Γιώργος Δ. Ανδρέου

Το προσωπικό «κόλλημα» πολλών, ως αρνητική προκατάληψη, έχει εξελιχθεί σε καθοριστικό παράγοντα του κοινωνικού και κυρίως του πολιτικού γίγνεσθαι. Μέχρι και κόμματα επιβιώνουν πολιτικά βασίζοντας την πολιτική στρατηγική τους, στην εκμετάλλευση των «κολλημάτων» τμημάτων της κοινωνίας.

Επανέλαβε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, παράδειγμα, σε αποστροφή ομιλίας του, παλαιότερη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή που εξακολουθεί να είναι διαχρονικά πάγια θέση της εξωτερικής μας πολιτικής: Το Αιγαίο δεν είναι κλειστή Ελληνική λίμνη. Όρμησαν να τον φάνε στα social media οι Ελληνάρες, που προφανώς ή δεν διάβασαν ή δεν κατάλαβαν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν τι έλεγε και τι ήθελε να πει με τη συγκεκριμένη φράση. Προδότης, πουλημένος, ξεπουλάει το Αιγαίο και τα τοιαύτα. ‘Oλα αυτά βέβαια όχι για το άρθρο, αυτό ήταν το πρόσχημα, αλλά γιατί ο συγκεκριμένος εισπράττει ακόμα το ανάθεμα των παλαιών Πασόκων και κάποιων συνοδοιπόρων τους. Αυτών που εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται «δημοκρατική» παράταξη, αναγορεύοντας εαυτούς θεματοφύλακες και εκφραστές της κορωνίδας του αρχιερέα του σύγχρονου λαϊκισμού: Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες.

Οι περισσότεροι βέβαια από αυτούς, είτε έχουν μετακομίσει στο Σύριζα, όπου βρήκαν φιλόξενη αγκαλιά, στέγη και γόνιμο έδαφος να πουλάνε αριστερή εθνικοφροσύνη και «ηθικό πλεονέκτημα» ( ο Θεός προφανώς έχει συγχωρέσει τον Άκη), είτε παραμένουν αμετανόητοι οπαδοί του, κληρονομικώ δικαίω, φορέα του ιστορικού ονόματος του ιδρυτή της παράταξης.

Αυτοί, δίπλα – δίπλα, με τη λαϊκίστικη ακροδεξιά και τους απανταχού θρησκόληπτους, αποτελούν σήμερα τον κορμό των Ελληναράδων, των εκφραστών της αλήστου μνήμης εθνικοφροσύνης, που ήταν κάποτε «προνόμιο» της αποκαλούμενης από κάποιους από αυτούς, μετά βδελυγμίας, «δεξιάς». Με την οποία όμως δεν είχαν ούτε έχουν κανένα πρόβλημα να συμπορευθούν. Με την ακατάλυτη συγκολλητική δύναμη της εξουσίας.
Είναι οι ίδιοι «κολλημένοι» Ελληνάρες, δεξιά κι αριστερά, που μισούν και μέμφονται επί παντός το σημερινό πρωθυπουργό, όχι για ό, τι κάνει ή λέει, αλλά μόνο, επειδή λέγεται Μητσοτάκης.

Συνοδοιπόρος στη λογική αυτή, από άλλη αφετηρία βέβαια –τον εμφύλιο - και η ποικιλόχρωμη αριστερά, με προεξάρχουσα την «ορθόδοξη» εκδοχή της , που μονοπωλώντας εσχάτως και αυτή πατριωτισμό και εθνικοφροσύνη, «βαφτίζεται» στην κολυμβήθρα του εθνικολαϊκισμού.
Κοινή συνισταμένη της ετερόκλητης αυτής συμμαχίας των σύγχρονων πατριδοκάπηλων ο αντιαμερικανισμός και η αυτοκαταστροφική αντίθεση στην συμμετοχή της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη.

Το θέμα, εκτός από πολιτική, έχει ψυχολογική, ενίοτε ψυχιατρική, κυρίως όμως κοινωνιολογική διάσταση. Η ένταση και η έκταση του «κολλήματος», επί παντός επιστητού, είναι πολύ, απίστευτα, μεγάλη και φτάνει σε ακραίες επιλογές.

Στη μεγάλη δεξαμενή των Ελληναράδων, όλου του πολιτικού φάσματος, από τη δεξιά μέχρι την αριστερά, αναγνωρίζονται εύκολα :
-οι λεγόμενοι Πουτινόφιλοι, αυτοί που δικαιολογούν τη Ρωσική εισβολή, τα εγκλήματα - τον πόλεμο - υιοθετώντας τις αστείες και, ειδικά για τη χώρα μας, επικίνδυνες δικαιολογίες της ρωσικής προπαγάνδας.

