Δημήτρης Τσορμπατζόγλου

Αυτή η εβδομάδα σημαδεύεται από το μπάσκετ, από την προσπάθεια της Εθνικής στην Λετονία και από δύο συγκεκριμένα πρόσωπα…

Δεν θέλουμε να επικεντρώσουμε στο αγωνιστικό αν και είναι φανερό ότι η Ελλάδα του Σπανούλη τα πάει καλά στο βασικό στοιχείο που πρέπει να έχουν οι διεκδικητές μεταλλίων: Βελτιώνεται μέσα στο τουρνουά, πάει σε κάθε ματς και καλύτερα! Από εκεί και πέρα είναι μία ομάδα που καταφέρνει και τον σούπερ σταρ της, τον MVP του τουρνουά, να τον κάνει καλύτερο!

Ο Γιάννης Αντεντοκούμπο μας δείχνει και σε αυτό το συγκεκριμένο διάστημα της καριέρας του που παίζει για την Εθνική Ελλάδας, ότι είναι ένας καταπληκτικός μπασκετμπολίστας, από εκεί και πέρα όμως αποδεικνύει ότι είναι και ένα φαινόμενο αθλητή, μία τεράστια προσωπικότητα και ένας άνθρωπος πρότυπο για μικρούς και μεγάλους!

Σε αυτό το τουρνουά -γι άλλη μία φορά δηλαδή- ο Γιάννης έπρεπε να μάθει να αντιμετωπίζει τις άμυνες των αντιπάλων που τον παίζουν δύο ή τρεις με έναν! Γίνεται συχνά όταν έρχεται να παίξει στην Εθνική, φέτος εκείνος και η ομάδα έχουν βρει την καλύτερη χημεία! Γιατί;

Γιατί ο Αντεντοκούμπο πέρα από το ταλέντο και τις σωματικές ικανότητες, έχει δουλέψει απίστευτα το πνευματικό κομμάτι! Είναι πλέον σε ένα αθλητικό επίπεδο όπου οι λεπτομέρειες παίζουν τεράστιο ρόλο και ο Αντεντοκούμπο παίρνει άριστα στη διαχείριση συναισθημάτων! Τον βλέπετε που δεν ξεφεύγει ποτέ; Δεν αλλοιώνει την πνευματική του ισορροπία, δεν ξεσπάει, δεν εκνευρίζεται, δεν πανηγυρίζει, δεν αφήνει τον εαυτό του να κυριαρχηθεί από κανένα συναίσθημα μέσα στο ματς; Διαβάζει το παιχνίδι και τις ανάγκες του και αφοσιώνεται σε αυτό! Και όταν τελειώνει συγκεντρώνεται εκ νέου στο επόμενο! Είναι ΚΑΙ αυτό ένα απίθανό κατόρθωμα, από έναν άνθρωπο που σε ηλικία 10-12 ετών και σε πολύ δύσκολα χρόνια της ζωής του έλεγε… «ποτέ δεν θα έχω έπαρση» και πράγματι τώρα που είναι ο καλύτερος, τηρεί εκείνη την προσωπική του δέσμευση.

Είναι άξιος θαυμασμού για το μπάσκετ που παίζει και για το πώς καταφέρνει πλέον να συνεργάζεται με τους συμπαίκτες του, αλλά όλη του η άλλη προσπάθεια να γίνει πιο ισορροπημένος άνθρωπος, όλη του η ζωή γενικά (και ας μην αναφερθούμε τώρα στις δεκάδες φιλανθρωπίες του) τον καθιστά για εμένα, ως μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες παγκοσμίως. Ένα πρότυπο με όλη τη σημασία της έννοιας.

Δίπλα του αυτή την εβδομάδα ο Κώστας Παπανικολάου με την παρέμβασή του για την τοξικότητα του διαδικτύου και με αφορμή την ήττα της Εθνικής ποδοσφαίρου: «Δεν βλέπω νεαρά παιδιά να κάνουν αυτά τα σχόλια που είναι το συνηθισμένο, αλλά μεγάλους σε ηλικία. Όταν εμείς δίνουμε αυτά τα παραδείγματα πως περιμένουμε τα παιδιά να γίνουν έτσι. Έγινε στον αθλητισμό αλλά δυστυχώς είναι μικρογραφία του πώς είμαστε σαν λαός. Πρέπει να αλλάξει αυτό το τσιπάκι. Να βλέπουμε το θετικό, όχι το αρνητικό, την τοξικότητα και τα άσχημα».

Έχει δίκιο, έτσι ακριβώς είναι, αλλά συγνώμη που σας το χαλάω: Αυτή η μάχη είναι χαμένη. Τα social και τους haters που τα κατακλύζουν, όσο τους δείχνουμε ότι τους υπολογίζουμε, τόσο θα αυξάνονται. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν καταλαβαίνουν, είναι χαμένη κάθε επιχειρηματολογία εναντίον τους. Καλά έκανε μία φυσιογνωμία όπως ο Παπανικολάου να τους κατακρίνει, έτσι ένιωσε εκείνη τη στιγμή, απλά απέναντι σε αυτό το φαινόμενο της… κακοψυχιάς, εκτιμώ ότι μόνο η αδιαφορία μπορεί κάτι να μειώσει. Δυστυχώς… Όσο αυτούς τους ανθρώπους τους κάνεις να νιώθουν σημαντικοί, τόσο θα συνεχίζουν και θα αυξάνονται.