Γιάννης Μπέζος:«Καλύτερα να είσαι αντιπαθής παρά γελοίος».

Ο  Γιάννης Μπέζος δεν χαρίζει κάστανα, ούτε τον ενδιαφέρει να γίνεται αρεστός. Πυξίδα του είναι οι καλοί ρόλοι που επιλέγει ως συνειδητοποιημένος κωμικός, με αποτέλεσμα το όνομά του πια να έχει συνδεθεί με σπουδαίους συγγραφείς όπως ο Μολιέρος ή ο Αριστοφάνης. Εξ ου και ότι τον πετυχαίνουμε στο καφέ του Εθνικού Θεάτρου χαλαρό, με μια απλή φόρμα και ιδιαίτερα κεφάτο για να μας μιλήσει για κάτι που αγαπάει πολύ και γνωρίζει από πρώτο χέρι: τα έργα του Μολιέρου. Το πόσο έχει μπει στο πετσί του ρόλου του φαίνεται κιόλας από τις πρώτες φωτογραφίες στις πρόβες, με τον ίδιο να έχει κυριολεκτικά μεταμορφωθεί σε αυτό τον αντιπαθή, μονήρη, τραγικό -παρά κωμικό- ήρωα, τον Φιλάργυρο από το ομώνυμο έργο του Μολιέρου.



«Οντως, μπορείς να πεις τραγικό αυτό τον ήρωα του Μολιέρου από κάθε άποψη: είναι μεγάλος σε ηλικία για την εποχή εκείνη -65 χρόνων- και χωρίς δυνατότητα βελτίωσης αφού ζει προσκολλημένος στο χρήμα. Αρκεί γι’ αυτόν που μπορεί και ξαναβρίσκει τον χαμένο του θησαυρό - τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, ούτε οι δικοί του άνθρωποι, ούτε η γυναίκα που αγάπησε. Μοναδικό αντικείμενο του πόθου του παραμένει το χρήμα και όχι γι’ αυτό που συμβολίζει, αλλά στην πραγματικότητά του: η κασετίνα του, τα χαρτονομίσματά του, το ίδιο σαν αντικείμενο. Στόχος επομένως του έργου είναι να καταδειχτεί πόσο τελικά γελοίος μπορεί να φαίνεται ο Αρπαγκόν μέσα στην εμμονή του, αυτός ο φιλάργυρος άνθρωπος που τελικά ακυρώνεται ολοκληρωτικά στα μάτια των θεατών. Κι αυτό είναι το μεγάλο όπλο του Μολιέρου ως δραματουργού».

Αναρωτιέμαι ωστόσο ποιο μπορεί να είναι το μεγάλο όπλο του Γιάννη Μπέζου, ο οποίος εξακολουθεί να δέχεται προτάσεις από παντού σε ένα άνυδρο από πλευράς τηλεοπτικών σειρών τοπίο. Γιατί, άραγε, τον βλέπουμε διαρκώς στους τηλεοπτικούς δέκτες; Γιατί το κοινό να έχει ανάγκη από όλο και περισσότερο Μπέζο; «Εχω την εντύπωση ότι αυτό που μετράει δεν είναι ακριβώς οι ικανότητες, αλλά η ιδιοσυγκρασία και η προσωπικότητα. Δεν αρκεί να είσαι καλός σ’ αυτό που κάνεις ή να είσαι πνευματικός άνθρωπος για να σε εμπιστευτεί το κοινό, αλλά να μπορείς να σταθείς κοντά του. Πρέπει να γίνεις ο δικός του άνθρωπος, η καλύτερη παρέα του. Επιπλέον, το κοινό έχει αισθητήριο ώστε να αντιληφθεί πότε κάποιος το κοροϊδεύει και πότε λέει ψέματα. Στην τηλεόραση δεν μπορείς να φτιάξεις καριέρα κάνοντας τον έξυπνο - κάτι που στο θέατρο δυστυχώς συμβαίνει κατά κόρον. Η τηλεόραση είναι μια οικιακή συσκευή και απαιτεί μια οικειότητα. Ωστόσο, για να επιβιώσεις στον τηλεοπτικό κόσμο πρέπει, εκτός από το να κάνεις καλή συντροφιά, να δουλεύεις σκληρά και να αγωνιάς ώστε να δώσεις ένα καλό αποτέλεσμα. Γιατί είναι λάθος να νομίζουμε ότι στην τηλεόραση τα πράγματα είναι εύκολα. Χρειάζεται μεράκι και αγάπη. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους, αφού σε περίπτωση αποτυχίας ξέρεις ότι θα σε δουν τουλάχιστον 500.000 θεατές, ενώ σε περίπτωση επιτυχίας κάποια εκατομμύρια. Δεν πρέπει, επομένως, να έχεις κάτι να τους πεις που να είναι αληθινό; Αρα, δεν θα χάσουμε τίποτα αν κάτσουμε και φωτίσουμε λίγο παραπάνω ένα πλάνο, αν φροντίσουμε παραπάνω τη δουλειά μας. Πρέπει να σεβόμαστε αυτούς που μας βλέπουν και όχι να τους λέμε με τον τρόπο μας “μη μας δείτε”».