-Οι πάσης φύσεως «ψεκασμένοι», οι αρνητές της πανδημίας και οι αυτοκαταστροφικοί αντιεμβολιαστές.
-Οι πάσης φύσεως κρατιστές - συνειδητά οι κρατικοδίαιτοι και ασυνείδητα, λόγω βλακείας οι ταλαιπωρούμενοι από το κράτος.

Η δεξαμενή αυτή είναι μεγαλύτερη και από την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη. Είναι πάρα πολλοί για τα δεδομένα και τις αντοχές της χώρας οι πολίτες που αντιδρούν σπασμωδικά, θετικά ή αρνητικά, με βάση τα αρρωστημένα ανακλαστικά τους - το προσωπικό τους «κόλλημα» - σε πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις, απόψεις. Από εγωπαθείς και κατ’ επάγγελμα αρνητές των πάντων μέχρι ποδηγετούμενοι αφελείς, δεν διστάζουν να έρθουν σε ευθεία αντίθεση με την κοινή λογική και την επιστήμη, υιοθετώντας παράλογες απόψεις, ακόμα και αν τους βλάπτουν προσωπικά.

Είναι ορατός ο κίνδυνος, κάποιος από τους επιτήδειους που εκμεταλλεύεται κάποια συνιστώσα από τη δεξαμενή αυτή των Ελληναράδων, να «πείσει» και άλλους επαμφοτερίζοντες, να τους συνασπίσει ευρύτερα. Να δημιουργηθεί επικίνδυνο ρεύμα αμφισβήτησης ικανό να βλάψει τη διεθνή εικόνα και την πορεία της χώρας προς το μέλλον, τις δημοκρατικές κατακτήσεις, μέχρι και τη διεθνή της θέση στην Ευρώπη και τον κόσμο.
Το φαινόμενο πρέπει να συμμαζευτεί εγκαίρως. Η αντιμετώπιση, μετωπικά πλέον, των «κολλημένων», είναι πρόβλημα που πρέπει να διαχειριστεί η πολιτική ηγεσία. Όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό ότι επιβάλλεται μηδενικά ανοχή, τόσο το καλύτερο. Η Χρυσή Αυγή αφέθηκε να γιγαντωθεί και εξελίχθηκε σε πρόβλημα για τη χώρα, μέσα μάλιστα στο Κοινοβούλιο, από την υπόθαλψη, την ανοχή και την εκμετάλλευση της παρουσίας και της δράσης της από κάποιους αριβίστες της πολιτικής που, χωρίς να φαίνονται οι ίδιοι, επιζητούσαν και ενθάρρυναν την κοινωνική αναστάτωση, τους τραμπουκισμούς και τις παρανομίες της. Αυτό που κάνουν κάποιοι σήμερα υποθάλποντας και ενθαρρύνοντας, για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, τους ποικιλώνυμους αρνητές, αντιεμβολιαστές, Ρωσόφιλους κλπ.

Η συστηματική πολιτική ενθάρρυνση, η άμεση ή έμμεση υπόθαλψη, η εκμετάλλευση, ακόμα και η ανοχή των αρρωστημένων προκαταλήψεων – των «κολλημάτων» - μερίδας του πληθυσμού, με πρόσχημα την ελευθερία των επιλογών, της έκφρασης και άλλες τέτοιες μεγαλοστομίες, είναι έγκλημα σε βάρος της κοινωνίας. Θα το βρουν μπροστά τους όσοι το διαπράττουν και θα ψάχνονται πώς να αντιμετωπίσουν το αυγό του φιδιού που προστατεύουν και εκκολάπτουν.

Δεν περιμένει κανένας να «συγκινηθούν» και να αντιδράσουν οι συγκυριακές περιθωριακές, θνησιγενείς, πολιτικές ομάδες που στηρίζονται στον παραλογισμό. Οι πολιτικές δυνάμεις όμως που διεκδικούν τη διακυβέρνηση οφείλουν να δουν εγκαίρως το πρόβλημα και τις διαστάσεις του. Να σταθούν απέναντι στο «κόλλημα», την προκατάληψη, για πρόσωπα και καταστάσεις. Να μιλήσουν στον κόσμο καθαρά, ευθέως, χωρίς υπεκφυγές, υπονοούμενα και μισόλογα. Να πουν και να δείξουν, κάθετα και οριζόντια, πως δεν υιοθετούν, αντίθετα αποδοκιμάζουν, προκαταλήψεις, «κολλήματα» και τις συναφείς παθογένειες της κοινωνίας. Αψηφώντας το πολιτικό κόστος. Η ιστορία καραδοκεί.



*O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος