Αμαλία Νεγρεπόντη

Φέτος επισκιάστηκε η γιορτή της Ελληνικής Επανάστασης από μία άλλη επανάσταση που διεξάγεται τώρα, λάιβ: αυτή των Κυπρίων. Αλλά δεν είναι μόνο η δική μας 25η Μαρτίου που η Κύπρος έβαλε στο περιθώριο, αλλά και κάθε παγκόσμια εξέλιξη! Το χάος που επέφερε η... ηρωική -και πάντα τρομακτική και αβέβαιης έκβασης, καθότι ηρωική- επανάσταση των Κυπρίων στον τυφλό, ανόητο, κομπλεξικό και επαρχιώτικο γερμανικό και ευρωκρατικό αυταρχισμό, τρομοκρατεί άπαντες - ας ελπίσουμε και με παραγωγικό τρόπο τη γερμανική κυβέρνηση. Αυτά για την Ευρώπη βέβαια.

Εδώ στην Αμερική πάλι, μονάχα μεγάλης κλίμακας κυβερνο-επιθέσεις που θα μπορούσαν να καθηλώσουν την αμερικανική οικονομία και να αποσυντονίσουν τις κρατικές υπηρεσίες, αποτελούν τη νούμερο ένα απειλή για τις ΗΠΑ, και είναι πολύ σοβαρότερο μέλημα απ’ ό,τι οι τρομοκρατικές επιθέσεις ή και η οικονομική κρίση! Αυτό δήλωσε τις προάλλες ο επικεφαλής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, μίστερ Τζέιμς Κλάπερ. Το δεύτερο μεγάλο θέμα εδώ είναι οι εκρηκτικές αντιδράσεις που προκάλεσε η απόφαση ενός πρωτοβάθμιου τοπικού δικαστηρίου να ανατρέψει την απαγόρευση των αναψυκτικών με ζάχαρη!

Και είναι πράγματι έτσι: με όλες τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις της, η Αμερική έχει ξαναγίνει αυτό που κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ήταν: φωτεινός σηματωρός και ελπίδα για όλο τον κόσμο - εκεί μας κατάντησαν τους Ευρωπαίους οι κηφήνες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίοι ζουν και βασιλεύουν στο χαλιφάτο τους των Βρυξελλών. Στην Αμερική πολύ της μόδας είναι αυτόν τον καιρό τα νέα εμπορικά προϊόντα που καταλαμβάνουν τις ζωές μας: έξυπνα γυαλιά, ταμπλέτες, τηλέφωνα και τώρα και παπούτσια που πλέον σκέφτονται και παρατηρούν αντί για εμάς, για εμάς, καταγράφουν τις δικές μας εμπειρίες, μας μιλάνε, μας εξηγούν, μας καθησυχάζουν και μας λύνουν όλες τις απορίες άμεσα και αποτελεσματικά - και ολοένα και πιο αξιόπιστα. Τα νεογέννητα της σύγχρονης εποχής θα μεγαλώσουν σε έναν κόσμο θεωρώντας δεδομένα και φυσιολογικό κομμάτι της ζωής όλα αυτά τα επιτεύγματα. Σκέφτομαι, πώς μπορείς να συνηθίσεις από γεννησιμιού σου σε όλα αυτά χωρίς να γίνεις άλλο είδος; Και αυτό τι επιπτώσεις μπορεί να έχει στην ανθρώπινη ζωή όπως τη γνωρίζουμε;

