Ο Σύλλογος Ελλήνων Ηθοποιών ζητά έμπρακτο σεβασμό στα δικαιώματα των ανάπηρων καλλιτεχνών και θεατών

Την έναρξη δημόσιου διαλόγου σχετικά με την προσβασιμότητα στην τέχνη τόσο των ανάπηρων καλλιτεχνών και θεατών ζητά το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) μέσω ανακοίνωσής του. Πρόκειται για μία παρέμβαση η οποία πυροδοτήθηκε από τις πρόσφατες καταγγελίες του Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών εναντίον του πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Στάθη Λιβαθινού εξαιτίας της οποίας μάλιστα ο ίδιος αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το διδακτικό προσωπικό στην δραματικής σχολής του θεάτρου.

Στην ανακοίνωσή του, η οποία κοινοποιήθηκε τόσο στο υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού όσο και στο Εθνικό Θέατρο, ο ΣΕΗ ζητά, μεταξύ άλλων, να αρθεί ο όρος της αρτιμέλειας για τη φοίτηση σε όλες τις δραματικές σχολές, να εξασφαλιστεί από το υπουργείο Πολιτισμού η χρηματόδοτηση για την δημιουργία των απαραίτητων για τα άτομα με αναπηρία υποδομών και να διασφαλιστεί η πρέπουσα συμπεριφορά απέναντί τους από το σύνολο των θεατρικών φορέων.

Ολόκληρη η ανακοίνωση του ΣΕΗ 

Οι εποχές αλλάζουν και πρέπει να τις αφουγκραζόμαστε.

Με αφορμή την καταγγελία της Κίνησης Ανάπηρων Καλλιτεχνών κατά του σκηνοθέτη & τέως καλ/κού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου κ. Στάθη Λιβαθινού (και λαμβάνοντας υπόψιν την από 17/3/2021 δημόσια απάντηση του τελευταίου), το ΣΕΗ δηλώνει αλληλέγγυο στα αιτήματα των συναδέλφων μας.

Παρότι, εν έτει 2021, ο χώρος του θεάτρου θα έπρεπε αυτονόητα να συμπεριλαμβάνει όλους, όλες και όλα, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και αναπηρίας, ως θεμελιώδη ανάγκη, προκειμένου να εμπλουτίζεται από την ανθρώπινη ποικιλομορφία, πολυφωνία και ετερότητα, είναι φανερό πως τίποτα στην πραγματικότητα δεν έχει ουσιαστικά προχωρήσει. Και παρότι αποσύρθηκε ο όρος περί «αρτιμέλειας» ως προϋπόθεσης για τις καλλιτεχνικές σχολές, στην πράξη, η ένταξη των ανάπηρων στη δημιουργική διαδικασία μοιάζει να αργεί πολύ να αποτελέσει κανονικότητα. Καλούμαστε έτσι, δυστυχώς, να μιλήσουμε για κάποια πράγματα που θα έπρεπε όλοι μας να θεωρούμε δεδομένα. Πράγματα που θα έπρεπε να μην χρειάζεται να τα συζητήσουμε, να τα εξηγήσουμε.

Βρισκόμαστε αντιμέτωπες/ οι με τη θλιβερή παραδοχή πως η ελληνική (θεατρική και μη) κοινωνία εξακολουθεί να θεωρεί «εξωτική» την ύπαρξη των ανάπηρων επί σκηνής, να τη θεωρεί θέαμα ειδικού βάρους, παρότι χιλιάδες ανάπηροι καλλιτέχνες -συνήθως μέσα από ανεξάρτητες ομάδες- έχουν αποδείξει ανά τα χρόνια, έμπρακτα, ότι η σκηνή τους ανήκει εξίσου, δικαιωματικά, κάτι που αποδεικνύει φυσικά ότι η κοινωνία μας εξακολουθεί να είναι στη ρίζα της μισαναπηρική και οπισθοδρομική.

