Τα «βατράχια» της Κεντρο-αριστεράς, οι... λίσταρχοι και ο Τσίπρας
Νίκος Φελέκης

Νίκος Φελέκης

Τα «βατράχια» της Κεντρο-αριστεράς, οι... λίσταρχοι και ο Τσίπρας

Η αναβλητικότητα του Αλέξη έχει κάνει άνω κάτω τόσο την Κουμουνδούρου όσο και τα άλλα κόμματα του χώρου, την ώρα που όλοι δηλώνουν αποφασισμένοι για τη «μεγάλη αναδιοργάνωση της Προοδευτικής Παράταξης», αλλά ο καθένας θέλει να γίνει υπό τη δική του ηγεμονία

Οι εξελίξεις στην ευρύτερη Κεντροαριστερά θυμίζουν την ιστορία με τους πέντε βατράχους που κάθονται σ’ ένα κούτσουρο. Οι τέσσερις αποφασίζουν να πηδήξουν στο νερό. Στην ερώτηση «πόσοι έμειναν;», οι περισσότεροι απαντούν «ένας». Το σωστό όμως είναι ότι έμειναν ακόμα πέντε - επειδή υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να το αποφασίσει κανείς και να το κάνει.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τα κόμματα της αντιδεξιάς αντιπολίτευσης. Αποφασίζουν να συνεννοηθούν, να συνεργαστούν, να συμμαχήσουν, αλλά ακόμη είναι στην απόφαση. Κλωθογυρίζουν τις προτιμήσεις τους και μαδάνε τη μαργαρίτα για το ποιος τους ταιριάζει καλύτερα, αλλά τα πάντα κολλάνε επειδή κανείς τους δεν είναι διατεθειμένος ν’ αφήσει το «μαγαζί» του και τη βολή του. Δηλώνουν αποφασισμένοι για τη «μεγάλη αναδιοργάνωση της Προοδευτικής Παράταξης» και την «κυβερνώσα Κεντροαριστερά», αλλά ο καθένας θέλει να γίνει υπό τη δική του ηγεμονία. Εχουμε αποφάσεις, όχι πράξεις. Δηλώσεις, όχι ενέργειες. Φήμες, όχι πραγματικότητες. Ο,τι χειρότερο, δηλαδή, αφού τη φωτιά μπορείς να την καταπολεμήσεις, τον καπνό όχι.

Και στην ελληνική Κεντροαριστερά υπάρχει πολύ καπνός. Ισως επειδή ο -πολιτικός και όχι μόνο- μπάφος πάει σύννεφο. Η τελευταία βερσιόν των βατράχων που κάθονται στο κούτσουρο σχετίζεται με τον Αλέξη Τσίπρα και την απόφασή του να κάνει κόμμα. Ναι, έχει αποφασίσει να κάνει κόμμα, όμως το πότε θα το κάνει αργεί ακόμη. Ούτε ο ίδιος το ξέρει. Σίγουρα όχι το φθινόπωρο, όπως κάποιοι προφητεύουν.

Οσοι περιμένουν να δουν «κόμμα Τσίπρα» το 2025 θα απογοητευτούν. Ούτε βιβλίο του Αλέξη τα Χριστούγεννα θα διαβάσουν. Και αυτό καθυστερεί. Θέλει να το γράψει, αλλά δεν θέλει να ξαναγυρίσει τη συζήτηση στο παρελθόν. Ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Κουτσούμπας, η Ζωή, ακόμη και ο Βαρουφάκης θα τρίβουν τα χέρια τους αν το βιβλίο επαναφέρει, εκ των πραγμάτων, τη συζήτηση για τη συγκυβέρνηση με τον Καμμένο και τις «κωλοτούμπες» με τα μνημόνια και το δημοψήφισμα. Το αντι-ΣΥΡΙΖΑ και αντι-Τσίπρα μέτωπο έχει υποχωρήσει και θα ήταν λάθος να το ξαναφουντώσει ο ίδιος. Εξάλλου, έχει χρόνο για γράψιμο. Δεν τον πήραν δα και τα χρόνια.