Δεν ξέρω, πάντως είναι βέβαιο πως το θετικό μιας τέτοιας εξέλιξης είναι ότι θα είναι πιο γρήγοροι και ευέλικτοι οι νέοι άνθρωποι. Τα όποια λάθη τους θα οφείλονται όχι στην έλλειψη γνώσεων και πληροφοριών, αλλά στην κακή κρίση. Αλλά πιο εύκολα και πολύ πιο γρήγορα αναπτύσσεται και η κρίση όταν δεν έχεις να αποστηθίζεις όλες τις πληροφορίες πρώτα, όπως συμβαίνει σήμερα. Προς το παρόν, βέβαια, το νέο αυτό είδος ανθρώπων βρίσκεται ακόμα σε νηπιακή ηλικία. Αν και ακόμα και οι σημερινοί Αμερικανοί είναι «άλλο είδος» από όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Με όλες τις εμμονές, τον σχεδόν παιδικό συντηρητισμό και τις εύκολες γενικεύσεις τους για τον υπόλοιπο κόσμο, διαπνέονται από ένα όραμα - ας το πούμε λιγότερο μεγαλεπήβολα, επιθυμία: να είναι καλοί. Ετσι απλά. Καλοί. Φυσικά η καλοσύνη χωρεί πολλές υποκειμενικές ερμηνείες, αλλά σε γενικές γραμμές όλοι έχουμε και μία αντικειμενική άποψη για τα στοιχεία εκείνα που ξεχωρίζουν το καλό από το κακό. Το πιο θεμελιώδες απ’ όλα είναι το δίκαιο, η δικαιοσύνη. Γι’ αυτό σε αυτή τη χώρα ακόμα και οι ψυχοπαθείς και οι εγκληματίες (που στη συντριπτική τους πλειονότητα ΕΙΝΑΙ ψυχοπαθείς σε όλες τις μορφές εγκλήματος πλην του οικονομικού) έχουν πράγματι υποστεί κάποια άδικη συμπεριφορά, ως επί το πλείστον με σοβαρό αντικειμενικό αντίκτυπο, που τους εξωθεί στα άκρα. Πρόκειται για έναν κόσμο όπου η επιθυμία των ανθρώπων -σε προσωπικό και εθνικό επίπεδο- να είναι καλοί, ή τουλάχιστον να μπορούν να πιστεύουν ότι είναι, έχει εξελιχθεί σε ανάγκη, όπου καταλυτικό ρόλο παίζει «το δίκιο» - το οποίο είναι πάντα και αντικειμενικό.

Βλέπω τυχαία σε κωμική εκπομπή μια σκηνή με μια κοπέλα που χτυπάει με πολλή μανία ένα ζουζούνι. «Τι σου έκανε αυτό και το τιμωρείς έτσι;», τη ρωτάει έκπληκτη η φίλη της, «σου χρωστάει λεφτά;». Πρόκειται για μια έκφραση ταυτόσημη με τη δική μας: «Γιατί αντιδράς έτσι; Σου έσφαξε τη μάνα;». Εκεί συνειδητοποίησα γιατί στην Ελλάδα μας τελείωσαν οι αξίες: επειδή η ελληνική κοινωνία, χρόνια τώρα, δικαιολογεί ό,τι αντίδραση θέλει ο καθένας εναντίον του κράτους - φορέα - οργανισμού - εταιρείας προκειμένου να πάρει όχι απλώς αυτό που δικαιούται, αλλά αυτό που θέλει. Οταν η επιθυμία γίνεται ανάγκη - και απαίτηση! Αντίθετα, δικαιολογεί ισχυρή αντίδραση εναντίον ενός άλλου προσώπου, όχι αν αυτό το πρόσωπο δεν προβεί σε εκπλήρωση των διαφόρων υποχρεώσεών του -προεξαρχόντος οικονομικών, αλλά και όλου του πλέγματος εκείνου που οφείλουν να διέπουν τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που θέλει να ζει μέσα σε μια ευνομούμενη, πολιτισμένη κοινωνία- αλλά μονάχα αν του… έσφαξε το πιο αρχέγονα αγαπημένο του πρόσωπο!

Σε μια τέτοια κοινωνία ούτε μέτρο υπάρχει πλέον, ούτε αίσθημα δικαίου (και αδίκου). Αρα ούτε και δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει. Ζώντας σε έναν τέτοιο κόσμο, ελάχιστοι θέλουν να είναι καλοί, γιατί σε μια τόσο διεστραμμένα πρωτόγονη κοινωνία, όπου η ανάγκη της επιβίωσης προτάσσεται ως αξία, η καλοσύνη δεν μοιάζει να εξυπηρετεί.