Γιώργος Αποστολόπουλος

Ο κορωνοϊός απέδειξε πολλά. Απέδειξε την αποτυχία της παγκοσμιοποίησης. Την αποτυχία του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, την αποτυχία των πολιτικών λιτότητας και φυσικά την αποτυχία των μνημονίων.

Αυτή η τελευταία αποτυχία, έχει καθορίσει τόσο τη λειτουργία του Ελληνικού κράτους, όσο και τη λειτουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Είναι ακραία αντιφατικό επομένως, κυβερνητικά στελέχη που η πορεία τους στιγματίστηκε με μνημονιακές ενέργειες αποσάθρωσης των νοσοκομειακών υποδομών και προσανατολίστηκε μέχρι πρόσφατα στην ιδιωτικοποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, να εμφανίζονται επιχαίροντας για τον ηρωισμό του δημόσιου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού της χώρας.

Το θέμα δεν είναι ούτε επικοινωνιακό, ούτε αμιγώς πολιτικό. Έχει να κάνει πλέον με την ίδια την καθημερινότητα των υπηρεσιών υγείας, έτσι όπως κατάντησαν μετά από δέκα χρόνια πολιτικών σκληρής λιτότητας.

Σήμερα λοιπόν, παρατηρούμε τους «μνημονιολόγους» της Κυβέρνησης να κάνουν μία πολιτική «κωλοτούμπα» αντιστρόφως ανάλογη της… «κωλοτούμπας» του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε νεοφιλελεύθερη στροφή, πιεσμένος από τον «εκβιασμό» των Ευρωπαίων. Σήμερα, η ΝΔ φαίνεται να κάνει στροφή προς τον κεϋνσιανισμό, πιεσμένη από τον «εκβιασμό» του κορωνοϊού.

Είναι αργά όμως. Τα απαραίτητα υλικά, ο ιατρικός εξοπλισμός, το ανθρώπινο δυναμικό, δεν υπάρχουν. Το να τρέχεις να μπαλώσεις τα κενά σε ένα «μνημονιόπληκτο» σύστημα που μέχρι χθες και εσύ που κυβερνάς δεν πίστευες, δείχνει απίστευτη προχειρότητα και καιροσκοπισμό. Ούτε η επίκληση της ατομικής ευθύνης ή του εθελοντισμού μπορεί να καλύψει τα κενά σου, όταν έχεις συμβάλει στην αποδόμηση της Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

Όλα αυτά δεν θα τα έγραφα, εάν δεν είχα ζήσει από αρκετά κοντά το τι συμβαίνει στα ελληνικά νοσοκομεία. Τη δυστυχία ασθενών και συγγενών. Τον ελπιδοφόρο και επικίνδυνο αγώνα καλών γιατρών (όχι των φακελάκιδων), του νοσηλευτικού και του διοικητικού προσωπικού.

Όχι, δεν θα μπω αυτήν τη στιγμή στον πειρασμό να γράψω για τα υπόλοιπα λάθη και τις καθυστερήσεις που έγιναν, αν και θα αναφέρω ότι τα σύνορα έπρεπε να έχουν κλείσει από το πρώτο κρούσμα. Στόχος μου είναι η αφύπνιση πολιτών και προσωπικού, οι οποίοι με τον δικό τους αγώνα ενδέχεται να σώσουν την κατάσταση.

Ακόμα όμως και σε μία μάχη, ο καλύτερος στρατός θα ηττηθεί εάν δεν διαθέτει στολές, εξοπλισμό, μέσα. Σε αυτή την περίπτωση, για μία ενδεχόμενη ήττα σίγουρα δεν θα φταίει το ικανότατο στράτευμα. Θα φταίει η διοίκησή του, η οποία διαχρονικά και παροντικά δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά εξοικονόμησε πόρους αναλώνοντας ανθρώπους…