Φτάσαμε στο 2021 για να θεωρούμε πρωτοπορία την προσβασιμότητα στο χώρο του θεάτρου, τη στιγμή που ακόμα και οι χώροι που έχουν φροντίσει γι αυτήν είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και περιορίζονται στην πρόσβαση του κοινού. Αλλά κι αυτό είναι ένα πολύ μικρό βήμα -σε σχέση με τη μεγάλη εικόνα- που μάλιστα χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να θεωρηθεί αυτονόητη ανάγκη- πάντα ακολουθώντας φοβερά καθυστερημένα τους συγγενείς ευρωπαίους- και που πάλι φυσικά, δεν γίνεται από όλους. Ειδικά στον χώρο της τέχνης αυτά τα θέματα θα έπρεπε να τα έχουμε λύσει πολύ καιρό τώρα.

Αν δεν αλλάξει άμεσα το πλαίσιο, δεν θα αλλάξει και η κοινωνία μας. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, κατά τον οποίο πάντα κάποιος δεν θα είναι έτοιμος, πάντα κάποιος άλλος θα φταίει και ποτέ εμείς. Όμως τώρα πια η ευθύνη δεν μπορεί να ανατεθεί αλλού. Είμαστε όλες, όλοι και όλα υπεύθυνα/οι/ες για αυτή τη ριζική αλλαγή. Άμεσα. Τώρα.

Άμεσα, λοιπόν, διεκδικούμε:

-από τους εκάστοτε επικεφαλής, διευθυντές δραματικών σχολών την έμπρακτη άρση του όρου της αρτιμέλειας, κάτι που σημαίνει πως ισότιμα όλες, όλοι και όλα θα μπορούν να περάσουν από την ακροαματική διαδικασία εισαγωγής.

-από το Υπουργείο την άμεση χρηματοδότηση, ούτως ώστε όλα τα θέατρα της χώρας να δημιουργήσουν τις κατάλληλες υποδομές για να έχουν απόλυτη πρόσβαση τόσο οι θεατές στις παραστάσεις, όσο και οι ανάπηροι καλλιτέχνες στις ακροάσεις, τις πρόβες και φυσικά στους χώρους των παραστάσεων. Παράλληλα, διεκδικούμε την άμεση χρηματοδότηση ούτως ώστε να δημιουργηθεί ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο ενταξιακής και συμπεριληπτικής εκπαίδευσης και για τους ίδιους τους καθηγητές των δραματικών σχολών.

Επίσης, διεκδικούμε άμεση χρηματοδότηση ώστε με τις κατάλληλες υποδομές να κάνουμε το ίδιο μας το Σωματείο προσβάσιμο σε όλες, όλους και ολα.

-από τους σκηνοθέτες και δημιουργούς να ενημερωθούν σχετικά με το τι συνιστά ο όρος ένταξη και συμπερίληψη στο θέατρο, τι έχει γίνει μέχρι τώρα στο θέατρο παγκοσμίως που να συμπεριλαμβάνει κάθε ετερότητα και καλούμε να οραματιστούν ένα νέο θέατρο πολυμορφίας και όχι μόνο προδιαγραφών στείρας αρτιότητας και αριστείας.

-από τους διευθυντές κρατικών και επιχορηγούμενων θεάτρων να αρχίσουν να συμπεριλαμβάνουν στους θιάσους τους ισότιμα ηθοποιούς ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και αναπηρίας.

Είναι ώρα εμείς οι ίδιοι, επίσης, να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε μέσα από τα κουτάκια που οι κρατικοί μηχανισμοί μας επιβάλλουν καθημερινά και να παλεύουμε καθημερινά για μία άλλη κοινωνία, συμπεριληπτική σε όλα της τα επίπεδα.

Για ένα θέατρο εξ ορισμού δημοκρατικό, διαμετρικά αντίθετο στον φασισμό.

Στα πλαίσια αυτά, το ΣΕΗ άμεσα θα ξεκινήσει διαβούλευση με την Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών, ώστε ο αγώνας τους να ενδυναμωθεί, να αποκτήσει - όσο το δυνατόν - μεγαλύτερη ορατότητα και να οδηγήσει σε έμπρακτα αποτελέσματα.

Ίσα δικαιώματα, σημαίνει ίσα δικαιώματα. Τίποτα λιγότερο.