Θανάσης Τσεκούρας

Ας πάρουμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι για πρώτη φορά ο Αλέξης Τσίπρας πήρε τόσο σαφείς και καθαρές αποστάσεις από τα φαινόμενα βίας. «Οχι μόνο βλέπουμε φαινόμενα ακραία, όπως αυτό με τον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, αλλά στην ουσία υπάρχει πρόβλημα διακίνησης ιδεών». Και συνέχισε: «Δεν μπορεί να διεξαχθεί χωρίς φόβο μια δημόσια συζήτηση με πολιτικούς εκπροσώπους με τους οποίους κάποιες ομάδες διαφωνούν. Είναι μεγάλο θέμα, πρέπει να βρούμε τον τρόπο να το λύσουμε».

Γιατί αυτή η θέση συνιστά τομή σε σχέση με το παρελθόν; Διότι τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του συνήθιζαν να αντιμετωπίζουν ανάλογα φαινόμενα βίας είτε με τη δικαιολογία των ελαφρυντικών της ηλικίας («παιδιά είναι, συγχωρούνται κάποια ολισθήματα...»), είτε με την τακτική της στρουθοκαμήλου («υπερβολές των ΜΜΕ...»). Με μια στάση αφόρητα συμπλεγματική και ενοχική.

Το φυσιολογικό ερώτημα είναι για ποιον λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ παραδοσιακά έτεινε να αντιμετωπίζει με τόσο μεγάλο πλεόνασμα ανοχής περιστατικά βίας και ανομίας που όλα κατέληγαν σε ένα αποτέλεσμα: τη διαρκή απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης. Οταν την ίδια στιγμή όλες αυτές οι ομάδες και οι «συλλογικότητες» στα πανεπιστήμια αποδείκνυαν χωρίς περιστροφές και με όλους τους δυνατούς τρόπους ότι έχουν τόση σχέση με τη Δημοκρατία και τον διάλογο όση και οι Ερυθροί Χμερ του Πολ Ποτ με τον Μαχάτμα Γκάντι.

Μια πιθανή εξήγηση μπορεί να σχετίζεται με την «κατάρα της Ροσάντα». Πριν από τρεις δεκαετίες η Ροσάνα Ροσάντα, μια κορυφαία φυσιογνωμία της ιταλικής Αριστεράς, είχε προκαλέσει σεισμό όταν παραδέχτηκε ότι «οι Ερυθρές Ταξιαρχίες είναι μέρος του οικογενειακού άλμπουμ της Αριστεράς». Mήπως, λοιπόν, αρκετά ταραγμένα μυαλά του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπιζαν για χρόνια τους «μπαχαλάκηδες» των πανεπιστημίων με τον ίδιο τρόπο: ως «μέρος του οικογενειακού άλμπουμ της Αριστεράς».

Είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε (και πληρώνει ακόμη) αυτή την «παιδική αρρώστια». Με μια επώδυνη διάρρηξη σχέσεων με μεγάλο τμήμα μετριοπαθών ψηφοφόρων του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, με κανονικούς ανθρώπους που έβλεπαν τα παιδιά τους να ταλαιπωρούνται στα ελληνικά πανεπιστήμια και την ίδια στιγμή έβλεπαν τον ΣΥΡΙΖΑ να δικαιολογεί τη δράση των αντικοινωνικών στοιχείων. Πώς να πιστέψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ωρίμασε, έβαλε μυαλό, προετοιμάζεται για μια πιο ορθολογική «δεύτερη φορά» και έχει εγκαταλείψει οριστικά τον τυχοδιωκτισμό μιας «loony» Αριστεράς;

Η πρωτοβουλία Τσίπρα επιχειρεί να δώσει μια θετική απάντηση στο ερώτημα. Εξ αυτού του λόγου, λοιπόν, αποκτά στρατηγική διάσταση. Λύνει χωρίς επιφυλάξεις και διγλωσσία έναν γόρδιο δεσμό από το βήμα της Βουλής. Ομως επειδή οι γόρδιοι δεσμοί είναι αρκετοί και δύσκολοι, θα αναμένουμε με ενδιαφέρον τη συνέχεια...