Σταρόβας: «Φτου σου, αγόρι μου!»

«Από το 1990. Τότε βγήκαν πρώτη φορά στη σκηνή οι Αγαμοι Θύται. Εκτοτε με διαλείμματα συνεχίζουμε παρέα. Την πρώτη-πρώτη φορά εγώ αρνήθηκα να κάνω σκετσάκια και πρόζα. Μου έλεγε ο Ιεροκλής “βοήθησέ με λίγο”, αλλά εγώ απαντούσα “δεν κάνω καραγκιοζιλίκια”.

Ημασταν φίλοι με τα παιδιά από το 1984. Κάναμε μαζί διακοπές και όλο λέγαμε να βρεθούμε όλοι μαζί κάπου. Είχαμε έναν φίλο, τον Ανδρέα Ανδρικόπουλο, αργότερα τον χάσαμε. Είχε ένα μικρό μαγαζί στην Αγίου Δημητρίου. Ενα piano bar. Εκεί βγήκαμε. Μια πλάκα κάπως οργανωμένα κάναμε ουσιαστικά, χαβαλέ για δυο-τρεις μήνες, παίζαμε μεταξύ μας με κοινό δέκα άτομα, incognito. Μετά μαθεύτηκε. Δεν κάναμε εμείς κάτι. Δεν μας κούρασε ποτέ. Δεν σημαίνει ότι κάποιες χρονιές που δεν παίξαμε μαζί δεν είχαμε κέφι. Θέλαμε πάντα να δημιουργηθεί δική μας ανάγκη για να βρεθούμε. Επίσης, δεν ανεβάζουμε το ίδιο πρόγραμμα ποτέ. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να στήσεις ένα τετράωρο πρόγραμμα. Δεν ήταν ποτέ βιοποριστικός ο λόγος που έπαιζαν οι Αγαμοι. Πάντα είχαμε άλλες δουλειές που τρέχαμε παράλληλα».

Νύχτα ξελογιάστρα

«Ναι, τα τηλεοπτικά στούντιο, τα νυχτερινά μαγαζιά, τα θέατρα είναι κλειστοφοβικοί χώροι. Ισως να χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα δουλεύοντας συνεχώς σε τέτοιους χώρους.

Παλαιότερα στον “Ζυγό”, όπου δεν είχε πίσω πόρτα και ήθελες 20 λεπτά να διασχίσεις γεμάτο το μαγαζί, με έπιανε ανησυχία. Ο τρόπος ζωής του καλλιτέχνη είναι τέτοιος. Δεν έχει μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα. Οπως οι πολιτικοί. Που κλείνουν τους δρόμους για να μετακινηθούν και σου λένε: “Μα δεν έχει κίνηση η Αθήνα”. Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι το χάνουμε το παιχνίδι. Ναι, κάνουμε παρέα μεταξύ μας οι καλλιτέχνες, λόγω και των ωραρίων. Αλλά μη γελιόμαστε, υπάρχουν λυκοφιλίες, μικροψυχίες και από άτομα που δεν το περιμένεις να στην κάνουν».

Αναγνωρισιμότητα

«Μου λείπει να περνάω απαρατήρητος (σ.σ. την ίδια ώρα μια κοπέλα από το διπλανό τραπέζι στο καφέ «Μελιτίνι» έρχεται να βγάλει μια selfie μαζί του). Από την άλλη, είναι ιδιαίτερα κολακευτικό και γοητευτικό να σε αναγνωρίζουν. Περπατάω στον δρόμο και μου φωνάζουν: “Δημήτρη, έλα εδώ να σε κεράσουμε”. Και ο Νταλάρας και ο Χατζηνικολάου είναι αναγνωρίσιμοι, αλλά δεν τους πλησιάζουν εύκολα. Δεν έχουν την οικειότητα. Ναι, οι άνθρωποι που δουλεύουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες έχουν μια περσόνα. Υιοθετούν άλλον χαρακτήρα στη συντριπτική πλειοψηφία. Δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που είναι εκτός κάμερας.