Είναι προφανές ότι ο Γιάννης Μπέζος νοιάζεται για τους θεατές του - κι αυτοί τον ανταμείβουν με όποιον τρόπο μπορούν. «Η κρίση είναι ένας ακόμη λόγος που πρέπει να προσέξεις τη δουλειά σου», επιμένει ο ταλαντούχος ηθοποιός και διευκρινίζει: «Αν υποτεθεί ότι κάποτε χρειαζόμασταν 50.000 ευρώ για το επεισόδιο και τώρα ο προϋπολογισμός έχει πέσει στο μισό, τότε πρέπει να αντιστρέψουμε τους όρους και να φερθούμε αρχοντικά παράγοντας ακόμη πιο φροντισμένες δουλειές. Αν δεν δείξεις εσύ πρώτος στον θεατή ότι δεν έχουν σημασία τα λεφτά αλλά το μεράκι, τότε γιατί να σε ανταμείψει; Τώρα είναι που πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε άρχοντες και όχι αλαζόνες, αφού δεν δοκιμαζόμαστε μόνο στην τηλεόραση αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία. Τώρα είναι που πρέπει να πούμε μέσα από τις δουλειές μας “ας κάνουμε ένα ωραίο πάρτι και να ξεχάσουμε τη μιζέρια”. Το μεγαλείο ενός έργου, ενός σίριαλ και μιας προσωπικότητας δεν κρίνεται βάσει των χρημάτων - και εδώ ίσως να κρύβεται και το κρυφό νόημα του Μολιέρου».

«Δεν με νοιάζει αν με λένε αντιπαθή»
Και δεν μπορείς να διαφωνήσεις με έναν άνθρωπο που πέρασε από σειρές με μικρές παραγωγές που άφησαν όμως εποχή, όπως  «Οι απαράδεκτοι» ή το «Εκείνες κι εγώ». Εξάλλου ο Γιάννης Μπέζος είναι από τους λίγους που κατάφεραν να καθιερώσουν χαρακτήρες όπως ο περίφημος Επαμεινώνδας Κάκαλος στο «Της Ελλάδος τα παιδιά» ή να ενσαρκώσει με τέτοια πειστικότητα ήρωες όπως ο Μανώλης Λόγγος στο «Τανγκό των Χριστουγέννων». Γιατί μπορεί κανείς να τον συμπαθεί ή να τον αντιπαθεί ως άνθρωπο, αλλά δύσκολα μπορεί να αρνηθεί τη σπάνια επάρκειά του ως ηθοποιού. Τον ρωτάω αν φοβάται μήπως μερικές φορές γίνεται αντιπαθής σε κάποιους. «Δεν νομίζω να γίνομαι αντιπαθής, αν και ο καθένας έχει την πορεία του και δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από ευχάριστες λέξεις. Δεν μπορείς διαρκώς να προσέχεις μήπως θα δυσαρεστήσεις ή θα γίνεις αντιπαθής σε κάποιον, αλλά τι θα πράξεις ως άνθρωπος από εδώ και πέρα. Μαθαίνοντας δίπλα στους νέους ανθρώπους, καταλαβαίνω ότι αυτό που κυρίως εκτιμούν είναι το να είναι αληθινός κανείς στην πράξη και όχι μόνο τι λέει. Το τι κάνει δηλαδή στη ζωή του. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από ταμπέλες: δεν μπορώ εγώ να διακηρύσσω διάφορα προς τέρψιν των θεατών και να είμαι διαφορετικός στην καθημερινότητά μου. Να μη σέβομαι τη γυναίκα μου και να φέρομαι άσχημα στους συνεργάτες μου. Προτιμώ να λέω αυτό που πιστεύω και να προασπίζομαι την αυτοτέλειά μου κι ας δέχομαι κριτική. Στο κάτω-κάτω, η μόνη κριτική που με απασχολεί είναι από ανθρώπους που εκτιμώ πραγματικά».

