Γιώργος Διονυσόπουλος

Και αυτό για δύο λόγους: Πρώτον διότι το «μεγάλο κεφάλαιο» είναι κατά βάση παγκοσμιοποιημένο και άρα ανέφικτο να το εγκλωβίσεις στα στενά όρια ενός κράτους, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τη χώρα μας και δεύτερον διότι «μεγάλο κεφάλαιο» στην Ελλάδα, ουσιαστικά, δεν υπάρχει. Στο πλαίσιο αυτό, η υπερφορολόγηση των ελλήνων κροίσων και της «πλουτοκρατίας» εν γένει, μπορεί να ακούγεται ωραία στα αυτιά μας, στην πραγματικότητα όμως ούτε τα δημόσια ταμεία μπορεί να γεμίσει, αλλά ούτε και ανάπτυξη στα φτωχότερα οικονομικά στρώματα να φέρει. Σε κάθε περίπτωση άλλωστε, το να βγάλεις εκτός ευημερίας τους πλούσιους, δεν σημαίνει ταυτόχρονα πως έτσι θα λύσεις και το πρόβλημα της φτώχειας.

Απαντώντας στην παραπάνω βεβαιότητα, ένας Γάλλος φιλόσοφος είχε επισημάνει ότι «αν θεωρητικά ισοπεδώναμε τα Πυρηναία Όρη, η Γαλλία θα σηκώνονταν λιγότερο από έναν πόντο». Ήθελε να πει ότι όσο και εάν υπερφορολογήσεις το «μεγάλο κεφάλαιο», τα αποτελέσματα που θα έχεις στην ανάπτυξη της πραγματικής σου οικονομία θα είναι πενιχρά. Αλλού είναι το πρόβλημα.

Η εγκατάσταση της τρόικα στην Αθήνα το 2010 δεν έφερε μόνο δεινά, αλλά και μερικές αλήθειες στην επιφάνεια. Σύμφωνα με στοιχεία που είχαν δει τότε το φως της δημοσιότητας, το ελληνικό «μεγάλο κεφάλαιο» ήταν κάτω από το 15% της συνολικής παραγωγής της οικονομίας και το αποτελούσαν κυρίως τράπεζες, ασφαλιστικές και φαρμακευτικές εταιρείες, διυλιστήρια, Σούπερ Μάρκετ κ.α. Το υπόλοιπο 85% αποτελούνταν από προσωπικές επιχειρήσεις (καφέ, εμπορικά μαγαζιά, σουβλατζίδικα κ.α) βιοτεχνίες, αυτοαπασχολούμενους, μεταπράτες, αγρότες κ.ο.κ. Από το σύνολο των φορολογούμενων το 60% είτε είχε επιστροφή φόρου, είτε δεν πλήρωνε καθόλου φόρο, ανάμεσα στους τελευταίους και 2 εκατ. αγρότες. Το 50% των ετησίων εσόδων του κράτους προέρχονταν από αυτό που ονομάζουμε «μεγάλο κεφάλαιο» και από τα υψηλόμισθα στελέχη των μεγάλων εταιρειών, με την φοροδιαφυγή να «σαρώνει» μεταξύ των πολυδιάσπαρτων μικροεπιχειρήσεων και του τομέα των υπηρεσιών. Σε ότι αφορά δε τους εφοπλιστές για τους οποίους τόσος λόγος έχει γίνει, πολύ απλά τα κεφάλαια που κατέχουν δεν έχουν παραχθεί εντός Ελλάδας, αλλά από δραστηριότητα στο εξωτερικό και ως εκ τούτου δεν μπορούν να φορολογηθούν στη χώρα μας.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι βαθύτερο. Αφορά κυρίως σε μια πολιτική προσέγγιση και μια κρατική οργάνωση που απέτυχαν να δημιουργήσουν ανάπτυξη, αύξηση των θέσεων εργασίας και μείωση της φτώχειας, παρά τις μεγάλες θυσίες του Ελληνικού λαού. Ακόμη και όλα τα χρήματα της «πλουτοκρατίας» να δεσμεύαμε αυτά θα ήταν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα 360 δις ευρώ του δημοσίου χρέους. Το ζητούμενο είναι άλλο. Από το να προσπαθούμε να υπερφορολογήσουμε κάτι το οποίο σχεδόν δεν υπάρχει, θα ήταν προτιμότερο να λάβουμε όλα εκείνα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να το προσελκύσουμε. Εάν καταφέρναμε να πείσουμε το «μεγάλο κεφάλαιο» να επενδύσει στην Ελλάδα, δημιουργώντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις –που ουδόλως έχουν σχέση με μειώσεις μισθών και καταστρατηγήσεις εργασιακών δικαιωμάτων, απόδειξη ότι παρά τα όσα έγιναν κατά την τελευταία πενταετία, στη χώρα μας δεν πάτησε ούτε ένας επενδυτής - τότε μόνο να κερδίσουμε θα έχουμε.

Η νέα ελληνική κυβέρνηση έχει μια μεγάλη ευκαιρία μπροστά της, αρκεί να αντιληφθεί πως αντί να κυνηγάει την πηγή του πλούτου, θα ήταν καλύτερα να φορολογεί τη ροή του. Το μεγάλο στοίχημα πλέον γι΄ αυτήν είναι να ψάξει να βρει τρόπους ώστε να σταματήσει το ελληνικό κράτος και η γραφειοκρατία του, να εμποδίζει το άνοιγμα της κάνουλας που θα άφηνε το (ξένο ή ντόπιο) μεγάλο κεφάλαιο να ρεύσει στην ελληνική παραγωγή και οικονομία. Το παραπάνω δεν το έκανε, ως όφειλε, η προηγούμενη, δεξιά, κυβέρνηση, το ερώτημα είναι θα μπορέσει να το υλοποιήσει η νυν αριστερή; Εάν ναι, τότε θα μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα, θετικά, παράδοξα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Στο χέρι τους είναι…