το πολιτικό ρεπορτάζ ακολουθεί, δυστυχώς, κι αυτό την πορεία ξεπεσμού του γενικότερου κοινοβουλευτικού και πολιτικού βίου στη χώρα μας. Όσο πιο ικανός και καλλιεργημένος είναι ένας δημοσιογράφος, τόσο μεγαλύτερη δοκιμασία γι᾽ αυτόν είναι να πρέπει να διαχειριστεί δημοσιογραφικά αυτή τη φαρσοκωμωδία που ονομάζεται σύγχρονη πολιτική ζωή στην Ελλάδα.

Προτιμάς τη ζωή μεταξύ Ουάσινγκτον και Νέας Υόρκης;
Πολλοί πιστεύουν ότι η Αθήνα είναι η κόλαση και η Νέα Υόρκη ή η Ουάσινγκτον ο παράδεισος για να ζει κανείς. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η ευκολία για μένα θα ήταν να μείνω σε όσα είχα ήδη κατακτήσει: μία σταθερή δουλειά, ένα εισόδημα που μου επέτρεπε να ζω φυσιολογικά, μια καθημερινή τηλεοπτική παρουσία, μια θέση ευθύνης και δημοσιογραφικής καταξίωσης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα περιστατικό, όταν επέστρεψα στην Αμερική. Όταν προσγειώθηκα στο JFΚ, ο ειδικός αστυνομικός που συνάντησα στον έλεγχο των διαβατηρίων, αφού με περιεργάστηκε πρώτα και βλέποντας στη βίζα μου ότι είμαι δημοσιογράφος από τηλεοπτικό κανάλι στην Ελλάδα, το σχόλιο που μου έκανε ήταν το εξής: “Άφησες τη χώρα σου, όπου σε ήξερε ο κόσμος από την τηλεόραση, για να έρθεις σε μία χώρα που δεν σε ξέρει κανένας!”.Στην Ελλάδα όσοι εργαζόμαστε σε δημόσια επαγγέλματα, όπως της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, νομίζουμε ότι, επειδή βλέπουμε τον εαυτό μας στο γυαλί, κάποιοι είμαστε ή ότι κάνουμε κάτι σημαντικό. Όταν όμως μπεις στη διαδικασία να πρέπει να επιβιώσεις σε μία τόσο μεγάλη χώρα όπως η Αμερική, όπου δεν σε ξέρει κανείς, ζεις καθημερινά την αβεβαιότητα της επιβίωσης και δεν ενδιαφέρεται κανείς για το ποιος είσαι, τότε το γιγαντωμένο στην Ελλάδα “εγώ” αυτομάτως τιθασεύεται και εκεί που λες με βάση τα ελληνικά δεδομένα “α, κοίτα πόσα πράγματα έχω πετύχει” ή “κοίτα ποιος είμαι”, ξαφνικά ανοίγονται μπροστά σου τόσες προκλήσεις με τις οποίες πρέπει να αναμετρηθείς.

Έχεις κάνει μια σειρά αποκλειστικών συνεντεύξεων, όπως τον Πολ Τόμσεν, τον Ζοζέ Μπαρόζο, τον Γέρουν Ντάισελμπλουμ και πολλούς άλλους αξιωματούχος στην Ουάσινγκτον και τις Βρυξέλλες. Ποια είναι η γνώμη σου για αυτούς;
Ο Γιούνκερ, ο Ντάισελμπλουμ, ο Τόμσεν δεν νοιάζονται για τη χώρα μας. Η Ελλάδα στα μάτια τους είναι ένα πρότζεκτ που πρέπει, αν μη τι άλλο, να διαχειριστούν με σωστό τρόπο για τις επιταγές των οργανισμών που εκπροσωπούν και να αποφύγουν κάποια “στραβή” που θα ανακόψει τις προσωπικές τους φιλοδοξίες στο δρόμο προς την ανέλιξή τους στην πολιτική και τεχνοκρατική ιεραρχία που έχουν ως σημεία αναφοράς τους. Κανείς τους δεν δίνει δεκάρα για την Ελλάδα.

Με τη δική σου ματιά, πώς πιστεύεις ότι μπορούμε να σωθούμε σαν χώρα;
Αυτό που εκτιμώ, με τα σημερινά δεδομένα, είναι ότι η χώρα μου θα συνεχίσει δυστυχώς να σύρεται για ακόμα ενάμιση με δύο χρόνια, μέχρις ότου συνομολογήσουν όλες οι πλευρές ότι πλέον το πείραμα της εσωτερικής υποτίμησης στην Ελλάδα για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητάς της εντός του ευρώ απέτυχε και ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι μονόδρομος. Το μόνο αναπάντητο ερώτημα είναι μήπως αυτό συμβεί νωρίτερα, με δεδομένη πλέον τη νομιμοποίηση σε μεγάλο ποσοστό της κοινής γνώμης της επιλογής για τη δραχμή, η οποία στο παρελθόν είχε περισσότερο από καθετί δαιμονοποιηθεί. Φοβάμαι ότι σε κάποιο διάστημα από σήμερα η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα συνιστά εθνική επιταγή.

Ποια είναι η γνώμη σου για τον Τσίπρα; Από «σωτήρας» έγινε κι αυτός πιο μνημονιακός από τους μνημονιακούς;
Το δράμα με τον Τσίπρα δεν είναι ότι έβαλε ταφόπλακα και στην παραμικρή ελπίδα που είχε ο κόσμος ότι θα σκίσει τα μνημόνια ή θα μας βγάλει από τη λιτότητα. Η διάψευση του ότι ούτε το 1% των όσων είπε δεν ήταν αληθινό είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση για την κοινωνία, η οποία μπορεί προς το παρόν να αντιδρά με απάθεια, αλλά ο μεγάλος κίνδυνος είναι να τη δούμε με την πρώτη ευκαιρία να οδηγείται είτε σε επιλογές εκτός του δημοκρατικού τόξου, όπως η Χρυσή Αυγή, είτε σε απολιτίκ συμπεριφορές, όπως η αποχή από τις εκλογές.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.