Τι επιδιώκει


Η ιστορική δικαίωση, που επιδιώκει, δεν έρχεται από τα πλήκτρα του υπολογιστή - οι κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες είναι αυτοί που γράφουν την Ιστορία και αποφαίνονται, θετικά ή αρνητικά, για τους πρωταγωνιστές της. Εκτός κι αν έχει αποφασίσει να αποστρατευτεί και να ασχοληθεί, που δεν το νομίζω, με τη συγγραφή ιστορικών δοκιμίων και πολιτικών μυθιστορημάτων. Μπορεί να είναι φιλόδοξος, κατανοεί όμως ότι η ιδιότητα του συγγραφέα είναι πολύ δυσκολότερη από αυτήν του πολιτικού. Και οι άνθρωποι που τον γνωρίζουν καλά και συνομιλούν συχνά μαζί του θεωρούν πως τον Αλέξη τον ενδιαφέρει πρωτίστως να συνομιλεί με τους παράγοντες που ασκούν εξουσία και τα «γκρι κοστούμια» που διαμορφώνουν τις -εγχώριες και διεθνείς- εξελίξεις - και όχι με τον Μαραντζίδη, τον Καρτερό ή όποιον άλλον θα ήθελε να αποτυπώσει την ιστορία του Αλέξη στο χαρτί.

Βέβαια, η αναβλητικότητά του έχει κάνει άνω κάτω τον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, όμως αυτό δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα. Ενδεχομένως, θέλει να αναληφθούν πρωτοβουλίες από άλλους (Φάμελλος, Χαρίτσης, Κατσέλη, Τεμπονέρας, διάφοροι πασοκογενείς κ.ά.) προκειμένου η -βασίμως πιθανολογούμενη- αποτυχία τους να προετοιμάσει το έδαφος για τη δική του έλευση. Σίγουρα η αναμονή εμπεριέχει ρίσκο, όμως για πολιτικούς όπως ο Τσίπρας οι δυσκολίες στη διαχείριση των οργανωτικών και ιδεολογικοπολιτικών υποθέσεων είναι ό,τι η κοπριά για τα οπωροκηπευτικά. Από την άλλη, αν περιμένεις να λείψει κάθε εμπόδιο και κάθε αντίρρηση, το πιθανότερο είναι να σπάσεις τα μούτρα σου.

Οι πόλεμοι


Κλείσιμο
Επιπροσθέτως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε μια περίοδο αναταραχής, όπως αυτή που ζούμε με τον Τραμπ και τους πολέμους σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία, δεν είναι η αναταραχή. Είναι να ενεργείς με βάση τη λογική του χθες. Και αυτή τη λογική -του χθες- την έχουν σχεδόν όλοι στην Κεντροαριστερά, του Τσίπρα περιλαμβανομένου. Μπορεί ο Αλέξης να προσπαθεί, μέσω και του rebranding, ν’ ανοίξει το μυαλό του, όμως ακόμη δεν το έχει καταφέρει. Πήγε στο Χάρβαρντ, έκανε νέες γνωριμίες, συνομίλησε με σημαντικούς ανθρώπους, βελτίωσε τα αγγλικά του, αλλά ακόμη δεν έχει αποκτήσει τις μνήμες του μέλλοντος που χρειάζεται ένα σύγχρονο κυβερνητικό κόμμα της Κεντροαριστεράς. Δεν έχει πολιτικό σχέδιο και εθνικό αφήγημα με αιχμές τον ψηφιακό κόσμο, τις τεχνολογικές ανατροπές, την κλιματική κρίση, την αφύπνιση των μειονοτήτων, τις νέες διαιρετικές τομές, τις συναισθηματικές μεταλλάξεις των ανθρώπων, την οικονομική ασφυξία και την κοινωνική περιθωριοποίηση των νέων που δεν είναι από τζάκι ή δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη.

