Δημήτρης Παγαδάκης

Με αυτά τα λόγια ο Ουίνστον Τσόρτσιλ απευθύνθηκε στα τέλη του Οκτωβρίου 1941  στους μαθητές του Harrow, του  παλιού του σχολείου στο Λονδίνο. Ήταν μια ρεαλιστική έκκληση σε επαγρύπνηση, επιφυλακή και διερεύνηση των προθέσεων του αντιπάλου. Όλα τα υπόλοιπα ήταν γι αυτόν στρουθοκαμηλισμός, αδράνεια, ηθελημένη άγνοια. 


Πάμε στα καθ’ ημάς. Αποτελεί, άραγε, υποχωρητικότητα η επανάληψη των διερευνητικών επαφών με τη Τουρκία; Μήπως θα έπρεπε να τις τερματίσουμε πριν αρχίσουν, να ζωστούμε σταυρωτά τα φυσεκλίκια, να βάλουμε φωτιά στα φέσια των πειρατών; Με δυο λόγια να τα κάνουμε γης μαδιάμ, όπως ξεσπαθώνουν οι νεοκολοκοτρώνηδες του καναπέ, οι νεοπαπαφλέσσες του πληκτρολογίου και οι πάσης φύσεως  άκαμπτοι φραπεδοπυρπολητες και  τυχοδιωκτικοί «ζητωπατριώτες»;


Αναγκαίο θα ήταν να τους εξηγηθεί νηφάλια ότι η κουβέντα με τους Τούρκους δεν  συνιστά συμβιβασμό, δειλία ή εθνική μειοδοσία. Θα έπρεπε να ενημερωθούν αρμοδίως ότι οι διερευνητικές επαφές δεν είναι διαπραγματεύσεις, δεν αναλαμβάνονται υποχρεώσεις και δεσμεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών. 


Ακόμη ότι σε αυτές δεν κρατούνται πρακτικά ούτε γίνονται δηλώσεις και διαρροές για το τι συζητήθηκε σε κάθε γύρο τους. Αποτελούν μια ανίχνευση πρόσφορου εδάφους για να γίνει ένας πιο επίσημος διάλογος. Συγκροτεί, λοιπόν, μια τέτοια διαδικασία την αφορμή για ένα προκαταβολικό αντιστασιακό ταμπούρωμα σε οχυρωμένα λημέρια με ταυτόχρονο σήκωμα του συγκρουσιακού γιαταγανιού; 


Στην άλλη άκρη, βέβαια, των τσαμπουκαλεμένων Τουρκοφάγων στέκονται οι κατευναστικοί, φοβικοί, υποχωρητικοί «χαμενοαποαχέρηδες». Οι περιδεείς σαλπιστές των «όλοι αδέλφια είμαστε», «τι έχουμε να μοιράσουμε;», «είμαστε για πολέμους τώρα;». Στη πραγματικότητα κουβαλούν ακριβώς τα ίδια μυαλά με τους ανορθολογικούς πολεμοχαρείς. 


Αμφότεροι ακραίοι, υπονομεύουν ανεύθυνα τη κοινή λογική και δηλητηριάζουν το διπλωματικό ρεαλισμό. Πριονίζουν τη δυνατότητα της χώρας να υπολογίζει το συσχετισμό δυνάμεων, να  δραστηριοποιεί τα στηρίγματα της στην βάση του σεβασμού  του Διεθνούς Δίκαιου και να ενεργοποιεί τα ερείσματα της μέσω πολύπλευρων συμμαχιών.  


Η αλήθεια είναι πως οι διερευνητικές με τους εξ Ανατολής γείτονες κρύβουν παγίδες, Σε  κανένα δεν διαφεύγει ότι χάριν των ευρωτουρκικών σχέσεων ενδέχεται να επιχειρηθεί ο εξωραϊσμός της εικόνας της νέο-οθωμανικής Τουρκίας. Να κουκουλωθούν με ένα ψευτομακιγιάζ οι επιθετικές κινήσεις και η απειλητική αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων υπό το εθνικιστικό της δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας». 


Μπίζνες, συμφέροντα, προσφυγικό συνηγορούν από μερίδα της ΕΕ υπέρ του καλλωπισμού της Άγκυρας με την απόσυρση κυρώσεων, ξεκλειδώματος κονδυλιών και άλλου είδους ωφελήματα. Στη προσπάθεια να «ξεπλυθούν» οι προκλήσεις της με την δήθεν ομαλοποίηση των ελληνοτουρκικών, η Ελλάδα οφείλει να είναι δυναμικά παρούσα σε όλα τα κέντρα αποφάσεων. Με εξωστρεφή, συμπαγή και μακρόπνοη εθνική στρατηγική, με ευέλικτη, γόνιμη και συνεπή σε αρχές διπλωματία.,


Προφανώς, η εγχώρια κοινή γνώμη δεν επιθυμεί εθνική περιπέτεια. Ξεκάθαρα, όμως, δεν αποδέχεται εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Το διλήμματα αποτροπή ή υποταγή, σύγκρουση ή συμβιβασμός δεν «παίζουν» ούτε για πλάκα  στο συλλογικό υποσυνείδητο. Η ευρωπαϊκή Ελλάδα υποχρεούται να υπερασπιστεί ανυποχώρητη με τον πλέον πρόσφορο τρόπο την κυριαρχία της. Με κάθε μέσο και κόστος, Χωρίς νταηλίκια, καυγάδες και τυχοδιωκτισμούς. Δίχως ενδοτισμούς, λιποψυχία και μοιρολατρία ραγιαδισμού. Πράγμα που δικαιούται να καταστήσει σαφές προς όλους. 


Αν χρειαστεί το αδιέξοδο θα λυθεί επί του πεδίου. Είτε αυτό λέγεται Χάγη είτε συνοριακή υπερθέρμανση. Τίποτε δεν θα είναι ανώδυνο. Έως τότε θα η χώρα πρέπει να έχει κάνει προσγειωμένη τα κουμάντα της. Χωρίς να συμπεριφέρεται σαν καθηλωμένη κότα ή σαν καταδρομικός κομάντο για να εξυπηρετήσει είτε την ανασφάλεια των ντόπιων ηττοπαθών είτε την εμπόλεμη φαντασίωση όσων προετοιμάζουν εκστρατείες ως τη «Κόκκινη Μηλιά».