Φοίβη Παρασκευά

Η μόνη που σύμφωνα με τον μύθο, αν πέσεις και χτυπήσεις θα σε ρωτήσει μέσα από την καρδιά της «Χτύπησες παιδί μου». Τέλος πάντων η μόνη που σε πονάει τόσο. Η μητέρα είναι αγάπη, είναι φως σε έναν κόσμο από σκοτεινά συμφέροντα και υποκρισία. Δεν έχεις παρά να πας στα μαγαζιά, αν είσαι γυναίκα μαζί με την μητέρα σου. Είναι και η μόνη που θα σου πει την αλήθεια, για το πιο ρούχο σου πάει περισσότερο.

Ποιο χρώμα, ποιο σχέδιο, ποιο μοντέλο. Η μόνη που είναι αντικειμενική. Και φυσικά αληθινή. Η μάνα θα σε πάρει μακριά με τον τρόπο της από κάθε δυστυχία, κάθε κακό και κάθε κακοτοπιά. Για όλους τους παραπάνω λόγους, η μάνα είναι ένα πρόσωπο ιερό. Και αξίζει κάθε σεβασμό και λατρεία. Η γυναίκα, εν γένει. Είναι η καθημερινή αγωνίστρια και πρωταγωνίστρια της καθημερινότητας και κατ’επέκταση της ίδιας της ζωής. Είναι το χρώμα, το άρωμα, η ίδια η ουσία της ζωής. Αυτή που κυοφορεί κάθε μυστικό, κάθε αλήθεια, κάθε λεπτό και κάθε στιγμή. Έτσι, στο πρόσωπο της μάνας βλέπουμε τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα των παιδιών της. Είναι η γυναίκα – πρότυπο, το αρχέγονο στοιχείο της ζωής, η προσωποποίηση της γονιμότητας, της φροντίδας, της αγάπης και της τρυφερότητας. Εν γένει, η μόνη που θέλει το καλό σου γενικά. Και βέβαια αυτή που ξαγρυπνά στο προσκεφάλι σου, όταν αρρωσταίνεις και η μόνη που σε σκέφτεται μέρα – νύχτα σαν σε ιερά αγρυπνία. Η μάνα συγκεντρώνει όλες εκείνες τις αρετές που κυοφορούν το θαύμα της ίδιας της ζωής.

Εν γένει, η γυναίκα που γίνεται μάνα. Και όχι μόνο. Η κάθε γυναίκα που αγωνίζεται για το ψωμί της καθημερινότητας, η κάθε γυναίκα που δουλεύει, κρατάει σπίτια, αυτή που συναντάμε στα φαρμακεία, στην σούπερ-μάρκετ, στα ταμείο, στα νοσοκομεία με άλλα λόγια, παντού. Οι γυναίκες είναι στην πρώτη γραμμή, της ζωής. Αν υπάρχει στην εποχή μας η έννοια της αυτοθυσίας, αυτή είναι συνυφασμένη με την μάνα. Την μάνα – γη, την μάνα ηρωίδα, την μάνα που αντέχει για απλά δεν την παίρνει να μην αντέχει γιατί είναι η μόνη που νοιάζεται τελικά. Κάθε γυναίκα, κρύβει μέσα της ένα σπάνιο λουλούδι που ανθίζει και μαραίνεται, όταν δεν έχει αγάπη. Και φυσικά, φροντίδα. Η μέρα είναι αφιερωμένη όχι μόνο στις ευνοημένες γυναίκες, που είχαν την τύχη να πέσουν σε ‘καλά’ χέρια, αλλά και σε αυτές, κυρίως εκείνες τις λιγότερο ευνοημένες ή ακόμη και κακοποιημένες που έχουν υποστεί βία, είτε ενδοοικογενειακή είτε επαγγελματική, λόγω συνθηκών. Ο ρόλος της κάθε γυναίκας, της κάθε μάνας είναι ιερός. Και φυσικά, το βλέπουμε παντού ακόμα και στην πολιτική, πως αν οι αποφάσεις παίρνονταν από γυναίκες θα ήταν πολύ πιο ανθρώπινες και βιώσιμες.

Η μάνα είναι γη. Είναι η μόνη σχέση που προυπάρχει της γέννησης και εξακολουθεί να υπάρχει και μετα – θάνατον. Είναι το απόλυτο, το σίγουρο, το υγιές εκείνο στοιχείο της φύσης που είναι σχεδόν αθάνατο. Η μόνη αλήθεια που υπάρχει για πάντα, διότι όλα τα άλλα έρχονται και παρέρχονται. Ο ρόλος? Ιερός και υπέροχος, δυνατός όσο τίποτα, αντικειμενικός και δίκαιος. Η μάνα σε μαθαίνει να αγαπάς, να αποφασίζεις, να διαχειρίζεσαι κάθε κρίση, κάθε σχέση, κάθε ουρανό, είτε όταν βρέχει είτε όταν ο ήλιος είναι λαμπερός. Γι’αυτό είναι ταυτόση με την ύπαρξη, με την ζωή. Είναι το αίμα σου, ο λόγος σου, η αντίληψη, το συναίσθημα. Κυρίως το συναίσθημα της δικαιοσύνης και της δοτικότητας. Στο πρόσωπό της η προσφορά προς τους άλλους βρίσκει γόνιμο έδαφος. Ιατρικά, όταν η γυναίκα γίνεται μάνα, κατακλύζεται από ένα τεράστιο πανανθρώπινο συναίσθημα, το οποίο δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο. Εκείνη την ιερή ώρα και στιγμή, αγαπάει και όλα τα παιδιά των άλλων, ενώ δεν μπορεί να διαχωρίσει τα αδέρφια, μεταξύ τους. Για αυτό είναι και δίκαιη στα πάντα, σε κάθε μοιρασιά. Αυστηρότητα και τρυφερότητα είναι τα όπλα της. Είναι αυτή που σου ανοίγει δρόμους και ορίζοντες, που θα σου πει το σωστό, που θα σε μάθει από νωρίς να είσαι σωστός, απέναντι στους συνανθρώπους σου. Είναι το ήθος, το ύφος, ο πέλεκυς της δικαιοσύνης προσωποποιημένο. Άδικη ποτέ. Δίκαη πάντα. Ακέραια, αγέρωχη, εργατική, αυτή που θέλει όχι μόνο το δικό σου καλό, αλλά το καλό όλου του κόσμου. Προστάτιδα, παίκτης πολλαπλών ρόλων καταφέρνει πολλά, δίνει πολλά χωρίς αντάλλαγμα πάντα. Για αυτό της χρωστάμε όλοι, κάτι, πέρα από τη ζωή. Στο πρόσωπο της συγκεντρώνονται τα πιο ιερά σχέδια, οι πιο ιερές προθέσεις, τα πιο ιερά καθήκοντα.

Ημέρα της μητέρας, ημέρα της γυναίκας εν γένει, της μόνης αγνής, της μόνης αγαπημένης. Γι’αυτό και της αξίζουν πολλοί έπαινοι. Ας το γιορτάσουμε…