Επιμένει στις μεταμορφώσεις του καπιταλισμού, που από δημοκρατικός γίνεται αυταρχικός και ολιγαρχικός. Σωστό, αλλά δεν φτάνει για να ορίσει τη διαφορετικότητα και την αναγκαιότητα ενός νέου κόμματος, ούτε είναι αρκετό για να σημειώσει τις υψηλές πολιτικές και εκλογικές πτήσεις που χρειάζονται για να κατακτήσει το γκουβέρνο και να πραγματώσει την αλλαγή στην οποία ομνύει. Ο «νέος πατριωτισμός», που επαγγέλλεται, δύσκολα θα κερδίσει οπαδούς όσο δεν δημιουργεί αισθήματα ασφάλειας στον λαό και το έθνος στους ταραγμένους και επικίνδυνους καιρούς που ζούμε, με τις πολεμικές συγκρούσεις σε Ιράν, Παλαιστίνη, Ουκρανία. Μάλιστα, ορισμένοι θεωρούν πως η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν και η απάντηση της Τεχεράνης στο Τελ Αβίβ όχι μόνο μεταβάλλει, και μάλιστα ριζικά, τα γεωπολιτικά δεδομένα της περιοχής, αλλά ενδεχομένως θα αναγκάσει και την ανθρωπότητα να αλλάξει σελίδα αν υπάρξουν και πυρηνικά χτυπήματα.

Εξυπακούεται πως οι βαλλιστικές «φιλοφρονήσεις» που ανταλλάσσουν Νετανιάχου και Χαμενεΐ δεν πλήττουν μόνο τους μουλάδες και τους Εβραίους, αλλά επηρεάζουν δραματικά και την εσωτερική κατάσταση των χωρών που βρίσκονται στην περιοχή. Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα. Σύμφωνα με την αντιπολίτευση, η κυβέρνηση με την εγκατάσταση patriot στην Κρήτη θέλει να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά τον πόλεμο Ισραήλ - Ιράν, όμως ακόμη κι έτσι να είναι, δεν μπορεί κάποιος να την κατηγορήσει, αφού η χώρα θα πρέπει να είναι έτοιμη σε περίπτωση που εμπλακούν και οι Αμερικάνοι και ο πόλεμος γενικευτεί. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στην αντιπολίτευση ανησυχούν και για έναν άλλο λόγο. Ο φόβος για τα επερχόμενα ή τα εικαζόμενα ενισχύει, εκ των πραγμάτων, τη Ν.Δ., αφού αυτή βρίσκεται στην κυβέρνηση και διαχειρίζεται την τύχη της χώρας. Σε περιόδους κρίσης οι πολίτες είθισται να συσπειρώνονται γύρω από τις κυβερνήσεις τους αφήνοντας για αργότερα την επίλυση των κομματικών αντιπαραθέσεων. Οπως μας έλεγε χαρακτηριστικά σημαντικός παράγοντας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, «σε αντίθεση με τον πατέρα του, που τον έλεγαν “γκαντέμη”, ο Κυριάκος άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί “ο Γκαστόνε της πολιτικής”. Ολα του πάνε δεξιά. Πανδημία, δημοσιονομική χαλάρωση, κατακερματισμένη αντιπολίτευση, πόλεμοι. Ολα λειτουργούν υπέρ του». Προβλέπει δε πως η σύγκρουση Ισραήλ - Ιράν το πιθανότερο είναι να αναστείλει και τις διεργασίες για ίδρυση νέων κομμάτων από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα.

Τα Τέμπη


Επίσης, οι εξελίξεις στην Προανακριτική για τα Τέμπη δεν ήταν η καταστροφή που σχεδόν όλοι, περιλαμβανομένων και κυβερνητικών στελεχών, προέβλεπαν για τον Μητσοτάκη. Η ανημπόρια της αντιπολίτευσης να συμφωνήσει σε μια κοινή στάση και ειδικά η κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας μάλλον βοήθησαν παρά έβλαψαν τον πρωθυπουργό. Οταν το «έγκλημα» με τους 57 νεκρούς κατέληξε στη Βουλή να το διαχειριστούν ο Βελόπουλος, ο Νατσιός, η Ζωή και ο Κασσελάκης είναι μάλλον λογικό να χαθεί ο χαρακτηρισμός «εθνική τραγωδία» και να πέσει στα μαλακά μετά τον Τριαντόπουλο και ο Κώστας Καραμανλής του Αχιλλέως. Ο Μητσοτάκης που τον Φεβρουάριο έβλεπε με τρόμο εκατομμύρια πολίτες να διαδηλώνουν στους δρόμους και τις πλατείες καθ’ άπασαν την επικράτεια μάλλον αισθάνεται ανακουφισμένος, αφού ακόμη και οι δημοσκοπήσεις δεν είναι τώρα τόσο αρνητικές για την κυβέρνησή του.

Αντίθετα, τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης συνεχίζουν να βρίσκονται σε κατάσταση δημοσκοπικής νεκροφάνειας. Ακόμη και η Πλεύση Ελευθερίας, που είχε ανοίξει διάπλατα τα φτερά της και για μεγάλο διάστημα είχε αφαιρέσει από το ΠΑΣΟΚ τη δεύτερη θέση, εμφανίζει, λόγω και της «εσχάτης προδοσίας», σημάδια κόπωσης. Ως «αντισυστημική» δύναμη συνεχίζει να έχει ψηλά ποσοστά, όμως το ΠΑΣΟΚ αρχίζει και την ξεπερνά. Βέβαια, ο διαγκωνισμός της Ζωής με τον Ανδρουλάκη για τη δεύτερη θέση γίνεται στην περιοχή του 11%-12%, κάτι που σίγουρα δεν δημιουργεί αισθήματα ευαρέσκειας στους βουλευτές, τα στελέχη και τους οπαδούς του κόμματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το οποίο για τέσσερις δεκαετίες πρωταγωνιστούσε στον δημόσιο βίο και τις πολιτικές και κυβερνητικές υποθέσεις. Και αν στο ΠΑΣΟΚ δεν έχουμε αισθήματα ευαρέσκειας, στον ΣΥΡΙΖΑ, στη Νέα Αριστερά και τον Κασσελάκη περισσεύουν η κατήφεια και η απογοήτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπικά καταγράφεται στην περιοχή του 5% και μπορεί να μείνει εκτός Βουλής σε περίπτωση που είτε φτιάξει κόμμα πριν από τις εκλογές ο Τσίπρας, είτε δημιουργηθεί κάποιος άλλος φορέας που θα αντλεί δυνάμεις και ψήφους από τον χώρο της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς.

Η «Λίστα»


