Δημήτρης Παγαδάκης

Άλλοι πάλι κρύο. Γούστα είναι αυτά. Το 5ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, πάντως ήταν εφιαλτικά ιδρωμένο. Όχι από το πυρετό των προτάσεων και των ιδεών αλλά από την ανεπάρκεια του κλιματισμού.

Πάλι καλά που ήταν υβριδικό, με μεγάλη διαδικτυακή συμμετοχή συνέδρων. Αυτοί γλίτωσαν το συγχρωτισμό σε αποπνικτικό ατμόσφαιρα. Τυχεροί. Οι παρόντες έβγαλαν τη μπέμπελη. Σύσσωμους, όμως, μπαϊλντισμένους παριστάμενους και ανακουφιστικά μακρόθεν συμμετέχοντες τους έκοβε κρύος ιδρώτας.

Αμήχανοι υπό τη ασφυκτική πίεση της δημοσκοπικής αναιμίας. Σαστισμένοι υπό τη βαριά σκιά των πολιτικών πρωτοβουλιών του παραιτημένου, «άχαστου» πρώην προέδρου του. Ο οποίος επικαλείται ένα «νέο πατριωτισμό» και ένα «δημοκρατικό καπιταλισμό». Πρωτίστως προαναγγέλλει δημιουργία άλλου κόμματος μέσω του δικού του Ινστιτούτου

Τα χαΐρια να περιμένει πλέον ένα κόμμα που το υπονομεύει ο άλλοτε επικεφαλής του, τέως πρωθυπουργός και βουβός πια βουλευτής; Τι προκοπή να δει με ολοένα και πιο συρρικνωμένα ποσοστά; Τα οποία φανερώνουν την αποξένωση του από τους πολίτες λόγω έλλειψης πειθούς.

Πολυδιασπασμένος, κατακερματισμένος, στελεχιακά φυλλοροών, εσωστρεφής με προσωπικά μπαϊράκια των κορυφαίων της Κουμουνδούρου ο ΣΥΡΙΖΑ πιστοποιεί ότι ως κόμμα εξουσίας ανήκει σε ένα ανεπίστρεπτο παρελθόν. Χωρίς τρέχουσα ενεργητική επιρροή και επικοινωνιακή απήχηση.

Διόλου τυχαία το συνέδριο του αγνοήθηκε με περισσή αδιαφορία από τα ΜΜΕ και τα social media. Πράγμα που σημαίνει ότι η ταλαιπωρία της κατρακύλας του οδεύει προς το εκλογικό ναδίρ. Παρόλα αυτά, κάθε απογοητευμένος ιδεαλιστής, χρεωκοπημένος οραματιστής, απελπισμένος από το θάνατο μιας ψευδαίσθησης, επιμένει.

Κινητοποιείται από το βολονταρισμό και τις ιδεοληψίες του. Συνεχίστηκε έτσι, από το βήμα του κορυφαίου κομματικού οργάνου η αμάνικη ρητορική κομπορρημοσύνη. Με στόμφο που απέχει από την ελάχιστη συναίσθηση του καταγραμμένου πολιτικού μεγέθους του.

Επαναλήφτηκαν ανιαρά τα σαμποταρισμένα από τη πραγματικότητα αστήρικτα επιχειρήματα. Αραδιάστηκε βαρετά η πλειοδοσία μαξιμαλιστικών μισθολογικών αιτημάτων. Την ίδια στιγμή που οι εργαζόμενοι στο κομματικό έντυπο και ραδιόφωνο είναι απλήρωτοι.

Καταγγέλθηκε πληκτικά η ολιγαρχική πολιτική της κυβέρνησης. Καταδικάστηκε μονότονα ο νεοφιλελευθερισμός της , από αυτούς που εκχώρησαν τη δημόσια περιουσία στο Υπερταμείο για 100 χρόνια. Και βέβαια δεν ψελλίστηκε ίχνος δημόσιας αυτοκριτικής. Έπεσε βουβαμάρα σαν εξορκισμός μια παλιάς αμαρτίας.

Όχι μόνο για τα περασμένα, αλλά καθόλου ξεχασμένα. Τότε που οι αυτοαποκαλούμενοι ριζοσπάστες αριστεροί διακυβέρνησαν το τόπο μαζί με τη λαϊκιστική δεξιά. Τσιμουδιά δεν έβγαλαν και για όλα όσα αυταρχικά, κυνικά και αδιαφανή συνέβησαν στο συνέδριο τους το περασμένο Νοεμβρίου.

Τότε, που οι λεγόμενοι κάτοχοι του ηθικού πλεονεκτήματος εκπαραθύρωσαν αντιδημοκρατικά τον εκλεγμένο από τη λαϊκή βάση φαντεζί πρόεδρο τους από την Αμερική. Αναπόδραστα δίχως το θάρρος και την εντιμότητα ενός ειλικρινούς διαλόγου μεταξύ συντρόφων εκδηλώθηκε πρόθυμα η τάση για συμβιβασμό.

Επιχειρήθηκε από την ηγεσία να κουκουλωθεί η ολοφάνερη αγωνία για κομματική συνέχεια κάτω από το πάπλωμα μιας επισφαλούς ενότητας. Με αβέβαιη προτροπή για νέα αρχή, αμφίβολη ενίσχυση του κομματικού πατριωτισμού και αμφισβητούμενες ενέσεις ηθικού.

Προφανώς αυτές οι φθαρμένες συνταγές δεν είναι ματαίες προκειμένου να συντηρηθεί ο τρικλίζων κομματικός μηχανισμός. Αλλά δεν είναι και αποτρεπτικές του κίνδυνου κατάρρευσης ενός ετοιμόρροπου οικοδομήματος. Ειδικά όταν και τελευταίος πιστός βροντοχτυπήσει τη πόρτα πίσω του.