Δημήτρης Παγαδάκης

Μετρημένη, συνετή, σοβαρή, ψύχραιμη, προσηλωμένη στο Διεθνές Δίκαιο, επικεντρωμένη στις διαχρονικές συμμαχίες της. Και σε διαρκή επαγρύπνηση. Με κύριο όπλο της την αδιάσπαστη εθνική ομοψυχία. Ατυχώς, στο βασικότερο η χώρα φαίνεται να “μπάζει” εξαιτίας ασύστολου “μπλαμπλά”.

Ανεύθυνοι φαφλατάδες, αμέριμνοι αρλουμπολόγοι και φραστικά απύλωτοι σαχλαμάρες, επιδιώκουν να ασκήσουν εξωτερική πολιτική. Γιατί όχι να σχεδιάσουν και την αμυντική στρατηγική των Ενόπλων Δυνάμεων σε κάθε ενδεχόμενο;

Δεν είναι μόνο οι καφενόβιοι ρήτορες του υποχωρητικού συμβιβασμού που υποστηρίζουν “ να αποφύγουμε πάση θυσία τον πόλεμο”. Εκείνοι οι υπνοβατικοί οπαδοί μιας φοβικής “λογικής”- που οδηγεί αυτομάτως σε μεσοβέζικες και ταπεινωτικές λύσεις- ο οποίοι το “παίζουν” ανάλαφροι ως εξ επιλογής κάτοικοι του φιλειρηνικού Λουξεμβούργου.

Κι αν τύχει καμιά “στραβή” υπόσχονται, κρατώντας μια “πισινή”, ότι σύμφωνα με τις “πηγές” τους, δηλαδή τη μαντική κρυστάλλινη σφαίρα που κατέχουν, θα καταφθάσει εσπευσμένα προς αρωγή η αρμάδα των συμμάχων. Όπως στο Ναβαρίνο, πριν 195 χρόνια!

Υπάρχουν ακόμη, λιγότερο μυρωδάτοι, οι ξέγνοιαστοι κήρυκες των απανταχού σουβλατζίδικων που υποτιμούν συστηματικά το κίνδυνο. Ως πίτες αλάδωτες, τυλιγμένες στη λαδόκολλα ενός μακάριου πασιφισμού, μανιφεστάρουν πως δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε με τους ανατολικούς γείτονες. Ζητούν να μονοιάσουμε , να μη μαλώνουμε, να αγαπιόμαστε, κοπιάροντας σκηνές από σεβνταλίδικο τουρκικό σήριαλ.

Την ώρα ακριβώς που τα Τουρκικά ΜΜΕ διαλαλούν ουρλιάζοντας τον προκλητικό αναθεωρητισμό και τον απειλητικό επεκτατισμό της χώρας τους σε μαχαλάδες, μεϊντάνια και παζάρια, οι ίδιοι διαβεβαιώνουν κατευναστικά το ντόπιο ακροατήριο του ότι “δεν τρέχει τίποτε” και “μη μασάτε”.

Υποκατηγορία των παραπάνω στρουθοκαμηλιστών αποτελούν οι νευρωσικοί συνομωσιολόγοι που κυκλοφορούν ακόμη χωρίς ζουρλομανδύα.Εξαιτίας μιας μίζερης κομματικής αντιδικίας ή υπαρξιακής διαταραχής, διαδίδουν ότι το “παιχνίδι είναι στημένο”μεταξύ Ερντογάν και Μητσοτάκη προς δήθεν πολιτική ωφέλεια αμφοτέρων.

Με το παραπεμπτικό διαθέσιμο για φιλοξενία στο Δρομοκαΐτειο, ισχυρίζονται ότι όλα είναι σικέ προκειμένου να αποσπαστεί το ενδιαφέρον Ελλήνων και Τούρκων από τα ζόρικα προβλήματα της πληθωριστικής ακρίβειας.

Και, φυσικά, διασπείρουν ότι το απόκρυφο ντίλ είναι τόσο προσυμφωνημένο ώστε να μην κερδίσουν τις εκλογές οι Κεμαλιστές στη Τουρκία και ο Σύριζα στην Ελλάδα. Δείγμα, απλώς, της περιφρόνησης στο κριτήριο των δυο λαών.

Στον αντίποδα τους, αλλά σε παροξυσμική συσχέτιση, διακρίνονται οι αδάμαστοι θερμοκέφαλοι “τουρκοφάγοι”. Αυτοί που εμφανίζονται πανέτοιμοι να κατατροπώσουν τον προαιώνιο εχθρό από το καναπέ τους. Παραληρηματικοί “στρατάρχες” του πληκτρολογίου, νοερά στρατοπεδευμένοι στις όχθες του Σαγγάριου, προετοιμάζονται να ορμήξουν για να καταλάβουν τη “Κόκκινη Μηλιά” καλπάζοντας πάνω σε “πράσινα άλογα”.

