Γιώργος Λαμπράκος

Το ερώτημα που προκύπτει, κάθε φορά, είναι: γιατί το κάνουν; Πιστεύουν ότι ο κόσμος έχει μνήμη χρυσόψαρου; Θεωρούν ότι ακόμα κι αν κάποιοι έχουν οξεία μνήμη και θυμούνται τις παλαιότερες δηλώσεις και τοποθετήσεις τους, σίγουρα θα υπάρχει και μια μάζα πολιτών, οι οποίοι είναι έτοιμοι να πειστούν για το δίκαιο της... στιγμής; Διότι αυτό ακριβώς συνέβη με τον Παύλο Πολάκη. Το θέμα της άρσης ασυλίας, του πρώην αναπληρωτή υπουργού Υγείας είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση. Ειδικά με τη στάση που κράτησε ως την τελευταία στιγμή κατά την ομιλία του στη Βουλή, ζητώντας να κριθεί με βάση το νόμο περί ευθύνης υπουργών. Τόσο ο ίδιος, όσο και σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ, στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, τάσσονταν κατά του νόμου περί ευθύνης υπουργών. Ο Παύλος Πολάκης, σε παλαιότερη συνέντευξη του στην ΕΡΤ, χαρακτήριζε το νόμο περί ευθύνης υπουργών ως “τον πιο βρώμικο νόμο που έχει ψηφίσει ο Βενιζέλος για να τους καθαρίσει όλους” και έλεγε ότι “πρέπει να αλλάξει”. Λίγες ώρες πριν από την ομιλία του, στην ολομέλεια της Βουλής, σε συνέντευξη του στο ΚΟΝΤΡΑ, εκθείαζε τον ίδιο νόμο, λέγοντας ότι “ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν κρύβει, ίσα - ίσα εμφανίζει”. Δεν υπάρχει δηλαδή αντικειμενική θέση, αλλά ανάλογα τι μας βολεύει τη συγκεκριμένη στιγμή. Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, στη Βουλή, ο “αψύς Κρητικός”, όπως τον χαρακτήρισε ο πρώην πρωθυπουργός, επέλεξε δύο μαντινάδες: «Χέρια που δεν αρπάξανε, ξένο ψωμί να φάνε, αυτά κρατούνε την τιμή, όσο βαριά και να ‘ναι» και «Στο μετερίζι της ανθρωπιάς και της τιμής το χρέος, θα στέκω εκεί να πολεμώ κι ας είμαι ο τελευταίος». Για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, ότι έπεσε στο τελευταίο σκαλί της ικεσίας και της ξεφτίλας, αλλά και επειδή δεν τον αφήνει ο χαρακτήρας του, να δείξει ταπεινοφροσύνη, έσπευσε να διευκρινίσει «δεν είμαι ο τελευταίος, είμαστε πολλοί». Εκεί μου τα χάλασε...


Εγώ όμως, που θεωρώ ότι μπορεί να είμαι ο τελευταίος, θα ήθελα να του απευθυνθώ εκεί στο ύψος, από το οποίο μας αγναντεύει ο Παύλος ο αψύς και να του μιλήσω στη γλώσσα που του αρέσει και πιθανώς αντιλαμβάνεται καλύτερα. Με μια μαντινάδα: “Σύντεκνε μας τα μπέρδεψες με την υπουργική ασυλία. Πότε υπέρ, πότε κατά, σαν τα διπλά βιβλία...”. Θυμίζω ότι, ως δήμαρχος Σφακίων, είχε παραδεχτεί ότι διατηρεί διπλό ταμείο. Ένα μαύρο κι ένα άσπρο, προκειμένου να έχει έσοδα. Μάλιστα έλεγε “κρατούσα διπλά βιβλία και δεν ντρέπομαι να το πω”. Ποιος έχασε την ντροπή του, να τη βρει ο συγκεκριμένος πολιτικός ή οι υπόλοιποι πολλοί, τους οποίους επικαλείται. Ναι ξέρουμε ότι είναι πολλοί, εκείνοι οι οποίοι άλλα έλεγαν, άλλα έταζαν και άλλα έκαναν στο τέλος. Έλα όμως που στην πολιτική ο λαός δεν τα σηκώνει τα διπλά βιβλία!


ΥΓ. Η απάντηση του προέδρου της Βουλής στα περί πολιτικής δίωξης που επικαλέστηκε ο Παύλος Πολάκης, είναι ένα ακόμα δείγμα επιστροφής στην κανονικότητα και στην τήρηση των θεσμών. Ακριβώς επειδή η τήρηση των προθεσμιών προστατεύει το γόητρο του Κοινοβουλίου, όπως είπε ο Κώστας Τασούλας, από οποιαδήποτε υπόνοια ότι θα υπάρξει αδράνεια η οποία θα προστατεύσει τον οιονδήποτε Βουλευτή, “έναντι της ευλόγου αξιώσεως οποιουδήποτε να τυγχάνει εννόμου προστασίας”.

Μάλιστα ο πρόεδρος της Βουλής αποφάσισε να λάβει μέτρα και για το κάπνισμα στο καφενείο του Κοινοβουλίου, μετά τη φωτογραφία που ανέβασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Παύλος Πολάκης. Έκανε αυστηρές συστάσεις στον ιδιοκτήτη και του θύμισε ότι ο νόμος προβλέπει μέχρι και ανάκληση της άδειας. Για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα μέλους του Κοινοβουλίου και μάλιστα αρχηγού μικρού κόμματος, ο Κώστας Τασούλας επιβάλλει στη Βουλή το ΤΕΛΟΦΟΥΜ! Δηλαδή τέλος το φουμάρισμα. Περιμένω όταν θα είναι στο βήμα ο συγκεκριμένος αρχηγός, μόλις ξεπεράσει το χρόνο να του πει ο πρόεδρος ΤΕΛΟΧΡΟΝ!