Μπάμπης Κούτρας

«Μα συμβαίνουν πράγματι όλα αυτά;» αναρωτιούνται οι περισσότεροι και δυσκολεύονται να κατανοήσουν αν όσα καταγγέλλονται είναι αλήθεια ή πρόκειται για εφιάλτη που θα περάσει όταν ξυπνήσουν. Λυπάμαι, αλλά αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα των ερευνών της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης όχι μόνο οι καταγγελίες είναι αληθινές, αλλά συμβαίνουν κυριολεκτικά δίπλα μας. Οσον αφορά το δεύτερο ερώτημα της κοινής γνώμης, «σήμερα συμβαίνουν όλα αυτά ή γίνονταν και στο παρελθόν, αλλά τώρα απλώς αποκαλύπτονται;», κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα. Μπορεί και να υπήρχαν αντίστοιχα εγκλήματα, μπορεί και όχι. Ο,τι και αν γινόταν όμως τον... περασμένο αιώνα, ελάχιστη σημασία έχει. Εκείνο που προέχει είναι να δούμε το «τώρα» και ως κοινωνία και πολιτεία να αποκαλύψουμε όσα έχουν γίνει και να εμποδίσουμε να συμβούν κι άλλα.

Σε αυτή την προσπάθεια το μόνο που δεν χρειάζεται είναι η ανόητη προσπάθεια... κομματικοποίησης της παιδεραστίας. Οσοι το προσπάθησαν πρέπει να το μετάνιωσαν πικρά, αφού αποδείχθηκε στην πράξη πως αυτά τα εγκλήματα δεν έχουν κόμματα και ιδεολογία. Το αντίθετο, οι δράστες εντοπίζονται παντού και δεν έχουν συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση, κοινωνικό, μορφωτικό ή οικονομικό επίπεδο. Υπάρχουν δίπλα μας σε κάθε περιοχή, στην Αθήνα ή στην περιφέρεια, σε κάθε επάγγελμα και σε όλες τις ηλικίες. Το φαινόμενο αποκτά διαστάσεις πανδημίας και πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα.

Πριν απ’ όλους η ευθύνη βαραίνει την οργανωμένη πολιτεία και τους αρμόδιους φορείς που πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο δράσης και να κάνουν αποτελεσματικότερη τη λειτουργία τους. Κοινός παρονομαστής σχεδόν σε όλες τις υποθέσεις που αποκαλύφθηκαν τελευταία είναι ότι είχαν προηγηθεί καταγγελίες στις οποίες δεν δόθηκε η δέουσα σημασία. Προκάλεσε μεγάλη εντύπωση η αποκάλυψη από το «Χαμόγελο του Παιδιού» ότι για πολλές από αυτές τις περιπτώσεις είχε ενημερώσει τον αρμόδιο εισαγγελέα, αλλά δυστυχώς οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν ενεργοποιήθηκαν εγκαίρως για να προλάβουν το κακό μια ώρα αρχύτερα. Το γιατί δεν κινήθηκαν νωρίτερα παραμένει αναπάντητο. Δεν κατάλαβαν; Δεν τόλμησαν; Δεν μπόρεσαν; Δεν έχουν τους κατάλληλα εκπαιδευμένους ανθρώπους; Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν μπορεί να δώσει μια απάντηση στα κακοποιημένα παιδιά, ούτε και στο κοινωνικό σύνολο που ζητάει να μάθει.

Οι συνεχείς τεκμηριωμένες καταγγελίες που έρχονται στη δημοσιότητα δείχνουν ότι είναι απόλυτη ανάγκη να αλλάξουν πολλά πράγματα και άμεσα για την προστασία των παιδιών που απειλούνται από το κοινωνικό, σχολικό, συγγενικό, ακόμη και το στενό οικογενειακό περιβάλλον τους. Η Αστυνομία πρέπει να εκπαιδεύσει περισσότερα στελέχη για τη διερεύνηση αντίστοιχων καταγγελιών. H νομοθεσία για τους παιδεραστές πρέπει να αυστηροποιηθεί, ελαφρυντικά να μην αναγνωρίζονται, η φυλακή να είναι φυλακή και οι ποινές να εκτίονται μέχρι τέλους. Πρόκειται για εγκλήματα που ο «σωφρονισμός» εκλαμβάνεται ως κοροϊδία και μόνο η αυστηρή τιμωρία και η δημόσια διαπόμπευση μπορούν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά. Ενδεχομένως πρέπει να στελεχωθούν περαιτέρω οι θεσμοί της Δικαιοσύνης που έχουν αντικείμενο τη διερεύνηση εγκλημάτων με θύματα παιδιά.

Εκεί όμως που χρειάζεται να γίνει η μεγαλύτερη προσπάθεια είναι η ενίσχυση των κοινωνικών υπηρεσιών που έχουν την ευθύνη για την προστασία των παιδιών. Είτε πρόκειται για φορείς του κράτους, των δήμων ή των σωματείων, η δράση τους πρέπει να υποστηριχθεί με ειδικούς επιστήμονες και οι αρμοδιότητές τους να διευρυνθούν. Αλλά και όλοι εμείς πρέπει να ενεργοποιηθούμε και να βοηθήσουμε την προσπάθεια. Κάθε ύποπτη συμπεριφορά πρέπει να καταγγέλλεται. Αυξημένη ευαισθησία, ενημέρωση και -γιατί όχι- καχυποψία. Δεν πρέπει να προσποιούμαστε ότι κοιμόμαστε. Το επίπεδο μιας κοινωνίας κρίνεται από την αποτελεσματικότητα με την οποία προστατεύει τα παιδιά της.