Προτρέπουν σε άμεσο προληπτικό χτύπημα κατά της Τουρκίας που υποτίθεται θα δώσει υπό τις διαταγές τους επιχειρησιακό πλεονέκτημα στον ελληνικό στρατό. Και μόλις ξυπνήσουν από τη συμμετοχή τους στο πολεμικό επιτελείο του λατρεμένου τους Πούτιν, δεν είναι ικανοί να απευθύνουν παραγγέλματα ούτε σε ασκούμενους σχολών αυτοάμυνας. Πόσο μάλλον επί του πεδίου;

Το κακό είναι ότι σε αυτό το φάλτσο μαγειρευτό “αχταρμά” προκύπτει και ποικιλία άλλων ωμών ζαρζαβατικών. Όπως οι φτηνές ντόπιες μαριονέτες της Ζαχάροβα που ανησυχούν μη τυχόν καμιά νατοϊκή σφαίρα βρει αναπάντεχα κάνα μακελάρη Ρώσο φαντάρο στην Ουκρανία. “Κόβονται” περισσότερο για την αρτιμέλεια του, παρά για να αποκρουστεί με τα ίδια πυρομαχικά κάθε πιθανός Τούρκος εισβολέας σε ελληνικό έδαφος.

Γίνεται πλέον φανερό ότι η συνταγή του λαδερού αυτού εδέσματος εξελίσσεται σε απολύτως άνοστη, αν όχι δηλητηριώδης. Δεν τη βοηθάει το τρύπιο “ελβετικό τυρί” μερικών επιπόλαιων επιτελικών ένστολων που κουτσομπολεύουν σε ανοικτή ακρόαση στρατιωτικά απόρρητα.

Τη χειροτερεύει το πασπάλισμα του ταψιού με τη ξερή, από το τρίφτη της ιδεοληψίας, μυζήθρα ενός αφελούς, αν όχι ανεύθυνου, βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Του “μαρτυριάρη” εκείνου που σέρβιρε σε δημόσια θέα τις αμυντικές οχυρώσεις του ένδοξου, παραμεθόριου νησιού του.

Σύμφωνοι, ας υποτεθεί ότι παρασύρθηκε από το ζήλο του για την ιδιαίτερη πατρίδα του. Αλλά ας μη ζητάει και τα ρέστα για την αυθαίρετη επίδειξη απροσεξίας, ανεπάρκειας και ανωριμότητας στην ελληνική Βουλή.

Αναγκαστικά, το ερώτημα συνάγεται αβίαστα. Συναρθρώνεται όλο αυτό το ποτπουρί με το εθνικό συμφέρον; Σαφώς και κανείς δεν έχει ιδιοκτησία του το πατριωτισμό και ουδείς είναι ύποπτος μειοδοσίας, επειδή διατυπώνει διαφορετική άποψη. Ωστόσο, με απερίσκεπτες παρόλες δεν συγκροτείται μασίφ μέτωπο εθνικής ενότητας απέναντι στις μεθοδευμένες τουρκικές απειλές

Με ξεθυμασμένη εθνικοφροσύνη, μουχλιασμένα δόγματα ταξικής αλληλεγγύης, διεθνιστικά μυθεύματα, προπαγανδιστικές εθνοκεντρικές οξύνσεις, εμμονικές μικροκομματικές ψευδαισθήσεις και απλοϊκές κατασκευές, δεν δρομολογείται εθνική ευθυγράμμιση. Με τέτοιο μείγμα μπαγιάτικων λαχανικών ψήνεται μόνο τουρλού.

Προφανώς, σύσσωμο το εγχώριο πολιτικό σύστημα πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του. Να παραμερίσει την τοξική αντιπαράθεση και να συσπειρωθεί με αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας.

Το τόνο, ασφαλώς, της εθνικής γραμμής τον δίνει η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας. Παραμένει,όμως, ανοιχτό αν στοιχίζονται όλα τα κόμματα στην ίδια νοητή ευθεία. Και αυτό ως απαραίτητη υπενθύμιση.

Γιατί ιστορικά η χώρα έχει βεβαρυμένο παρελθόν. Παρά τις αιματηρές θυσίες της, όποτε το προηγούμενο αιώνα μπήκε σε πόλεμο, εξήλθε νικηφόρα μεν από αυτόν αλλά με τα ολέθρια τα τραύματα του εθνικού διχασμού και του εμφύλιου σπαραγμού που ακολούθησαν.