Να σημειώσουμε ότι το τελευταίο πολιτικό παίγνιο στο οποίο ασκούνται ορισμένοι αριστεροί... ιεροδιάκονοι ακούει στο όνομα «Λίστα». Βλέποντας το αδιέξοδο των συζητήσεων για σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά ή με το ΜέΡΑ25 του Βαρουφάκη και τον Κόσμο του Κόκκαλη και αφού πάει μακριά η βαλίτσα του Τσίπρα και η εκλογική ομπρέλα της Λούκας Κατσέλη δεν παρέχει ιδιαίτερη προστασία, ορισμένοι στο παρασκήνιο προωθούν την ιδέα της «Λίστας». Τι είναι αυτή; Είναι κάτι σαν τη Συμμαχία των Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων (γνωστή και ως Συμμαχία των Πέντε) που κατέβηκε στις εκλογές του 1977. Η ΕΔΑ με επικεφαλής τον Ηλία Ηλιού, το ΚΚΕ εσωτ. με τον Μπάμπη Δρακόπουλο, η Σοσιαλιστική Πορεία με τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, η Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία με τον Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη και η Χριστιανική Δημοκρατία με τον Νικόλαο Ψαρουδάκη ένωσαν τις δυνάμεις τους, όμως το αποτέλεσμα δεν ήταν ιδιαίτερα καλό αφού έλαβε περίπου 140.000 ψήφους (2,72%) και εξέλεξε μόνο δύο βουλευτές, τον Ηλία Ηλιού στην Α’ Αθήνας και τον Λεωνίδα Κύρκο στη Β’ Αθήνας - τότε δεν υπήρχε το όριο του 3%. Αυτοί που σκέφτονται τη «Λίστα» θεωρούν πως δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επικεφαλής, αλλά να υπάρχει ένα συλλογικό προεδρείο και μετά τις εκλογές, εφόσον μπουν στη Βουλή, η Κοινοβουλευτική Ομάδα μπορεί, σύμφωνα με την ερμηνεία του άρθρου 37 του Συντάγματος, να εκλέξει αρχηγό. Αλλωστε, όπως λένε, το έχουν κάνει πολλές φορές οι Πράσινοι. Κατά συνέπεια, στον διάλογο για τη «Λίστα» -την κοινή δηλαδή εκλογή κάθοδο όσων συμφωνήσουν- δεν υπάρχει το εμπόδιο του αρχηγού, για τον οποίο τόσος λόγος (και ντόρος) γίνεται. Η μία περίπτωση «Λίστας», που μπορεί να εκλέξει ενδεχομένως και 20 βουλευτές, είναι του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς και όποιων άλλων συλλογικοτήτων και προσωπικοτήτων το επιθυμούν. Η δεύτερη αφορά τον Βαρουφάκη, τμήμα της Νέας Αριστεράς, κάποιων Οικολόγων και όποιων άλλων θα ήθελαν στην επόμενη Βουλή να υπάρχει, έστω και με οριακό ποσοστό, και μια φωνή της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Επίσης, σύμφωνα πάντα με τους... λίσταρχους, ακόμη και αν τυπικά οριστεί κάποιος ως επικεφαλής, δεν είναι απαραίτητο να κάνει χρήση του προνομίου που παρέχεται στους επικεφαλής των κομμάτων, να είναι υποψήφιος σε δύο εκλογικές περιφέρειες και να λάβει αυτός το σύνολο των ψήφων του κόμματος στην περιφέρεια που θα διαλέξει για να εκλεγεί βουλευτής. Φέρνουν δε ως παράδειγμα τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος στις εκλογές του 2009, παρότι ήταν αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλε υποψηφιότητα στην Α’ Αθήνας και εξελέγη επειδή ήρθε πρώτος σε ψήφους. Και επειδή αναφερθήκαμε στον Τσίπρα, να σημειώσουμε ότι οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν το δικαίωμα να εκλέγονται σε όποια περιφέρεια επιλέξουν χωρίς σταυρό, αρκεί το κόμμα τους στη συγκεκριμένη περιφέρεια να βγάζει έδρα. Ο επιπλέον λόγος που αναφερόμαστε στον Αλέξη είναι ότι σε συνομιλητές του δηλώνει πως για να εκλεγεί βουλευτής δεν θα κάνει χρήση του προνομίου που παρέχεται στους πρώην πρωθυπουργούς. Κάποιοι ερμηνεύουν την αποστροφή αυτή του λόγου του ως δηλωτική της απόφασής του να προχωρήσει σε ίδρυση κόμματος και με εκλογική συμπεριφορά αντίστοιχη του 2009.

Η νέα Κεντρική Επιτροπή


Ανεξαρτήτως του τι θα κάνουν οι... λίσταρχοι και ο Τσίπρας, στην Κουμουνδούρου ετοιμάζονται, μετά το συνέδριο, να εκλέξουν τα 250 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής. Η εκλογή θα γίνει την επόμενη Κυριακή και περίπου στις 10 Ιουλίου η νέα Κ.Ε. θα εκλέξει τον/τη νέο/α γραμματέα του κόμματος, την Πολιτική Γραμματεία, και τα υπόλοιπα μέλη των καθοδηγητικών οργάνων. Η εκλογή θα γίνει με μεικτό σύστημα, ηλεκτρονικά και με αυτοπρόσωπη παρουσία στις τοπικές κάλπες. Σίγουρα το κλίμα δεν είναι και το καλύτερο στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι παραιτήσεις, ιδιαίτερα των πασοκογενών, συνεχίζονται. Οπως συνεχίζονται και οι ανά την επικράτεια εκδηλώσεις με ομιλητές από τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, τον Κόσμο, αλλά και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία όμως δεν έχουν και την ευλογία προς τούτο.
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα
δειτε ολες τις ειδησεις

Best of Network

Δείτε Επίσης

Συνεχίζοντας σε αυτό τον ιστότοπο αποδέχεστε την χρήση των cookies στη συσκευή σας όπως περιγράφεται στην πολιτική cookies

Μάθετε περισσότερα εδώ

Αποδοχή