Γρ. Νικολόπουλος

Ο συμβιβασμός έγινε λίγες εβδομάδες πριν εκδοθεί η απόφαση του δικαστηρίου στο οποίο είχαν προσφύγει οι δανειολήπτες και το οποίο σε πρώτο βαθμό είχε βγάλει καταδικαστική απόφαση για την τράπεζα επιβάλλοντας της αρχικά πρόστιμο 200 εκατ. Ευρώ. Νομικοί κύκλοι υποστηρίζουν ότι η BNP Paribas έσπευσε να συμβιβαστεί στα 600 εκατομμύρια γιατί είχε αντιληφθεί ότι το πρόστιμο που θα επέβαλε το δευτεροβάθμιο δικαστήριο πιθανώς θα ήταν μεγαλύτερο.

Οι δανειολήπτες κατηγορούσαν την τράπεζα ότι τους ξεγέλασε όταν τους παρότρυνε να αλλάξουν τα δάνεια που είχαν σε Ευρώ, μετατρέποντας τα σε δάνεια σε ελβετικό φράγκο με το δέλεαρ ότι ο τόκος (η δόση) θα ήταν χαμηλότερος. Όμως τους απέκρυψε τον κίνδυνο που αναλάμβαναν από την ενδεχόμενη μεταβολή της ισοτιμίας Ευρώ/ ελβετικού φράγκου και όταν το ελβετικό ανατιμήθηκε, το ύψος των δανείων τους και της δόσης αυξήθηκε σημαντικά.

Η Γαλλία δεν είναι η πρώτη χώρα που τα δικαστήρια αποφασίζουν υπέρ των δανειοληπτών σε ελβετικό φράγκο. Ανάλογες αποφάσεις υπάρχουν από το 2019 και στην Πολωνία. Οι Έλληνες δικαστές όμως, δικαιώνουν τις τράπεζες, παραγνωρίζοντας ότι οι Έλληνες δανειολήπτες δεν είναι έμπειρα στελέχη του dealing room της Goldman Sachs που χειρίζονται στα δάχτυλα τις διακυμάνσεις των αγορών χρήματος. Έτσι χιλιάδες δανειολήπτες αντιμετωπίζουν τώρα τις κατασχέσεις - πολλοί έχουν ήδη χάσει τα σπίτια τους από τις τράπεζες - θεωρούμενοι κακοπληρωτές, επειδή δεν μπορούσαν να πληρώσουν τις αυξημένες δόσεις και τα αυξημένα δάνεια από την ανατίμηση του ελβετικού φράγκου έναντι του ευρώ.

Στο πλαίσιο μιας πολύ κακώς εννοούμενης “προστασίας” του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, κράτος και δικαιοσύνη έχουν αφήσει αβοήθητους απέναντι στις κατασχέσεις τους δανειολήπτες σε ελβετικό φράγκο, οι οποίοι επείσθησαν τότε από τους “τραπεζίτες” να γυρίσουν τα δάνεια τους από ευρώ σε ελβετικό. Και φυσικά οι δανειολήπτες αυτοί δεν είχαν ιδέα για το συναλλαγματικό κίνδυνο που αναλάμβαναν. Καλόπιστα δέχτηκαν τις συμβουλές των “τραπεζιτών” οι οποίοι φυσικά ποτέ δεν επανήλθαν στους πελάτες τους να τους προειδοποιήσουν ότι οι καλές ημέρες τελείωσαν, το ελβετικό ανατιμάται και πρέπει να ξαναγυρίσουν το δάνειο τους σε ευρώ γιατί αλλιώς θα την πατήσουν.

Αντίθετα τους άφησαν έρμαιους των διεθνών αγορών συναλλάγματος και έφτασαν να χάνουν τα σπίτια τους.

Και δεν φτάνει η ανατίμηση του ελβετικού και του ποσού του δανείου, αλλά τρέχουν και τόκοι υπερημερίας επ’ αυτών, καθώς οι δανειολήπτες δεν είναι σε θέση να πληρώσουν επί χρόνια τώρα.

Τώρα, οι ίδιοι “τραπεζίτες” που τους είχαν δώσει το δάνειο σε ελβετικό φράγκο, έρχονται φορώντας το καπέλο των διαχειριστών των funds που αγόρασαν τα κόκκινα δάνεια, για να το εισπράξουν στο 100% ή να τους πάρουν το σπίτι.
Τα κόκκινα δάνεια στην Ελλάδα ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της κακής τραπεζικής πρακτικής (bad banking) η οποία οδήγησε στην υπερχρέωση πολλών ελληνικών νοικοκυριών προκειμένου να αυξηθούν τα κέρδη των τραπεζών και τα μπόνους των στελεχών τους. Οι ίδιοι τώρα εισπράτουν ξανά μπόνους βγάζοντας στο σφυρί τα σπίτια των θυμάτων τους για να εισπράξουν τα χρήματα από τα κόκκινα δάνεια που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Τα δάνεια με ρήτρα ελβετικού φράγκου είναι απλώς η επιτομή της κακής τραπεζικής πρακτικής που εφαρμόστηκε κατά κόρον και στις άλλες κατηγορίες δανείων προς ιδιώτες και καταναλωτές, θυμηθείτε διακοποδάνεια, καταναλωτικά, κλπ. Αφελείς δανειολήπτες τυλίγονται σε μια κόλα χαρτί με ψιλά γράμματα και νομικές παραπομπές για να δανειστούν, από τον χαμογελαστό τραπεζίτη, που τους χρηματοδοτεί τις διακοπές, τις τηλεοράσεις, τα αυτοκίνητα, τα εξοχικά, τις βέρες γάμου - δεν θυμάμαι, αλλά αν δεν υπήρχαν “γαμοδάνεια” είναι καλή ιδέα για τον επόμενο γύρο.

Ο παλιός Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Δημήτρης Χαλικιάς, καθυστερούσε τη δεκαετία του ‘90 να απελευθερώσει τα δάνεια και ο λόγος ήταν όπως έλεγε ότι : “Οι Έλληνες είναι λαός καταθετών, όχι δανειοληπτών. Δεν ξέρουν να διαχειρίζονται δάνεια. Αν απελευθερώσω τη χορήγηση δανείων σε ιδιώτες, οι τραπεζίτες θα δανείζουν όποιον περνάει έξω από την τράπεζα για να βγάλουν κέρδη και να πάρουν μπόνους. Σε δέκα χρόνια θα έχουν υπερχρεωθεί και θα πτωχεύσουν όλα τα ελληνικά νοικοκυριά”.

Κάτι ήξερε ο Χαλικιάς.

Υπάρχει όμως και άλλη μία παράμετρος που αφορά την δικαιοσύνη. Ή μάλλον κάποια ερωτήματα: Άραγε κάνουμε καλό στις τράπεζες όταν δεν τις τιμωρούμε για τις κακές πρακτικές τους; Μήπως θα ήταν καλύτερα κάποτε να υποστούν και αυτές τις συνέπειες των λαθών τους, όπως συμβαίνει σε άλλες «βαρβαρότερες έννομες τάξεις» αντί να κρύβονται πίσω από δικαστικές αποφάσεις που τους επιτρέπουν να κρύβουν τα σκουπίδια τους κάτω από το χαλί;