Ομολογεί πως δεν διαβάζει τα κακόγνωμα σχόλια ή τις προσωπικές επιθέσεις - αν και φροντίζει πολλές φορές να τον ενημερώνει η γυναίκα του, η Ναταλία Τσαλίκη. «Τώρα με το Διαδίκτυο είναι εύκολο ο καθένας να βγαίνει και να λέει ό,τι θέλει - η μαγκιά είναι τσάμπα. Επιπλέον, υπάρχει πολλή ζήλια στην κοινωνία μας και φθόνος - δεν αρκεί το να διαφωνείς με κάποιον, πρέπει να επιδιώκεις και τον θάνατό του». Βέβαια ο ίδιος επιμένει ότι τα πάντα είναι θέμα παιδείας -«αν τον κόσμο τον μάθεις στη χοντράδα και στο εύκολο, αυτό θα συνηθίσει»-, επομένως πρέπει να του δώσεις κάτι πιο ενδιαφέρον και καλόγουστο. «Είναι σαν το φαστ φουντ. Μπορεί όλοι να έχουν συνηθίσει στην ευκολία του, αλλά κατά βάθος θέλουν το φαγητό τους να είναι φροντισμένο και ωραίο».

Κι αυτό επιμένει ότι προσπαθεί ο ίδιος με τη δουλειά και τις συνεργασίες του με ανθρώπους που εκτιμάει. Μιλάει με τα καλύτερα λόγια για τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Παύλο Χαϊκάλη και τον Μάκη Παπαδημητρίου. «Εχουμε καλούς κωμικούς στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως ηλικίας. Στο κάτω-κάτω οι ηθοποιοί είναι όλοι ίδιοι στη σκηνή, αρκεί να είσαι προετοιμασμένος για τα πάντα. Να είσαι έτοιμος για τη χλεύη, γιατί η κωμωδία μπορεί να σου δώσει γέλιο, επιφυλάσσει όμως και πολλή πίκρα». Γι’ αυτό και καταλήγει στο συμπέρασμα που εξάγει κανείς από τον «Φιλάργυρο», τον οποίο παρεμπιπτόντως σκηνοθετεί και ερμηνεύει: «Ο άνθρωπος δεν αντέχει τη χλεύη και την εσωτερική κατάρρευση γιατί κατ’ ουσίαν από εκεί πηγάζει ο αυτοεξευτελισμός.

Αν είσαι θωρακισμένος εσωτερικά και σίγουρος γι’ αυτό που κάνεις, δεν σε πειράζουν τα σχόλια των άλλων, ούτε καν ο χλευασμός. Αν υπερασπίζεσαι με τρόπο πραγματικό και αληθινό τις αξίες σου, ο πλανήτης όλος να σε χλευάζει δεν παθαίνεις τίποτε. Απόδειξη ο Ιησούς ο Ναζωραίος και ο Σωκράτης -ο ένας πατέρας μιας θρησκείας και ο άλλος της δυτικής σκέψης-, οι οποίοι χλευάστηκαν με τον χειρότερο τρόπο αλλά παρέμειναν ακλόνητοι ψυχικά. Τελικά καταρρέεις μόνο αν μέσα σου είσαι κατακερματισμένος και ανερμάτιστος. Κι αυτό είναι ακριβώς που γέννησε τον φασισμό και τον εκάστοτε ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής».