Γιάννης Σερέτης

Tη μια φορά έκανε ο Βέρμπιτς τον… Γκιγκς. Τη δεύτερη φορά έκανε ο Τεττέη κάτι μεταξύ… Λουκάκου και Μπαλοτέλι (και συνεχίζει να το κάνει και μπράβο στον Ανδρέα!). Την τρίτη φορά διανύει… μισό γήπεδο ο Ποντένσε στέκεται όρθιος στο τάκλιν του Σιώπη και πέφτοντας βγάζει την καταπληκτική ασίστ στον Ελ Καμπί. Στο 87’, στο 94’, στο 92’. Ε, αυτή τη φορά στο Αγρίνιο ήταν η σειρά του Παναθηναϊκού να πάρει στο τέλος κάτι που άξιζε.

Διότι και ο Λεβαδειακός άξιζε ένα γκολ βάσει απόδοσης στο β’ ημίχρονο της Λεωφόρου και η Κηφισιά άξιζε τη νίκη για το θάρρος της στο Βόλο και ο Ολυμπιακός ασφαλώς άξιζε τουλάχιστον ένα γκολ εναντίον του Παναθηναϊκού βάσει της εικόνας των δύο αντιπάλων στο δεύτερο ημίχρονο. Και οι Πράσινοι βάσει ευκαιριών δικαιούνταν το πρώτο τους τρίποντο επί του Παναιτωλικού, ο οποίος λίγο έλειψε να πάρει την ισοπαλία ή και τη νίκη με ένα αμφισβητούμενο πέναλτι και ένα απίθανο δώρο του Λαφόν στην κεφαλιά – γκολ του Σιέλη, στο 79’.

Εκείνη η φάση αποδείχθηκε η πλέον καθοριστική στο ματς. Αυτό το… εκατοστό μεταξύ του ώμου του Μπακασέτα και του ώμου του σκόρερ λόγω του οποίου το 2-1 ακυρώθηκε έδωσε στον Παναθηναϊκό το δικαίωμα να συνεχίσει να παλεύει για τη νίκη με πίστη. Και ήταν τελικά αυτή η επιμονή και η πίστη που τον οδήγησαν στο τελικό 1-2 με την κεφαλιά του ξεχασμένου απ΄ όλους Γερεμέγεφ, στο 95’ από τη σέντρα ακριβείας του Ρενάτο Σάντσες. Ξεχασμένος απ΄όλους, όχι όμως και από τον Χρήστο Κόντη, ο οποίος σ’ αυτές τις δέκα μέρες προσπαθεί να πάρει από κάθε παίκτη το καλύτερο που μπορεί. Μεταγραφές δεν μπορεί να κάνει, την ομάδα δεν μπορεί να την (ξανα)χτίσει με δικές του επιλογές. Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να κερδίσει τον καλύτερο εαυτό του καθενός.

Μάνι - μάνι, μέσα σε δέκα μέρες εμφανίστηκαν στον πράσινο χάρτη ο Ζαρουρί, ο Ινγκασον, ο Σιώπης, ο Γερεμέγεφ και ο Παναθηναϊκός πήρε περισσότερα και καλύτερα πράγματα από τον Μπακασέτα και τον Σάντσες. Δηλαδή τους δυο από τους τρεις play makers που διαθέτει. Διότι αν οι Πράσινοι θέλουν να αξιοποιήσουν τον Πορτογάλο, μόνο ως play maker μπορούν. Ούτε ως «κόφτη», ούτε ως πολυσύνθετο σούπερ οκτάρι, όπως ήταν στην αρχή της καριέρας του. Τουλάχιστον αυτό δείχνει προς το παρόν…

Προφανώς, δεν άλλαξαν όλα προς το ιδανικό μέσα σε δέκα μέρες. Στην εστία, για παράδειγμα, ο Λαφόν δεν δείχνει σημάδια αξιοπιστίας – το αντίθετο. Ο Τσιριβέγια εμφανώς παρουσιάζει κάμψη, ο Τσέριν έχει μεγάλα σκαμπανεβάσματα, ο Καλάμπρια προσφέρει σαφώς λιγότερα από τον Βαγιαννίδη, ο Ταμπόρδα με τον Πάντοβιτς δεν έχουν μπει ακόμα στη εξίσωση, ο Πελίστρι παραμένει νοκ άουτ. Όμως ο Κόντης είναι μόνο δέκα μέρες στον πάγκο και ήδη έχει κάνει πάρα πολλά σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Και τακτικά αλλά και για την αυτοπεποίθηση παικτών οι οποίοι βρίσκουν ξανά τη σπίθα.

Αν θα μείνει ή θα αποχωρήσει το ξέρει μόνο ο Γιάννης Αλαφούζος. Δηλαδή, εκείνος ο οποίος τον επέλεξε ως υπηρεσιακό. Και επειδή ακριβώς εκείνος τον επέλεξε τώρα πια υπάρχουν πολλές πιθανότητες να του δώσει και το χρίσμα του «μόνιμου», ακούγοντας τις δηλώσεις Ελλήνων (Μπακασέτας, Σιώπης), αλλά και ξένων (Τετέ) παικτών, βλέποντας όμως και την εικόνα της ομάδας του.

Την εικόνα μιας ομάδας η οποία μέχρι και το ντέρμπι εναντίον του Ολυμπιακού λύγιζε στο β’ ημίχρονο είτε από κόπωση, είτε από άγχος, είτε από έλλειψη αποτελεσματικού σχεδίου, αλλά στα δεύτερα 45λεπτα εναντίον της Γιουνγκ Μπόις και του Παναιτωλικού έδειξε ότι και αντοχές διαθέτει με λελογισμένο rotation και αυτοπεποίθηση βρήκε και πλάνο για να βάλει την μπάλα κάτω και να παίζει κάθετα με συνεργασίες, είτε αστοχεί στην τελική προσπάθεια, είτε όχι.

Το ερώτημα για την παραμονή του Κόντη παραμένει προς το παρόν, όμως το δεδομένο είναι ότι ο Παναθηναϊκός με την απόφαση για αντικατάσταση του Ρουί Βιτόρια το restart του το πέτυχε! Kι αν για να γίνει διεκδικητής του τίτλου θέλει ακόμα δουλειά πολλή (και απώλειες, προβλήματα, φθορά των ανταγωνιστών του) για να βρει έναν λαμπερό στόχο στο εφετινό Εuropa League όλα είναι στο χέρι του. Ας νικήσει τους Go Ahead Eagles την Πέμπτη και τα ξαναλέμε για την απευθείας πρόκριση στους «16»…