Δημήτρης Δανίκας

Κι όμως οι μισοί-και πλέον-την έχουν κοπανήσει προς πάσα, παραλιακή, ορεινή και εν γένει «περιφερειακή» κατεύθυνση. Κι όμως, κόβω το σβέρκο μου, το μισό και πλέον, ανθρώπινο δυναμικό του Δημοσίου, με την γνωστή «γέφυρα» την έχει κοπανήσει για ολόκληρο τετραήμερο. Κι όμως οι μισοί και πλέον εργαζόμενοι έχουν λακίσει με προορισμό να «πιάσουν το Μάη»


Η εργατική τάξη (Working Class Heroes, όπως το θρυλικό άσμα του Τζον Λένον) συρρικνώνεται διαρκώς. Η συρρίκνωση οφείλεται στην αντίστοιχη συρρίκνωση του παραγωγικού ιστού της χώρας. Το χεράκι του και το «σπρώξιμο» γι αυτή την άτακτη συρρίκνωση, το έχει πράξει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Το οποίο ΚΚΕ, στα χαρτιά και τις επαγγελίες του, είναι ταγμένο να προασπίζεται τα συμφέροντα αυτής της τάξης και γενικά των εργαζομένων

Και έβαλε το χεράκι του με τις απεργίες και τις απαιτήσεις για καλύτερα μεροκάματα. Και καλά έκαμε. Ομως οι μεγάλες, ξένες, επιχειρήσεις εκλαμβάνουν την χώρα ως «ακριβή» με χαμηλές προσφερόμενες υπηρεσίες, με τεράστια γραφειοκρατία, με υψηλούς κινδύνους και με εργατικό προσωπικό όχι τόσο καλά εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο

Πράγμα που σημαίνει, γι αυτά τα πολυεθνικά συγκροτήματα «γιατί να επενδύσουμε σε μια τέτοια χώρα και δεν πηγαίνουμε σε Κίνα, Βουλγαρία, Ρουμανία και Τουρκία;»

Ως εκ τούτου, το ΚΚΕ, με τις κινητοποιήσεις του, θεωρούσε και πίστευε ότι η Σωρρακώσταινα είναι μια πραγματική ευρωπαική χώρα. Λάθος του μεγάλο. Ετσι τίποτα δεν κέρδισε. Η εργατική τάξη συρρικνώνεται. Η εργατική τάξη είναι φοβισμένη μπας και τα αφεντικά κατεβάσουν ρολά. Η εργατική τάξη δεν διεκδικεί. Και πως να διεκδικήσει όταν ο τρόμος έχει φωλιάσει στην ψυχούλα της

Και το χειρότερο, όλο και περισσότεροι, εργαζομένοι, ακόμα και του επιστημονικού κλάδου είτε λακάνε προς την Ευρώπη, είτε όσοι παραμένουν εν Ελλάδι καταλήγουν σε «στιγμιαίες» υπηρεσίες, κυρίως ως γκαρσόνια

Ο κλάδος του τουρισμού, της επονομαζόμενης «βαριάς βιομηχανίας» της Ελλάδας, είναι χώρος εκμαυλισμού και αλλοτρίωσης. Που σημαίνει ότι το εργατικό δυναμικό της χώρας, το μεγαλύτερο, το σπουδαιότερο το κορυφαίο κεφάλαιο κάθε γεωγραφικής κουκίδας του πλανήτη, υποβιβάζεται, υποβαθμίζεται, περιορίζεται, εκμαυλίζεται, αλλοτριώνεται και ταξικά, κοινωνικά, «εξοντώνεται»

Αυτό είναι το θλιβερό, μελαγχολικό, δραματικό συμπέρασμα που προκύπτει τόσο από το στρεβλό, διαπλεκόμενο, παρακμιακό οικονομικό μοντέλο πριν από την κρίση. Οσο και από την πορεία της χώρας τα τελευταία οκτώ χρόνια

Κάθε, αληθινή, προοδευτική πολιτική κίνηση και κάθε αριστερό κόμμα, πόσο μάλλον το ΚΚΕ, θα έπρεπε να ήταν και να είναι στοχοπροσηλωμένο στην παραγωγική ανάπτυξη πάση θυσία. Με κάθε κόστος

Με απλά λόγια μια τέτοια παραγωγική ανάπτυξη, μακριά και εχθρικά προς την σημερινή μιζέρια, θα λειτουργούσε υπέρ της εργατικής τάξης και γενικά του εργατικού δυναμικού. Περισσότεροι εργάτες, περισσότεροι εργαζόμενοι, περισσότερα μεροκάματα, μεγαλύτερη ζήτηση και καλύτερες συνθήκες

Αντιθέτως η σημερινή, κομμουνιστική εσωστρέφεια, λειτουργεί υπέρ της μιζέριας, σε βάρος της εργατικής τάξης και υπέρ της διαπλοκής και υπέρ του κλάδου του τουρισμού

Σήμερα, Πρωτομαγιά, που όλοι σχεδόν καταλήγουν σε κάποιο ταβερνείο και σε κάποια παραλία, οι εργαζόμενοι δουλεύουν σκληρά και αδιάκοπα. Οχι σε εργοστάσια και βιομηχανία, αλλά στα τραπεζώματα.

Σύντροφοι προτείνω να αντικαταστήσετε το σύνθημα «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε» με το πραγματικό «Γκαρσόνια όλης της χώρας εκμαυλιστείτε»!