Δημήτρης Δανίκας

Κόλαφο και επείγουσα βοήθεια από την ψυχιατρική κοινότητα. Κοινώς ο ζουρλομανδύας, το δημοφιλέστερο ένδυμα της «πτωχής πλην τίμιας Ελλάδας».

Περίπου έξι στους δέκα συμπολίτες μας υπέρ της Ρωσίας. Και περίπου εφτά στους δέκα οπαδοί του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ταυτοχρόνως έξι περίπου στους δέκα εκφράζονται αρνητικά και απορριπτικά για την Ανγκελα Μέρκελ. Και οκτώ στους δέκα βγάζουν φλύκταινες στο άκουσμα του ονόματος Ντόναλντ Τραμπ.

Το φαντασιακό είναι πανίσχυρο ναρκωτικό για το μέσο ελληνικό μυαλό. Το ελληνικό φαντασιακό είναι διακομματικό, υπερκομματικό, διαταξικό και αταξικό. Μη μου πείτε και μην ισχυριστείτε ότι η πλειονότητα των απαντήσεων προέρχεται από δογματικούς του Περισσού. Τρίχες κατσαρές για τσατσάρες νεοελληνικές.

Γιατί προφανώς αυτό το πανίσχυρο, το αθεράπευτα φαντασιακό τροφοδοτείται και προκύπτει από το μακρινό «κομμουνιστικό» παρελθόν. Και από τη σταθερή στάση των τότε «συντρόφων» Σοβιετικών υπέρ των Κυπρίων αδελφών. Οχι φυσικά από αισθήματα της καρδιάς, αλλά από το γεωστρατηγικό τους συμφέρον να παρενοχλούνται οι νατοϊκές δυνάμεις μέσω Ελλάδας, Κύπρου από μακριά. Που σημαίνει ότι το σημερινό κριτήριο του «μέσου» Νεοέλληνα έχει προσαράξει για τα καλά στο μακρινό, στο βαθύ, στο νεκρό, στο τελειωμένο παρελθόν. Τόσο πίσω, τόσο θλιβερά.

Πόρτα έδειχνε ο «σύντροφος» Βλαντιμίρ σε κάθε ελληνικό οικονομικό αίτημα και δανεισμό. Πόρτα έφαγαν τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου όσο και ο «σύντροφος» Αλέξης Τσίπρας.
Αφαντος ο «σύντροφος» Βλαντιμίρ από τις πολεμικές κραυγές του Ερντογάν. Της λυκοφιλίας ο «σύντροφος» Βλαντιμίρ, αγκαλιά με τον ψευτοσουλτάνο της οθωμανικής ψευτοκρατορίας. Αλλά και σχεδόν άφαντοι οι Ρώσοι από την Επανάσταση του 1821. Με την εξαίρεση της Φιλικής Εταιρίας του Καποδίστρια και του Υψηλάντη. Απούσα η Ρωσία από την επανάσταση των σκλάβων να αποτινάξουν από πάνω τους τούς χαλκάδες των Τουρκαλάδων. Αντιθέτως, πλήθος Βαυαρών, Αγγλων, Ιρλανδών, Αμερικανών, Γάλλων, Ιταλών και άλλων δυτικών λαών, στους λόχους αλλά και στα ταμεία από την πλευρά των αυτοθυσιαζόμενων Φιλελλήνων.

Ομως η δεύτερη όψη είναι ακόμα πιο συντριπτική. Απείρως περισσότερο καταλυτική. Γιατί ταυτοχρόνως με αυτές τις θετικές γνώμες και τον υπέρτατο θαυμασμό προς τον εξαίρετο ηγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν, όταν ο ίδιος πολίτης ερωτάται αν στην αγαπημένη, την προσφιλή Ρωσία λειτουργεί η Δημοκρατία, είναι απορριπτικός. Και όχι μόνο αυτό, αλλά εφτά στους δέκα θα πήγαιναν για σπουδές στην Ευρώπη και όχι στη Μόσχα. Και περίπου εφτά στους δέκα θα προτιμούσαν να εργαστούν σε κάποια πόλη αυτής της «καταραμένης» Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Με απλά λόγια, είναι σαν να λέει «θαυμάζω Κρεμλίνο και Πούτιν, αλλά όχι και με τίποτα να μετακομίσω σε μια χώρα δεσποτική. Ούτε να σπουδάσω, μα ούτε και να εργαστώ σε μια περιοχή τόσο αντιδημοκρατική και τόσο αυταρχική».

Αυτός είναι ο ορισμός του απόλυτου πολιτικού και κοινωνικού διπολισμού. Της προϊούσας ιδεολογικής σχιζοφρένειας. Που καμία πραγματικότητα, όσο κι αν είναι δυνατή, ορατή και τόσο ακραία όπως η σημερινή, δεν μπορεί να την εκτρέψει από τη φαντασίωση και να την προσγειώσει στη σκληρή πραγματικότητα.

Η Μέρκελ και οι άλλοι Ευρωπαίοι συγκράτησαν τη Σωρρακώσταινα από τον γκρεμό εξόδου από το ευρώ. Το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες μάς γλίτωσαν από πλήρη και ολοκληρωτική οικονομική εξαθλίωση. Αυτός ο «άθλιος» Τραμπ είναι που δημοσίως δήλωσε ότι «με την Ελλάδα θα αντιμετωπίσουμε κάθε πρόκληση μαζί». Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ απαίτησε, δημοσίως, παρουσία του ψευτοσουλτάνου, την επιστροφή των δύο Ευρωπαίων πολιτών. Για όνομα του Θεού, άνθρωπέ μου, σύνελθε!

Οπως έλεγε και ο αείμνηστος Εθνάρχης, πάνω σε έκρηξη μέγιστης ευφυΐας: «Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο»!