Εγώ ακόμη διατηρώ τη στάση του παρατηρητή. Δεν είμαι αμιγώς ηθοποιός και δεν προσπαθώ να υποδυθώ κάτι. Κοιτάω την κάμερα και είμαι αληθινός. Ο κόσμος πέφτει στην παγίδα να πιστεύει ότι ο άνθρωπος που βλέπει σε έναν ρόλο είναι έτσι και στην πραγματικότητα. Μπας και ταυτιστεί μαζί του. Είναι κρίμα να απομυθοποιείς κάποιον καλό ηθοποιό ή παρουσιαστή επειδή στην προσωπική ζωή του δεν είναι αυτό που βλέπεις».

Σχεδόν 40 χρόνια καριέρα

«Από το 1978 δουλεύω. Και είμαι κιθαρίστας juke box. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό. Αναγκαστικά. Να παίζεις όλα τα στυλ. Δεν θα με πάρει κάποιος στη δουλειά επειδή έρχομαι στην ώρα μου. Δεν μπορείς να πεις ότι είμαι Αγγλος. Αλλά αυτός που έρχεται στην ώρα του είναι φοβερός κιθαρίστας; Τα τελευταία δώδεκα χρόνια ανεβοκατεβαίνω Αθήνα - Θεσσαλονίκη.

 Εχω έναν φίλο νταλικέρη και με βρίζει επειδή δεν του κάνω κανένα δρομολόγιο. Για να βλέπω την κόρη μου, 12 έγινε η Εβελίνα. Αν βγαίνει ραντεβού; Ελπίζω όχι. Είμαι μοναχοπαίδι και μοναχογιός. Μου έχει τεράστια αδυναμία η μάνα μου. Είμαι το μόνιμο άγχος της. Τι κάνω φέτος στον Γρηγόρη; Χαβαλέ, εγώ γουστάρω να δουλεύω με τον Γρηγόρη. Αν με ρωτάς, προσωπικά μου άρεσαν περισσότερο τα “Καρντάσιανς”. Αλλά είναι το one man show του Γρηγόρη. Εγώ οφείλω να προσαρμοστώ στην εκπομπή του. Eχω ελεύθερο ρόλο. Και με τα νούμερα ασχολούμαι μόνο επιφανειακά. Δεν ψέγω αυτούς που τα κοιτούν καθημερινά. Αν δεν κάνεις νούμερα, δεν θα έχεις δουλειά. Eτσι δουλεύει πλέον η τηλεόραση. Στα επαγγελματικά μου στάθηκα τυχερός. Δεν έκανα ποτέ καμία τεράστια αποτυχία».



«AGAMOI THYTAI SELFiE». Μια παράσταση του Ιεροκλή Μιχαηλίδη με φιλοξενούμενους τους Σπύρο Παπαδόπουλο και Κώστα Μακεδόνα, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο «Anodos Live Stage». Διεύθυνση: Πειραιώς 183. Κρατήσεις στα τηλέφωνα: 210 3468100 και 6978 000087

Κεφάλαιο «Κιλά»

«Υπάρχει φασισμός προς τους χοντρούς. Εγώ δεν κάνω πολλά αστεία για τα κιλά μου. Λέω εδώ και χρόνια να ξεκινήσω δίαιτα. Κάποτε ήμουν 76 κιλά. Αλλά, αν με αφήσεις, μπορώ να ζήσω μέσα στο ψυγείο. Ναι, φυσικά η σχέση μου με το φαγητό είναι ψυχολογικής φύσεως. Ξέρω γιατί τρώω. Είμαι αυτοκαταστροφικός. Ελεγα στα 40 να το γυρίσω. Τώρα θα δούμε στα 50. Δεν με μαλώνει η μικρή (σ.σ.: η κόρη του). Πιστεύω πως για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας εμείς έχουμε την ευθύνη. Οχι κάποιος άλλος ή κάτι εξωτερικό. Βέβαια, υπάρχει και κάτι που δεν μπορείς ποτέ να υπολογίσεις. Οπως η κρίση. Είχα κάτι χρέη με ένα μαγαζί που άνοιξα κάποτε στη Θεσσαλονίκη. Ταλαιπωρήθηκα. Ξεχρέωσα. Παράπονο δεν έχω, δουλεύω. Και μόλις είπα ότι ανεβάζω κασέ μάς χτύπησε η κρίση. Μακάρι να τα είχα λυμένα τα θέματα βιοπορισμού. Μόνο καμία εκπομπή στο ραδιόφωνο θα έκανα. Η δουλειά κουράζει τον άνθρωπο. Ολα τα εγκλήματα στο όνομα του χρήματος διαπράχθηκαν. Μια χαρά είναι η ανταλλακτική οικονομία, δώσε μου ένα αυγό και πάρε μια πατάτα».

