Βασ. Αναστασόπουλος

«Love is in the chair», παραφράζοντας το περίφημο «Love is in the air», που τραγουδούσε ο Τζον Πολ Γιανγκ το 1978. «Η αγάπη είναι στην καρέκλα»: σε πέντε λέξεις, όλη η πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Γιατί η «αγάπη στην καρέκλα» δεν είναι -και δεν θα μπορούσε να είναι- αποκλειστικά ίδιον του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι είμαστε... λωτοφάγοι, τα δύο κόμματα που λυμαίνονταν την πολιτική ζωή του τόπου επί τέσσερις δεκαετίες, δεν το έκαναν τάχα γιατί «κόπτονταν» για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Το έκαναν, για να εξυπηρετούν δικά τους συμφέροντα, να χτίζουν πελατειακές σχέσεις και να εδραιώνουν την κυριαρχία τους στην κοινωνία. Μοναδική, κοινή τους «ιδεολογία»; Η δύναμη. Η εξουσία. Και, στην τελική, το χρήμα.

«Η πρώτη φορά αριστερά» φάνηκε αρχικά να ανήλθε στην εξουσία, για να τ' αλλάξει όλα αυτά. Έδωσε -φρούδες- ελπίδες στον Έλληνα πώς θα ήταν κάτι το διαφορετικό, πέρα και μακριά από τα συνηθισμένα. Και, όντως, ήταν. Και, όντως, είναι. Απλά, δεν είναι αυτό το «διαφορετικό» που περιμέναμε. Το... άσπιλο, το «καθαρό», το απαλλαγμένο από τα βαρίδια και τις παθογένειες του παρελθόντος. Όχι. Το «νέο» του Τσίπρα, το «νέο» του ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει σαν να «κατάπιε» όλο το παλιό πολιτικό σύστημα. Αλλά δεν το «χώνεψε». Αντίθετα, αφού το... μάσησε και το αναμάσησε, μας το «έφτυσε» κατάμουτρα, δίχως φύλλο συκής, γυμνό, και το παρέδωσε στην πλήρη απαξίωση και την χλεύη.

Τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Έβαλε και επισήμως την «ταφόπλακα», υπέγραψε την... ληξιαρχική πράξη θανάτου των ιδεολογιών. Ποιος δεξιός, ποιος αριστερός, ποιος κεντρώος; Όλοι και όλες, σε έναν «θεό» ομνύουν: στον Μαμμωνά. Στο χρώμα του χρήματος της βουλευτικής ή της υπουργικής αποζημίωσης, πιο συγκεκριμένα -ποιος θα έλεγε «όχι», άλλωστε, σε εγγυημένα επτά χιλιάρικα μηνιαίως; Θέλετε παραδείγματα; Εύκολο. Είσαι η [...] και λέγεσαι: Κατερίνα Παπακώστα. Τι έλεγες τον Αύγουστο του 2015, τι έγραφες στο Twitter; Ότι ο Τσίπρας είναι «θλιβερός» και «προκλητικά αμοραλιστής». Ότι εξίσου «θλιβερή» είναι και η κυβέρνησή του. Μάλιστα. Μας κάνεις. Η θέση της υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη είναι δική σου. Είσαι ο [...] και λέγεσαι: Θάνος Μωραΐτης. Τι υποστήριζες στα social media το 2017; Ότι «η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι η μεγαλύτερη πολιτική απάτη της μεταπολίτευσης». Μάλιστα. Κι εσύ μας κάνεις. Το χαρτοφυλάκιο του υφυπουργού Υποδομών είναι δικό σου.

Κυνικό; Σίγουρα. Ανήθικο; Απόλυτα. Ε, και; Πότε πορεύθηκε, άραγε, η πολιτική χέρι-χέρι με την ηθική; Όλοι και όλα εξαγοράσιμα. Όλοι και όλα έχουν μια τιμή -και όχι με την έννοια της υπόληψης. Όλοι και όλα μπορούν να ξεχαστούν, μπροστά στον... έρωτα για την καρέκλα. Τι κι αν είναι η Παπακώστα «καραμανλική»; Τι κι αν λογίζεται ο Μωραΐτης στους «παπανδρεϊκούς»; Κάτω από την «ομπρέλα» του Τσίπρα, χωράνε και οι δύο. Γιατί όχι, άλλωστε; Κάθε πολιτικός που... σέβεται τον εαυτό του, ψάχνει την «κερκόπορτα», που θα του επιτρέψει να «αλώσει» τον χώρο των αντιπάλων του. «Σφάζονται» στη Νέα Δημοκρατία «Μητσοτακικοί» και «Αδωνικοί» για το ποιοι και πόσοι εκ των «εκλεκτών» τους θα χωρέσουν στα ψηφοδέλτια του κόμματος; Πάει ο Τσίπρας και ρίχνει «γέφυρες» στην πτέρυγα Καραμανλή. «Ψάχνονται» στο Κίνημα Αλλαγής για το εάν θα γίνουν «δεκανίκι» του ΣΥΡΙΖΑ ή της Νέας Δημοκρατίας; Ε, όσο το... συζητάνε, βρίσκει «πεδίον δόξης λαμπρόν» ο Τσίπρας να προσεγγίσει τους «Παπανδρεϊκούς». Από την στιγμή που τίθεται ζήτημα είτε εκλογικής νίκης είτε πολιτικής επιβίωσης, γιατί να μην μετέλθει κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου; Όσο κι αν μοιάζει... ανήθικο, είναι απολύτως λογικό.

Το είχα γράψει, αντί επιλόγου, σε πρόσφατο μπλογκ: αυτό που κάνει ο Τσίπρας, δεν μπορεί να ερμηνευθεί με κανένα από τα παραδοσιακά εργαλεία πολιτικής ανάλυσης. Δεν είναι απλά ότι κατακερματίζει το πολιτικό τοπίο και διαλύει τα μικρά κόμματα στα εξ ων συνετέθησαν. Είναι ότι, όσο παραμένει στην εξουσία, κινεί τα νήματα στους δικούς του ρυθμούς, όντας ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ελάχιστοι, αν όχι κανένας, μπορούν να προβλέψουν την επόμενη κίνησή του στην πολιτική «σκακιέρα». Κι όταν το... αφήγημα των αντιπάλων του ολισθαίνει και εξαντλείται σε ακρότητες για χούντες, τανκς και Πινοσέτ, τότε δεν του κοστίζει και τίποτα να τον κατηγορούν για τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης από «ρετάλια». Μικρό το κακό. Ή να του την «πέφτουν», για παράδειγμα, επειδή, μόλις χθες, υπουργοποίησε την κυρία Ελευθερία Χατζηγεωργίου, η οποία πριν από τέσσερα χρόνια μοίραζε κομματικά φυλλάδια. Και ποιον να έκανε, δηλαδή, υπουργό, για να είναι ικανοποιημένοι και όσοι τον εγκαλούν, επειδή δίνει καρέκλες σε πρώην Πασόκους, Νεοδημοκράτες, αλλά και όσοι τον καταγγέλλουν ότι «βολεύει» τα... δικά του παιδιά; Τον Κυρανάκη ή τον Ρωμανό;

Τώρα που το σκέφτομαι, είναι ίσως το μόνο που δεν έχει κάνει ακόμα. Αλλά ποτέ μην λες ποτέ...