Παρόλο που βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας, πάρα πολλοί ακόμα δεν έχουν διαβεί την είσοδο με τις πανύψηλες Ουασινγκτόνιες, τις οποίες μάλιστα φύτεψε η ίδια η βασίλισσα. Μου έχει τύχει επανειλημμένως να δω την έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπα γνωστών ή φίλων στην διάρκεια της πρώτης τους επίσκεψης, για τις ομορφιές που κρύβονται εκεί, σε σημείο μάλιστα που να μοιάζει με φάρσα!
Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι «θέλουμε περισσότερα πάρκα», ή ότι η πρωτεύουσα τα έχει ανάγκη -πού όντως έτσι είναι. Όμως, εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο: ο Εθνικός Κήπος ποτέ, μα ποτέ, δεν έχει πολύ κόσμο. Ούτε καν τις μέρες του καλοκαιριού που η Αθήνα βράζει στο λιοπύρι του καύσωνα. Ελάχιστοι περιδιαβαίνουν τα χωμάτινα μονοπάτια του ή κάθονται στα παγκάκια κάτω από τον παχύ ίσκιο των δέντρων. Την ημέρα της δικής μου επίσκεψης -με πολλή ζέστη- οι περισσότεροι επισκέπτες που συνάντησα ήταν ξένοι τουρίστες.
Οι Έλληνες, ήταν κυρίως ηλκιωμένοι που έπαιρναν έναν υπνάκο σε κάποια γωνιά με εξαίρεση μερικούς αθλητές που έκαναν την προπόνησή τους στο τρέξιμο. Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πει, με σχετική άνεση, ότι οι Αθηναίοι «σνομπάρουν» κατά κάποιον τρόπο τον Εθνικό Κήπο.
Και είναι κρίμα αφού πρόκειται, πραγματικά για ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον, προσεγμένο παρά τις δυσκολίες που κατά καιρούς τον έχουν ταλανίσει και που κυρίως προκάλεσε το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας, όσο και αν αυτό ακούγεται... περίεργο.
