Δημήτρης Δανίκας

Επτά έτη μεγαλύτερη από την Σοφία Βιλάνι Σικολόνε. Φυσικά την Σοφία Λόρεν. Η οποία πορεύεται, ακόμα και μάλιστα σχετικά προσφάτως έχει πρωταγωνιστήσει ως γιαγιά με άφθονες ρυτίδες σε ταινία με σκηνοθέτη τον γιό της. Πάμε στο ψητό

Το «ψητό» στο χώρο του θεάματος, παγκοσμίως, χωρίζεται σε δύο κατηγορίες ηθοποιών. Ερμηνευτών. Πλασμάτων χαρισματικών για τους πρώτους ρόλους. Εδώ λοιπόν το «ασθενές» φύλο αδικημένο και πάντα σχεδόν με ημερομηνία λήξεως κάπου στα σαράντα. Ετσι και η Σκάρλετ Γιόχανσον δρασκελίσει το κατώφλι των σαράντα, θα ξεροσταλιάζει αναμένοντας στο ακουστικό της να ακούσει τη γνώριμη φωνή κάποιου ατζέντη. Εννοείται για ρόλο πρωταγωνιστικό σε μεγάλη παραγωγή

Ελάχιστες διαφεύγουν του κανόνα. Όπως, λόγου χάριν, η Μέριλ Στριπ αλλά και η Κέιτ Μπλάνσετ. Προς το παρόν

Η Lollo λοιπόν από την πρώτη στιγμή της κινηματογραφικής της περιπέτειας, κατάφερε να επιβληθεί και να αλωνίσει (με την καλή έννοια) λόγω ιδιαίτερων σωματικών προσόντων. Ακούγεται σεξιστικό και φαλλοκρατικό αλλά έτσι συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει. Η περίπτωση της Μέριλιν η πιο αποκαλυπτική, βασανιστική και τραγική

Ολοι έβλεπαν, θαύμαζαν και φαντασιώνονταν με τα σωματικά της προσόντα. Σε κάθε δημόσια εμφάνισή της τα αρσενικά πλήθη ωρύονταν για το σώμα της και καθόλου για τις ερμηνευτικές της ικανότητες. Κι όμως η ίδια επιθυμούσε διακαώς να παίξει θέατρο, κατά προτίμηση Αντον Τσέχοφ. Ας πούμε «Τρεις αδερφές». Όμως ουδείς εκ των παραγωγών, σκηνοθετών και άλλων παραγόντων, έδινε σημασία στις θεατρικές ανησυχίες της. Ο φακός στραμμένος, κολλημένος στο στήθος της και τα υπόλοιπα σωματικά της «όπλα». Απίστευτο. Αυτό κι αν είναι «βιασμός» και μάλιστα συλλογικός.

Η Lollo λοιπόν πορεύτηκε, διέπρεψε και έλαμψε με την αξία της σάρκας της. Ακούγεται κυνικό αλλά έτσι είναι. Ρίξτε μια ματιά σε όλες τις ταινίες που έπαιξε. Από την «Παναγία των Παρισίων» ως Εσμεράλδα, η καλύτερή της στιγμή, μέχρι το «Βαριετέ» έχοντας εκ δεξιών των Τόνι Κέρτις και εξ ευωνύμων τον Μπαρτ Λάνκαστερ

Πάμε τώρα στην περίπτωση της Σοφίας Λόρεν. Από μικρή, στο πεζοδρόμιο. Το τι τράβηξε δεν λέγεται. Τυχαίνει και πέφτει στο οπτικό πεδίο του Ιταλού μεγαλοπαραγωγού Κάρλο Πόντι και έτσι σκαρφαλώνει στο ρετιρέ της Cinecitta. Σα να λέμε το Χόλιγουντ της Ιταλίας

Εκτοτε αυτό το πλάσμα του πεζοδρομίου, πιστή και αφοσιωμένη σύζυγος (τώρα χήρα) του Κάρλο Πόντι. Το πιο απίστευτο και πρωτοφανές στην παγκόσμια κινηματογραφική ιστορία, είναι η διαδρομή της. Μαθαίνει, αφομοιώνει με ταχύτατους ρυθμούς, ακόμα και την αγγλική γλώσσα. Με αποτέλεσμα, ανάμεσα στα άλλα, το1960 να ερμηνεύσει με σπαρακτικό τρόπο, μια «ατιμασμένη» μητέρα, το ίδιο ατιμασμένη, δηλαδή βιασμένη από φαντάρους και η κόρη της. Το «La Ciociara» με σκηνοθέτη τον Βιτόριο ντε Σίκα, μια ασπρόμαυρη ρεαλιστική και τραγική ιστορία, φτάνει μέχρι τις ΗΠΑ και το 1962 η Σοφία, άνευ σωματικών επιδείξεων, κερδίζει Οσκαρ Α γυναικείου ρόλου!

Αυτό κι αν ήταν ρεκόρ όλων των εποχών. Μια ιταλική, δηλαδή ξενόγλωσση παραγωγή, μια Ιταλίδα να εκτοπίζει όλα τα θηλυκά αστέρια της Αμερικής. Και για να τελειώνω. Η Lollo έμεινε για το ονειρεμένο σώμα της. Η Σοφία για όλα. Looks and Brains. Μην τα μπερδεύουμε όλα. Άλλο πράγμα Greece Next Model και άλλο πράγμα αυθεντική, κορυφαία δραματική ερμηνεία. Άλλο φωτογραφία και άλλο Υποκριτική!