Προσωπική ζωή και ιδιωτικότητα

«Είναι δική μου η προσωπική ζωή. Δεν θα βγω να σου πω με ποια γυναίκα είμαι και αν χώρισα. Και δεν ασχολούμαι με κουτσομπολιά και φήμες. Εδώ και αρκετά χρόνια πιστεύω ότι αν η άποψή μου δεν συμφωνεί με την άποψή σου δεν είναι λανθασμένη η δική σου, δεν έχω πάντα δίκιο, απλώς έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις. Δεν θυμώνω. Δεν ασχολούμαι, ρε παιδάκι μου. Οχι επειδή είμαι σνομπ. Τσάμπα ξόδεμα είναι. Για τα δικά μου προβλήματα θα μιλήσω σε δυο, άντε τρεις ανθρώπους. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης είναι ο ένας. Είναι η καλύτερη σχέση μου. Θα μπορούσαμε να είμαστε το τέλειο ζευγάρι. Δεν με πιάνει ποτέ απελπισία. Ακόμα και στις σκοτεινές περιόδους μου ξέρω ότι θα σηκωθώ, θα το ξεπεράσω, θα έρθουν αλλιώς τα πράγματα.

 Παντρεύτηκα δύο φορές. Τώρα αστειεύομαι ότι θα παντρευτώ τρίτη με άντρα για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Στον πρώτο μου γάμο, με τη Ρούλα Μανισάνου, την τραγουδίστρια από τους Αγαμους, δεν χωρίσαμε επειδή σταματήσαμε να αγαπιόμαστε ή μαλώναμε. Απλώς μας έφθειρε το γεγονός ότι ήμασταν συνεχώς μαζί. Στη δουλειά μαζί, στις πρόβες μαζί, στο σπίτι μαζί, στις παρέες μαζί. Και Ferrari να οδηγείς από το πρωί ως το βράδυ κάποια στιγμή θα πεις “βαρέθηκα”».



Στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου με τον Γιάννη Σπαλιάρα

Τα πιο μεγάλα λαϊκά

«Τι διαχωρισμοί; Δεν πιστεύω εγώ σε έντεχνα και λαϊκά. Και με τον Παπάζογλου δούλευα, και έχω παίξει σε πολλούς δίσκους του και στα πανηγύρια δούλευα. Την ποιότητα τη βρίσκεις εκεί που δεν το περιμένεις. Εχω μια φωτογραφία του Βασίλη Καρρά, από την πρώτη εμφάνισή του σε μαγαζί, το ’80 περίπου. Την πρώτη φορά που βγήκε στην πίστα ήμουν στην ορχήστρα. Μας έχουν καλύψει σχεδόν μέχρι τη μέση τα σπασμένα πιάτα. Τη δεύτερη μέρα που βγήκε δεν φαινόμαστε καθόλου από τα πιάτα. Και μεταλλάς ήμουν. Και στο εξωτερικό πήγαινα και έβλεπα συναυλίες. Θυμάμαι πριν από πέντε χρόνια πήγαμε με τον Μαχαιρίτσα στη Ρώμη να δούμε τον Πολ Ρότζερς μαζί με τους Queen. Κάποτε έμεινα δύο χρόνια στις Βρυξέλλες, εκεί θυμάμαι είδα τους Jethro Tull. Η χειρότερη συναυλιακή εμπειρία της ζωής μου ήταν ο Κρις ντε Μπεργκ. Μια γκόμενα με είχε κουβαλήσει και έβγαλα σπυριά».

Χόμπι

«Οι κιθάρες μου δεν είναι χόμπι. Είναι η ζωή μου. Εχω 27 στην κατοχή μου. Με τη φωτογραφία ασχολούμαι ερασιτεχνικά εδώ και πολλά χρόνια. Τραβάω πολλές φωτογραφίες και έχω πάρει επαγγελματικό εξοπλισμό. Θέλω να κυκλοφορήσω ένα φωτογραφικό λεύκωμα με δικές μου φωτογραφίες. Το σκέφτομαι σοβαρά. Selfies δεν βγάζω μόνος μου. Δεν μπορώ όμως να πω “όχι” όταν μου το ζητούν».