Γιάννης Γ. Αντύπας

Η μαμά μας θα μας καθησύχαζε πώς δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου και ότι συμβαίνουν αυτά. Ένας παιδοψυχίατρος ίσως να έβλεπε και μια αναπτυξιακή παράμετρο στην συμπεριφορά μας αυτή, πχ την ανάπτυξη του Εγώ μας, ή τις απαρχές της ανάπτυξης του αισθήματος της ιδιοκτησίας ή που να ξέρει κανείς τι θα μπορούσε να συνδέσει μια τέτοια «παιδική» συμπεριφορά μας. Εξ άλλου άβυσσος η ψυχή μας… Έτσι δεν λένε;

Βέβαια, τα πιο πολλά παιδάκια έστω και αυτής της προσχολικής ηλικίας, δεν θα έβλεπαν με τόση αρνητικότητα αν ο φίλος τους, πήγαινε με ένα άλλο παιδάκι πχ να μελετήσουν μαζί. Ίσως καταλάβαιναν με το μυαλουδάκι τους και την ανατροφή τους βέβαια ότι ίσως είναι για καλό.

Τα ανωτέρω πίστευα ότι αφορούσαν το σύνολο των παιδιών προσχολικής ηλικίας γιατί ως γνωστόν και με τα πάνω τους και με τα κάτω τους, παιδάκια σε μια δύσκολη αλλά τρυφερή ηλικία είναι. Θα κάνουν και κάποια λάθη.

Όλα αυτά μέχρι προσφάτως που συνέβη κάτι τελείως διαφορετικό από όσα ξέραμε σε ένα νηπιαγωγείο με … 300 παιδάκια. Δεν γνωρίζω αν αφορά και την επιστήμη αυτό… αλλά ένα από αυτά έγινε Τούρκος που ο φίλος του ο Λάκης πήγε να βοηθήσει ένα άλλο αγοράκι (τον επιμελητή της τάξης από ότι έμαθα) σε κάποιο σημαντικό θέμα του σχολείου και άρχιζε να βρίζει, όσο χαριτωμένα βρίζουν τα παιδάκια της προσχολικής ηλικίας βέβαια, στην αυλή.

Παραξενευτηκαν όλοι και θυμήθηκαν ότι το παιδάκι που θύμωσε επειδή ό μικρός Λάκης πήγε να βοηθήσει το άλλο αγοράκι, τον επιμελητή, μόλις πριν λίγες μέρες φώναζε κι αυτό και μάλιστα δυνατά και χαριτωμένα με μια θλίψη στα ματάκια του, ότι όλοι πρέπει να βοηθήσουν.

Τί να το πείραξε άραγε; Πώς και δεν άντεξε την καλή διάθεση του φίλου του; Είχε προηγούμενα με το άλλο παιδάκι – τον επιμελητή; Ποιος να ξέρει…

Το καλλίτερο το άφησα πάντως για το τέλος. Τελικά ο μικρός Λάκης δεν πήγε να βοηθήσει. Έκοψε από το τετραδιάκι του μια σελίδα, έφτιαξε μια βαρκούλα και την έβαλε στον νεροχύτη και την έσπρωξε απαλά. Το παιδάκι που φώναζε θυμωμένα χαμογέλασε πονηρά για μερικές ώρες. Ο επιμελητής, σπασικλάκι αλλά ευφυής ων, στρώθηκε πάλι στη δουλειά.

Τώρα τί μού ‘ρθε και θυμήθηκα αυτή την ιστορία δεν ξέρω. ‘Έχουμε και τα δικά μας το ξέρω… Τι; Νηπιαγωγείο είμαστε ή παιδικά χαρά;